Ρίκα Διαλυνά για την Κατοχή: «Ήταν μια περίοδος πολύ σκληρή, που ακόμα και σήμερα δε θέλω να θυμάμαι»

Η Ρίκα Διαλυνά με αφορμή την επέτειο του ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso και μίλησε για τα χρόνια της Κατοχής εξιστορώντας ιστορίες που θυμάται με την οικογένεια της.

«Δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόμο»

Η ηθοποιός ανέφερε πως εκείνη την περίοδο της Κατοχής ζούσε με την οικογένεια της στην Κρήτη, ενώ θυμήθηκε τις πρώτες ημέρες που έμπαιναν σε υπόγεια, τα οποία λειτουργούσαν ως καταφύγια, για να προστατευτούν, γεγονός που την τραυμάτισε. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μητέρα της οργιζόταν με τους Γερμανούς γιατί έπαιρναν τρόφιμα από τα σπίτια για να τα δώσουν σε ζώα που είχαν, ενώ εξομολογήθηκε πως ποτέ δε θα ξεχάσει τον τρόμο του πολέμου.

Η Ρίκα Διαλυνά ανέφερε αρχικά: «Τα χρόνια της Κατοχής τα έζησα στην Κρήτη με όλη την οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε ένα εργοστάσιο κι εκεί μέσα μάθαμε να γελάμε ακόμα και στις δύσκολες στιγμές που περνούσε η Ελλάδα. Ωστόσο, δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόμο γι’ αυτό που λεγόταν πόλεμος. Ως μικρό παιδί έκανα συνέχεια τον σταυρό μου και, επειδή τον έκανα πολύ γρήγορα, μου έλεγε η μάνα μου: “Σταμάτα να παίζεις μαντολίνο και κάνε κανονικά τον σταυρό σου”».

Επίσης, τόνισε: «Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που μας έβαζαν μέσα στα υπόγεια, τα οποία τα είχαν σαν καταφύγια. Αυτό με στιγμάτισε για όλη μου τη ζωή και δεν ήθελα ποτέ να αντικρίζω υπόγειο. Οταν αργότερα συνειδητοποίησα τι σημαίνει πόλεμος, ένιωσα θλίψη για τους ανθρώπους που πολέμησαν και χάθηκαν στον πόλεμο. Νιώσαμε κι εμείς τι σημαίνει πείνα. Μια φορά η μάνα μου είχε φυτέψει πατάτες για να έχουμε και να μην πεινάσουμε».

Στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Μάλιστα, μας το είχε μεταφέρει η μάνα μου σαν κάτι υπέροχο και μοναδικό. Οταν ήρθε η ώρα της συγκομιδής, σκάβαμε, σκάβαμε και τελικά βγήκε μια μικρή πατατούλα μέσα σε ένα μεγάλο χωράφι. Με έπιασαν τα κλάματα γιατί είδα τη μάνα μου θλιμμένη».

Κλείνοντας, η Ρίκα Διαλυνά είπε: «Θυμάμαι επίσης την οργή της μάνας μου για τους Γερμανούς, οι οποίοι έπαιρναν απ’ όλα τα σπίτια τα φαγητά και τα τρόφιμα και τα έδιναν στα γουρούνια που είχαν. Και κάθονταν από πάνω μέχρι να τα φάνε όλα, προκειμένου να μην έχουμε εμείς. Ηταν μια περίοδος πολύ σκληρή, που ακόμα και σήμερα δεν θέλω να θυμάμαι».