Κάτια Δανδουλάκη: Με αρρώστησε ο θάνατος του Μάριου το 2006 (vids)

Σε µια συνέντευξη µε βιογραφικό χαρακτήρα, µε αφορµή την τηλεοπτική επιστροφή της µε τις «Αγριες µέλισσες» στον ΑΝΤ1, κάνει τον απολογισµό της ζωής και της καριέρας της. Γυρνά τον χρόνο πίσω και θυµάται µεγάλες στιγµές στο θέατρο και στην TV, αποκαλύπτοντας το παρασκήνιο της αµοιβής της στη «Λάµψη» και γιατί µόλις φέτος έπαιξε για πρώτη φορά αρχαία τραγωδία. Εξηγεί πόσο την άλλαξε η απώλεια του Μάριου Πλωρίτη και µιλά για τη σχέση της µε τον χρόνο.

Θα ξεκινήσω µε την αποχή σας από τη µικρή οθόνη το προηγούµενο διάστηµα. Είχατε προτάσεις;

∆εν υπήρξε πρόταση. Η τελευταία δουλειά που έκανα ήταν το «4Χ4», στο οποίο δεν είχα ουσιαστικό ρόλο, αλλά το έκανα για να βοηθήσω τον ∆ηµήτρη Αρβανίτη που είναι φίλος µου, έχουµε συνεργαστεί στο παρελθόν, και στη συγκεκριµένη σειρά είχε και την παραγωγή της. Ουσιαστικά είχα να παίξω επτά χρόνια.

Από τη «Ζωή της άλλης»...

Σωστά. Οι προτάσεις από τότε ήταν πιο αραιές και χωρίς ενδιαφέρον για µένα. Γιατί; Η τηλεόραση µπήκε στην αναζήτηση µιας άλλης εικόνας. Εγινε επάγγελµα το πάνελ. Ανθρωποι που είχαν ίντριγκα στον λόγο τους για να κεντρίζουν το ενδιαφέρον των πρωινών τηλεθεατών. Πολλαπλασιάστηκαν οι εκποµπές µαγειρικής και τα ριάλιτι. Υπήρξαν και σόου. Σιγά σιγά και στη συνέχεια µε επιταχυνόµενο ρυθµό φύγαµε από την ελληνική µυθοπλασία. Υπήρξαν βέβαια εξαιρέσεις, όπως πάντα υπάρχουν. Προφανώς κατά την άποψη των σταθµών ήταν άλλες οι ανάγκες των τηλεθεατών. Ηθελε εκείνη η εποχή άλλα πράγµατα. Γκρεµίστηκε µια ταυτότητα και µπήκαµε σε µια αναζήτηση, όχι βέβαια ότι τώρα τη βρήκαµε. Σε χάος είµαστε. Απλώς υπάρχει νοµίζω πια η ανάγκη για κάτι περισσότερο ουσιαστικό.

Ποια είναι η ανάγκη της Κάτιας Δανδουλάκη ως τηλεθεάτριας;

Να µε παρασύρει αυτό που βλέπω. Να µη µε αφήνει αδιάφορη. Ο θεατής θέλει να συγκινηθεί, να γελάσει, να καθηλωθεί από µια σειρά µυστηρίου που θα του δηµιουργήσει ερωτηµατικά. Να δει ένα κλασικό έργο που θέτει σηµαντικά θέµατα ζωής. Ενα δεν θέλει: να πλήξει. Είναι διαχρονική η ανάγκη του θεατή λοιπόν για ένα υπέροχο παραµύθι. Τα παραµύθια των παιδιών είχαν λύκους, τώρα έχουν δράκους, τα έχω παρακολουθήσει και αυτά...

Εννοείτε το «Game of Thrones»...

