Nικήτας Τσακίρογλου: Δηλώνει «παρών» στο θέατρο και τη ζωή

Δεν θέλει να κάθεται στο καφενείο της γειτονιάς του στου Παπάγου να παίζει πρέφα με συνομήλικούς του και να λένε ιστορίες από τα παλιά. Προτιμά να παίρνει το καπελάκι του και να χάνεται στους αθηναϊκούς δρόμους, πότε οδηγώντας και πότε περπατώντας. Ο Νικήτας Τσακίρογλου σε συνέντευξή του στο περιοδικό People δηλώνει «παρών». Στο θέατρο και τη ζωή.

Εύλογα θα αναρωτιόταν κάποιος «Γιατί παίζει ακόμη;».

Κερδίζω ζωή με αυτό. Βεβαίως, για να συνεχίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά χρειάζεται, εκτός από θέληση, να έχεις καλή υγεία και καλό πνεύμα, ώστε να μη δημιουργείς τον οίκτο στον κόσμο. Δεν θα ήθελα να πουν για μένα «Τι θέλει, τώρα, και παίζει σ’ αυτή την ηλικία». Τη στιγμή που θα αισθανθώ ότι κάποιος θεατής το πει, θα αποσυρθώ. Κάνω μια δουλειά που αγαπώ πολύ, όπως σου είπα μου δίνει ζωή, και ιδιαίτερα τα μεγάλα κείμενα, τα οποία προσπαθώ να ερμηνεύσω με μια πιο σύγχρονη ματιά. Έχω περάσει από πάρα πολλά στάδια του θεάτρου. Από κομπάρσος στην Επίδαυρο ξεκίνησα και αργότερα έπαιξα τον Οιδίποδα, τον Κρέοντα, πολλούς σημαντικούς ρόλους που δεν χρειάζεται να απαριθμήσω.

Τι πρόσημο έχει ο απολογισμός;

Θετικό. Δεν μπορώ να πω ότι μου έδωσε πίκρες το θέατρο, το αντίθετο. Αισθάνομαι πλούσιος από αυτή τη δουλειά. Χορτάτος και ευχαριστημένος. Συνεργάστηκα με σπουδαίους ανθρώπους, ταξίδεψα σχεδόν σε όλο τον κόσμο μέσα από το θέατρο: Ιαπωνία, Ρωσία, Αγγλία. Μόνο Αμερική δεν έχω πάει. Πώς να μην αισθάνομαι ευλογημένος από τον Θεό; Αλλά είναι μια δουλειά που θέλει βαθιά προσήλωση. Εγώ υπερεκτιμώ τους ανθρώπους που κάνουν θέατρο, δεν τους υποτιμώ. Γιατί ξέρω από τον εαυτό μου τι στερούνται, τι θυσιάζουν και, ενδεχομένως, τι αναγκάζονται να κάνουν. Πράγματα που δεν τους αρέσουν.

Για κάποιον που το ακούει απέξω, τι θυσίες μπορεί να θέλει το θέατρο;

Είναι μια μοναχική δουλειά. Οι ηθοποιοί είμαστε ιερομόναχοι και το καμαρίνι είναι το κελί μας. Και ο χώρος που λέγεται θέατρο η «εκκλησία». Ξέρεις, είναι δύσκολο πράγμα να βρίσκεσαι συνεχώς στην κρίση του κοινού. Και για μένα το κοινό έχει πάντα δίκιο. Αλλά δεν μου αρέσει η λέξη αυτή. Οι θεατές μας είναι το σωστό. Πολλές θυσίες θέλει το θέατρο. Να του αφιερώσεις τη ζωή σου. Είναι ένα επάγγελμα αχάριστο.