Μαρίνα Σάττι: «Νιώθω ότι είμαι τραγουδίστρια τους τελευταίους έξι μήνες»

Αργά το απόγευμα της προηγούμενης Κυριακής, η Μαρίνα Σάττι περπατάει σκεπτική παράλληλα με τη λίμνη στις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ο ήλιος δύει, αλλά εκείνη δεν έχει τελειώσει τις απαιτητικές πρόβες για το Yalla 2.0, οπότε θα συνεχίσει τη δουλειά και μετά τη συνέντευξη. Το τζιν σορτσάκι συνδυασμένο με ένα χαλαρό ροζ Τ-shirt, τα μαλλιά της που είναι μαζεμένα κότσο, όλα δίνουν την αίσθηση πως μάλλον πρόκειται για μαθήτρια που δίνει Πανελλήνιες και βγήκε να πάρει μια ανάσα, παρά με ένα δημιουργικό πλάσμα που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως το Next Big Thing.

Πώς είσαι αυτό τον καιρό;

Δουλεύω καθημερινά από τις 10.00 έως τις 12.00 το βράδυ. Ετοιμάζουμε το Yalla 2.0, την εξελιγμένη εκδοχή του Yalla, του σόου που ανεβάσαμε πέρσι. Είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ που έχω αναλάβει. Εκτός από μένα, περιλαμβάνει τις Fonés –τέσσερα κορίτσια με τις οποίες τραγουδάμε μαζί τα τελευταία τρία χρόνια–, τη γυναικεία χορωδία μου (σ.σ. Chόres) 50 ατόμων, μια ομάδα χορευτριών, της οποίας ηγείται η Moira Bubblez, που είναι η χορογράφος μου, την μπάντα μου και ένα γκρουπ κρουστών από τη Σενεγάλη, που είχα παίξει μαζί τους πιο παλιά και τους οποίους είχα βρει τυχαία μια μέρα στο Θησείο.

Όταν λες τυχαία…

Έπαιζαν έξω από τον ηλεκτρικό και όσες φορές περνούσα από εκεί σκεφτόμουν «Έλα, τι “φασάρα” είναι αυτή».

Και πώς γνωριστήκατε;

Ήταν μια παράξενη φάση, γιατί υπήρχαν αστυνομικοί εκεί και τους έκαναν παρατήρηση ότι παίζουν δυνατά. Όπου βλέπω τέτοια σκηνικά επεμβαίνω. «Τι τους ζητάτε τώρα;» τους ρώτησα, «Οι άνθρωποι εδώ παίζουν μουσική, έχουν μαζευτεί πενήντα άτομα τριγύρω και χορεύουν, άρα γιατί ακριβώς τους κάνετε παρατήρηση; Είμαστε σε δημόσιο χώρο, στο πάρκο, 6.00 το απόγευμα». Έχω και βίντεο στο Instagram αν πας δύο χρόνια πίσω… Τους έβλεπα φοβισμένους και τους ρώτησα «Έχετε χαρτιά;», γιατί σκέφτηκα ότι ο φόβος τους προέρχεται από αυτό. Εκείνοι δεν μου απάντησαν γιατί φοβούνταν, δεν μου μιλούσαν στην αρχή καθόλου. Μετά τους είπα ότι ασχολούμαι με τη μουσική…

Μετά πώς έγινε και τους πήρες στην Κρήτη μαζί σου;

Ανταλλάξαμε Facebook, όχι τηλέφωνο, δεν έδιναν εκείνοι τον αριθμό τους. Τους έστειλα το βίντεο από τις «Κούπες», για να αποδείξω ποια είμαι. Ενάμιση μήνα μετά παίξαμε στην Κρήτη με τις Fonés κι έπειτα ακολούθησε η εμφάνιση στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το Yalla 2.0 νιώθω πως είναι ένας τρόπος να ενώσω επί σκηνής και να γιορτάσω όλα αυτά που δουλεύω τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Ίσως να βγαίνει στο ευρύ κοινό πως είμαι μόνο τραγουδίστρια, αλλά δεν είναι έτσι. Έχω τις Fonés, τη χορωδία Chόres που αποτελείται από 50 γυναίκες πλέον, ασχολούμαι με τον χορό, έχω κάνει πολύ θέατρο στη ζωή μου, ακόμη και στο Εθνικό. Ένιωθα πως όσα μαθαίνω στη ζωή μου κάποια στιγμή θα με βοηθήσουν στην καλλιτεχνική μου έκφραση. Για παράδειγμα, σπούδασα Αρχιτεκτονική στο Μετσόβιο και βλέπω τώρα που φτιάχνουμε το σκηνικό με τον σκηνογράφο Γιάννη Αρβανίτη –επίσης της Αρχιτεκτονικής– και μπορώ και καταλαβαίνω το πρόγραμμα Autocad στο οποίο σχεδιάζουμε το σκηνικό.