Ναι. Το παραµύθι λοιπόν είναι κλασική αξία που διατρέχει τους αιώνες. Γι’ αυτό κρατάνε ακόµη οι παλιές ελληνικές ταινίες. Ηταν υπέροχα απλοϊκά παραµύθια. Κωµωδίες ή δράµατα. Παρακολουθούµε τις αρχαίες κωµωδίες και τραγωδίες αιώνες. Τα θέατρα είναι γεµάτα. Οπως και στο ανέβασµα µεγάλων κλασικών έργων. Επίσης πάντα ελκύουν το κοινό το θέατρο και το µπαλέτο. Τι έγινε στην τηλεόραση; Μας έλειψε το παραµύθι των καθηµερινών σειρών. ∆εν συνέβη το ίδιο µε τις ξένες σειρές. Είπαµε «τι καταπληκτικό παραµύθι το Downton Abbey». Το είχαµε κάνει στην Ελλάδα το ’74 µε τους «Πανθέους». Εχω διανύσει πολλά χρόνια και µπορώ να µιλάω χωρίς φόβο και πάθος. Και µε απόλυτα χορτάτη καρδιά αλλά και ευγνωµοσύνη γι’ αυτά που έζησα. Και απόλυτο ρεαλισµό για το τώρα. Στην ελληνική µυθοπλασία, στο παρελθόν, η µία σειρά ήταν καλύτερη από την άλλη. Μετά πήγαµε σε ελληνοποιηµένα σενάρια ξένων επιτυχιών. Τώρα γυρνάµε και πάλι σε καλά πρωτότυπα ελληνικά σενάρια.

Ερχοµαι στην τηλεοπτική επιστροφή σας. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το «ναι» στις «Αγριες µέλισσες»;

Οι συντελεστές, η παραγωγή και το κανάλι. Οταν είδα αυτό το στέρεο πράγµα και τους ανθρώπους που το δηµιούργησαν, ξεκινώντας από τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτο και τη σεναριογράφο Μελίνα Τσαµπάνη, διαπίστωσα πως ήταν στο επίπεδο που πάντα ανήκα. ∆εν ήταν κάτι καινούργιο, ήταν αυτό που νοσταλγούσα και είπα «ναι» χωρίς καν να το σκεφτώ. Τα καθηµερινά στηρίζονται σε πολλές ιστορίες, το µόνο που ήθελα ήταν να υπάρχει ενδιαφέρον για την ηρωίδα που υποδύοµαι, όπως και υπάρχει.

Θα υποδυθείτε την Ανέτ Ρουσσώ, την αδελφή του Δούκα Σεβαστού. Μια προσωπικότητα µε πρωτοποριακές αντιλήψεις και ιδέες για την εποχή της. Μιλήστε µου για τον ρόλο σας.

Η σειρά έχει δύο πόλους: τους γαιοκτήµονες της εποχής που εµπλέκονται σε µίση, πάθη και ανταγωνισµούς, και την κοινωνία που βράζει. Η θεµατική λοιπόν είναι αυτόµατα ενδιαφέρουσα για τον τηλεθεατή. Είναι οι άνθρωποι που στη συνέχεια θα συγκροτήσουν την αστική τάξη. Η Ανέτ πολύ γρήγορα παντρεύεται και φεύγει για τη Γαλλία. Θα µάθουµε γιατί έγινε. Επιστρέφει σε µια καίρια στιγµή για το οικογενειακό της σύµπαν αλλά και για τον τόπο. Η καρδιά της, αν και έζησε πολλά χρόνια στη Γαλλία, ήταν πάντα στην Ελλάδα. Επιστρέφει σε µια στιγµή που βράζουν όλα. Εχει ανοίξει το µυαλό της σε άλλα πράγµατα και µπορεί να προσφέρει λύσεις σε προβλήµατα αλλά και να δώσει διεξόδους. Να καλµάρει τα πράγµατα. Να φέρει ισορροπίες. Κάποια στιγµή όµως θα ανατρέψει και ισορροπίες. Ο θεατής σιγά σιγά θα γνωρίσει και θα αγαπήσει τους χαρακτήρες. Και εκεί, όταν οι ήρωες τού γίνουν οικείοι, θα ακολουθήσουν και οι πρώτες εκρήξεις.

Εντοπίζετε, κυρία Δανδουλάκη, κάποια κοινά στοιχεία µε την ηρωίδα που θα ενσαρκώσετε φέτος;

Βεβαίως. Από την ώρα που µπήκα σε αυτό το επάγγελµα όλοι θεωρούσαν πως έχουν να κάνουν µε ένα παιδί εξαιρετικά συντηρητικό, που δεν θα έκανε ποτέ ακραία πράγµατα. Ο χαρακτήρας µου είναι ο ακριβώς αντίθετος. Ο,τι πιο ακραίο υπήρχε το έκανα ∆εν έκανα περιουσία γιατί έδωσα τα χρήµατά µου σε ένα θέατρο που δεν µου ανήκει. Ηµουν µε έναν άνθρωπο που δεν µπορούσα να είµαι µαζί. Από τα 32 υπέροχα χρόνια που περάσαµε, µόνο τα 12 τελευταία ζήσαµε µαζί. Και ήταν ο Μάριος Πλωρίτης ο άνθρωπος της ζωής µου. Και έζησα µια υπέροχη ζωή. Για µένα ακρότητα δεν είναι τέσσερα σκουλαρίκια στο πρόσωπο και πέντε τατουάζ στο σώµα. Ακρότητα είναι η θέση στη ζωή. ∆εν είχα όρια όταν ήθελα κάτι, χωρίς να ενοχλώ ποτέ κανέναν. ∆εν επέτρεψα σε κανέναν να µου πει «αυτό µην το κάνεις». ∆εν µε ένοιαζε τι θα πουν οι γονείς µου, τι θα πει ο κόσµος. Το έλεγε η ψυχή µου; Το έκανα. Και ήξερα πως αφού το έλεγε η ψυχή µου, είναι αγνό, είναι καθαρό και θα γίνει αποδεκτό, όπως και έγινε. Οι δικές µου ακρότητες είχαν απόλυτη αλήθεια. Είχα πάντα άριστες σχέσεις µε τα Μέσα. Τα πιο σηµαντικά πράγµατα της ζωής µου τα ήξεραν δηµοσιογράφοι. Και ποτέ, αν δεν ήθελα εγώ, δεν βγήκε κάτι προς τα έξω. Με σέβονταν. Ακραία σχέση αλήθειας και αυτή.

Πείτε κάτι ακραίο που κάνατε µε τον

«κάτω από τη µύτη» των δηµοσιογράφων και δεν σας κατάλαβε κανείς...

Τον γάµο µας. Μέρα µεσηµέρι, στις 12.00, στην εκκλησία, απέναντι από τη Ρηγίλλης. Μετά πήγα εγώ στο γύρισµα και ο Μάριος στο «Βήµα». Το βράδυ παντρεµένοι πια εµφανιστήκαµε σε µια µεγάλη δεξίωση του Βαγγέλη Παπαθανασίου και όταν το είπαµε έγινε το θέµα της βραδιάς. Μετά τον γάµο έκανα µια σκηνή µε τον Χρήστο Πολίτη για τη «Λάµψη». Ηµασταν στο τελεφερίκ. Και του είπα «Χρήστο, σήµερα παντρεύτηκα». Πολύ φίλος µου.

Εχετε διατηρήσει επικοινωνία;

Οχι. Ηταν µια επιλογή του Χρήστου η αποµόνωση. Επέλεξε τη µοναχικότητα και τον καταλαβαίνω απολύτως. Αποζητούσε τη µοναχικότητα και το µυαλό του και η ψυχή του.

Χρησιµοποιήσατε τη λέξη «µοναχικότητα» και όχι «µοναξιά». Ποια είναι αλήθεια η διαφορά, όπως την έχετε στο µυαλό σας;

Τώρα ζω µόνη. Η ζωή µου είναι µοναχική στο σπίτι µου. Και παντρεµένοι µε τον Μάριο, ο καθένας µας είχε µοναχικότητα. ∆εν ήµουν ποτέ κοσµική. Θα πάω για παράδειγµα σε ένα µεγάλο πάρτι, αλλά θα φύγω κουρασµένη και θα πάω να φάω στο σπίτι µου. ∆εν µπορώ να κάνω πράγµατα σε βαβούρα. Ούτε στη χαρά ούτε στον πόνο. Από µικρή. Μοναχικότητα λοιπόν για µένα είναι η έλλειψη της ανάγκης κάποιας κολλητής παρέας. Ποτέ δεν είχα κολλητούς φίλους. Είχα πάντα ουσιαστικούς φίλους. Από την εποχή των παιδικών µου χρόνων ακόµη ή και στην πορεία µε συναδέλφους και σκηνοθέτες που µπορεί να βρισκόµαστε µία φορά στα δύο χρόνια και εάν υπάρχει κάτι σηµαντικό θα τα πούµε όλα. Και θα µείνει µεταξύ µας. Ετσι είναι η φιλία για µένα. ∆εν έχω την ανάγκη να βρίσκεται κάποιος άνθρωπος πλάι µου

Και η µοναξιά;