Είπες πως δεν αισθάνεσαι τραγουδίστρια.

Νιώθω πως είμαι τραγουδίστρια τους τελευταίους έξι μήνες. Αλλά δεν πίστευα το ίδιο δυόμισι χρόνια πριν.

Τι νιώθεις, μουσικός;

Ναι. Γενικά, όταν νιώθω ότι μια φάση πάει να καβατζωθεί, δηλαδή να κλειδώσει, να γίνει συνήθεια, προβλέψιμη, κάτι με πιάνει και θέλω να φύγω από αυτή, να δοκιμάσω κάτι νέο. Από έφηβη ήμουν αντιδραστική. Αν κάποιος κάνει το λάθος να μου υποδείξει κάτι, σχεδόν νιώθω ότι έχω την ευθύνη να κάνω το αντίθετο. (γέλια)

Πρέπει να υπέφεραν πολύ οι γονείς σου μέχρι τα 15, 16, 17…

Μέχρι τα 5 έκανα ήδη τρεις γλώσσες, δηλαδή στο προνήπιο πήγαινα σε ένα σχολείο που κάναμε αγγλικά, ελληνικά και αραβικά. Η μαμά μου μου έκανε από μόνη της τα μαθήματα της Α’ και Β’ Δημοτικού στο σπίτι από τότε. Κάναμε πολλές δραστηριότητες ως παιδιά: Αθλητισμό, χορό, πιάνο και πολλή μουσική. Μετά τα αγγλικά ακολούθησαν τα γαλλικά, συνέχισα με τη μουσική, κολυμβητήριο… μέχρι σκάκι πήγαινα! Ό,τι μου κατέβαινε της το έλεγα και με το που τελείωνα το σχολείο έκανα πράγματα. Ήμουν υπερκινητική, χωρίς να με πιέζουν. Στο σχολείο υπήρχαν συγκεκριμένα πράγματα που με πώρωναν και πιο πολύ από όλα τα μαθηματικά. Γύριζα από το φροντιστήριο και στο λεωφορείο διάβαζα μαθηματικά, όχι Σούπερ Κατερίνα. Για να μπω στο Μετσόβιο, έγραψα στα μαθήματα που με αφορούσαν 19,4, 19,6 και στα μαθήματα που δεν ήταν για Πανελλήνιες έγραφα 7! Τέτοιο θράσος! Το απολυτήριό μου έχει βαθμούς που ξεκινούν από 19,6 και πέφτουν στο 11. Είμαι γενικά των άκρων, θεωρώ πως με τα χρόνια ζεις όπως μαθαίνεις τη ζωή σε μικρή ηλικία.

Εξαιτίας αυτού δεν έκανες για δεύτερη χρονιά το Yalla; Θα μπορούσες να μείνεις σε αυτό και να κάνεις και άλλες συναυλίες;

Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, δεν θέλω να κλειδώνω σε καταστάσεις και συνθήκες. Για να καταλάβεις, τραγουδάω τα κομμάτια που δημιουργώ εγώ, δεν νομίζω ότι ποτέ θα τραγουδούσα κάτι που έχει φτιάξει κάποιος άλλος αν δεν το είχαμε σκεφτεί μαζί. Νιώθω ότι ο ρόλος της τραγουδίστριας έρχεται ως κερασάκι σε μια τούρτα που είναι όλη η υπόλοιπη δουλειά που θέλω να έχω φτιάξει. Και επειδή προφανώς το πρότζεκτ βασίζεται στις δικές μου εικόνες, είναι λογικό εγώ να μπορώ να το εκφράζω στην ολότητά του.

Αυτό δεν έχει να κάνει σε έναν βαθμό στο ότι θες να περνάνε όλα από εσένα; Είσαι control freak;

Ναι, είναι αλήθεια, ειδικά στην αρχή της πορείας μου, αλλά πλέον το έχω βελτιώσει πολύ. Νιώθω ότι έχω μαλακώσει. Βρίσκοντας ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζω, υπάρχει μια συνέπεια στην επικοινωνία και εμπιστοσύνη. Όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής, και στις φιλίες και στις συναισθηματικές σχέσεις, αυτό χτίζεται. Οπότε, είναι σημαντικό να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις από έναν συνεργάτη κι αν αυτός μπορεί να το υποστηρίξει και να το εξελίξει. Στην αρχή εννοείται ότι δεν μπορεί κανείς να σε καταλάβει συνολικά, γιατί δεν έχει ζήσει τη ζωή σου, δεν έχει δει τις εικόνες σου. Κανείς προφανώς δεν μπορεί να δει τα πράγματα μέσα την οπτική μου.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το «Έθνος της Κυριακής» στις 23 Ιουνίου