Πάµε τώρα στη µοναξιά. Πλέον έχουν φύγει όλοι οι δικοί µου από τη ζωή. Με τελευταίο τον Μάριο το 2006. Εκεί ένιωσα την απόλυτη µοναξιά. Και αυτό µε αρρώστησε. Επεσα µε τα µούτρα σε πολλές δουλειές, έπαθα υπερκόπωση και έπεσα σε κατάθλιψη. Γιατί; ∆εν είχα βρει ακόµη το αλφάβητο της καινούργιας µου ζωής. Αµέσως πήγα σε γιατρό και µε τη βοήθειά του, παράλληλα µε τη µέθοδο της αυτογνωσίας, κατάφερα µέσα σε δύο χρόνια να βρω την αρχή σε ένα καινούργιο αλφαβητάρι. Εκλεισε για πάντα ένας κύκλος. Και εγώ λειτουργούσα µε το «για πάντα». Στην αγάπη για παράδειγµα. Το µίσος δεν το έχω νιώσει. ∆εν ξέρω τι σηµαίνει. Οπως δεν έχω και ζήλια. Εκεί λοιπόν άρχισε µια νέα ζωή και έψαξα τα σηµεία αναφοράς µου. Η χαρά δεν έρχεται εύκολα. Ούτε τώρα πια µπορώ να χαρώ υπερβολικά µε κάτι. Χαίροµαι, αλλά δεν υπάρχει η παλαιότερη ένταση του συναισθήµατος.

Στην ψυχή σας όλα έχουν αναφορά στον προηγούµενο κύκλο;

Εχουν αναφορά στα προηγούµενα χρόνια και τώρα βρίσκοµαι στην αναζήτηση µε πολλές ιδέες για το µέλλον. ∆εν µπορώ να µην είµαι δηµιουργική. Είµαι όµως πολύ προσεκτική στις δουλειές που κάνω. Θέλω οι συνεργάτες µου να µε θέλουν πολύ και να τους θέλω και εγώ πολύ. ∆εν µπορώ να καταπιεστώ από δύσκολους χαρακτήρες και παράλογες απαιτήσεις. Και έχω την πολυτέλεια να επιλέγω. Θέλω να µπαίνω στο θέατρο και να είµαστε µια οικογένεια.

Στις «Αγριες µέλισσες» παίζουν εξαιρετικοί νέοι ηθοποιοί µε θεατρικό background. Εχουν άγχος στις σκηνές µαζί σας;

Εχουν µια γλυκιά συγκίνηση που µε κάνουν και λιώνω. Στο πρώτο γύρισµα τους είπα: «Ερχοµαι µε µια απόφαση που θέλω να γίνει πράξη: Κανείς δεν θα µου µιλάει στον πληθυντικό». Τους βλέπω σαν παιδιά µου. Στις δουλειές µου αισθάνοµαι ότι έχω την ίδια αξία µε τον ηθοποιό που πρωτοβγαίνει. Πάντα το είχα. Το θέµα είναι να έχουµε αγάπη και αφοσίωση γι’ αυτό που κάνουµε. Είναι εξαιρετικές οι συνθήκες σε αυτήν τη δουλειά.

Ποιες είναι συνήθως οι συµβουλές που σας ζητούν τα νέα παιδιά στο γύρισµα;

Οταν λέω τη γνώµη µου την ακούν, γιατί καταλαβαίνουν το άδολο της εκκίνησης. Για παράδειγµα, να υπάρχει ησυχία και συγκέντρωση την ώρα του γυρίσµατος. Το ίδιο κάνω και στο θέατρο. Παρότι δεν έχω σκηνοθετήσει, αλλά σκέφτοµαι σοβαρά να το κάνω.

Πρώτη φορά το λέτε...

Ναι. Το σκέφτοµαι γιατί θέλω να µεταφέρω στους νέους αυτά που κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια. Είµαι γεµάτη από καλές αποσκευές.

Ηταν να συµπρωταγωνιστήσετε µε τον Γιάννη Φέρτη, όµως αυτό τελικά δεν θα γίνει λόγω των θεατρικών υποχρεώσεων του ηθοποιού. Σας στενοχώρησε αυτό;

Ναι, πολύ. Είµαστε λατρευτοί φίλοι. Πιέστηκε όµως πολύ. Θα βρεθούµε σε άλλα πράγµατα.

Κυρία Δανδουλάκη, έχει παρατηρηθεί το εξής: νέα παιδιά χωρίς σπουδές υποκριτικής από άλλους χώρους µε δηµοσιότητα να ασχολούνται µε την ηθοποιία. Ποια είναι η γνώµη σας γι’ αυτό;

Ο καθένας έχει το δικαίωµα να δοκιµάζει. ∆εν υπάρχει απαγορευτικό. Αν δεχθεί πρόταση και θεωρεί πως µπορεί να το κάνει, το κάνει. Ενας είναι ο κριτής: ο χρόνος. ∆ηλαδή το κοινό. Μπορεί λοιπόν να γίνει κάποιος αποδεκτός για ορισµένα πράγµατα για ένα φεγγάρι ή µπορεί να γίνει αποδεκτός για µια ζωή. Αν γίνει αποδεκτός για µια ζωή, κάτι σηµαίνει. Αν είσαι έµπορος και θέλεις να γίνεις πιλότος -χωρίς να σκοτώσεις τον κόσµο- και στο επιτρέπει η αεροπορία, κάν’ το. Υπάρχει και ένα δεύτερο θέµα. Για µένα ήταν διαφορετική η εκκίνηση στο θέατρο. Οµως δεν µου αρέσει να κρίνω. Ποια είµαι εγώ που θα πω «µην το κάνεις»; Αν γελάσει ο κόσµος µε κάποιον για την παρουσία του, ο ίδιος θα το υποστεί. Οπως εάν ο κόσµος επικροτήσει την επιλογή του, ο ίδιος θα χαρεί την επιτυχία.

Μπορούν να βγουν πρόσωπα µε µεγάλη καλλιτεχνική ακτινοβολία και διάρκεια στον χρόνο;

Φυσικά, αλλά δεν βοηθά η εποχή µας. Υπάρχουν ταλέντα, αλλά είµαστε σε µια εποχή που αναζητά την ταυτότητά της. Και γκρεµίζει για να χτίσει. Μας προλαβαίνουν οι µεταβολές, οι οποίες είναι πολύ γρήγορες.

«Η Κάτια ∆ανδουλάκη είναι η τελευταία ενεργή Ελληνίδα σταρ». Το λένε πολλοί, το έχετε ακούσει και εσείς. Θέλω να µου πείτε κατ’ αρχάς αν αυτή η άποψη σας βρίσκει σύµφωνη και ποια είναι τα συναισθήµατά σας όταν το ακούτε αυτό.

∆εν µπορώ να κάνω τόσο εύκολα τον διαχωρισµό του σταρ από τον ηθοποιό. Στην αρχή έδιναν µια πολύ κακή ερµηνεία στον σταρ. Με το πέρασµα του χρόνου, εγώ δίνω πολύ καλή ερµηνεία. Θα δώσω το παράδειγµα της Μέριλ Στριπ. Ηθοποιός µεγάλου βεληνεκούς και σταρ. ∆εν αντιµάχεται το ένα το άλλο. Υπάρχουν όµως είδη σταρ. Να είσαι ηθοποιός µε όλη τη σηµασία της λέξης και συνάµα σταρ στο είδος σου, αυτό είναι κάτι σπάνιο. Κακώς λοιπόν το διαχωρίζουµε. Μπορούν να συνυπάρξουν. Οπως µπορεί να υπάρξει µόνο το ένα ή µόνο το άλλο. Εγώ γιατί µπόρεσα να τα συνδυάσω και τα δύο; Ξεκίνησα κάνοντας θέατρο, κινηµατογράφο και τηλεόραση ταυτόχρονα. Ο κινηµατογράφος έσβηνε, τηλεόραση και θέατρο ανέβαιναν. Και η τηλεόραση σε κάνει ευρύτερα γνωστό. Είµαι ενεργή γιατί από µικρή έκανα ταυτόχρονα παραγωγή στο θέατρο, έπαιζα και έκανα γύρισµα στην τηλεόραση. Για πολλά χρόνια χωρίς ρεπό. Καταπόνησα τον εαυτό µου γιατί ήθελα να τα κάνω όλα. ∆εν το µετάνιωσα, αλλά κούρασα το σώµα µου. Οσον αφορά στα συναισθήµατα, µε συγκινεί όταν µου το λένε, αλλά δεν µπορώ να µην αποδεχτώ πως πρόκειται για µια πραγµατικότητα. Εχουµε βέβαια και πολλούς ακόµη εξαιρετικά καλούς συναδέλφους.

Πενήντα χρόνια στο θέατρο. Μόλις το καλοκαίρι που πέρασε είχατε την πρώτη παρουσία σε αρχαία τραγωδία, τις «Ικέτιδες», σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Γιατί το καθυστερήσατε τόσο;

Τυχαία. Είχα δύο προτάσεις πολύ νέα, στα 24 και στα 28. Στην πρώτη πρόταση του Εθνικού φοβήθηκα και είπα «δεν είµαι έτοιµη». Η δεύτερη πρόταση ατύχησε γιατί ο σκηνοθέτης αρρώστησε. Το 1997 µου ήρθε η πρόταση από τον ∆ιαγόρα Χρονόπουλο για αρχαία κωµωδία, τη «Λυσιστράτη», και το έκανα µε µεγάλη χαρά. Οταν λοιπόν ο Στάθης Λιβαθινός µου το πρότεινε φέτος το καλοκαίρι, είπα αµέσως «ναι». Ηταν δώρο ζωής. Ενιωσα µαθήτρια απέναντι στον δάσκαλο, γιατί ο Στάθης είναι δάσκαλος

Κεφάλαιο «τηλεόραση» γραµµένο µε µεγάλους τίτλους. Από τους «Πανθέους» µέχρι τη «Ζωή της άλλης». Θέλω να µου πείτε αν ξεχωρίζετε κάποια δουλειά και για ποιο λόγο. 

Υπάρχουν πάντα ορόσηµα. Είναι ορόσηµα το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και οι «Πανθέοι». Υπάρχει η «Λάµψη», που είναι και αυτό ορόσηµο. Η πρώτη καθηµερινή σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. 

Ισχύει ότι όταν ήρθε η πρόταση για τη «Λάµψη», σας προσφέρθηκε από τον ΑΝΤ1 ένα τεράστιο χρηµατικό ποσό για εκείνη την εποχή προκειµένου να πείτε το «ναι»;

Ναι, ένα τεράστιο ποσό. Πολύ ανώτερο από τα κασέ στα τότε πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ηταν το αποκορύφωµα. Γιατί έγινε αυτό; «Η Κάτια θέλει τόσα για τον ρόλο, υπάρχουν όµως και άλλες επιλογές». Εγώ δεν το διαπραγµατεύτηκα καθόλου. Είπα «ή αυτό ή τίποτα». ∆ιάλεξαν εµένα. Οµως είναι σηµαντικό και αυτό: στα οκτώ χρόνια στη «Λάµψη» ουδέποτε ζήτησα την παραµικρή αύξηση. Γιατί θεωρούσα πως δεν είναι ηθικό. Είχα πει «δώστε όσα θέλετε σε όποιον θέλετε, θα κρατήσετε όµως την υπάρχουσα ιεραρχία. Θέλετε να δώσετε κάτι στους ανθρώπους που αµείβονται µε λιγότερα; ∆ώστε, δεν έχω κανένα θέµα, αρκεί να µη διαταραχθεί η ισορροπία». Και πράγµατι δεν διαταράχθηκε ποτέ. Ποτέ δεν ζήτησα κάτι στη ζωή µου όταν ο άλλος ήταν αδύναµος να το προσφέρει. Ζητώ µόνον όταν ο άλλος έχει πολλές επιλογές.

Στο µέχρι στιγµής ισοζύγιο είναι περισσότερες οι χαρές ή τα άγχη και οι αγωνίες;

Είχα µια γεµάτη ζωή µε υπέροχες χαρές και µεγάλες λύπες. Αν µπορούσα να ισοζυγιάσω, θα έλεγα πως είµαι ευγνώµων και για τα δύο. Ηταν σχεδόν µοιρασµένα τα πράγµατα. Ποτέ δεν υπήρχαν µόνον οι χαρές χωρίς τις λύπες. Ετσι είναι η ζωή. Και την έζησα µε τα πάντα όπως τα ήθελα. Και µε τις µεγάλες αγωνίες αλλά και τις τεράστιες χαρές

Βασίζεστε στο ένστικτό σας;

Απολύτως. Γιατί µόνο τότε είµαι καλά µε τον εαυτό µου. Εχουν υπάρξει βέβαια και φορές που κάτι το οποίο θεώρησα πως θα είχε µεγάλη επιτυχία, δεν ήταν τόσο µεγάλη ή και το αντίστροφο. Και περιπτώσεις που είπα «πάµε και βλέπουµε» και τελικά είχαν µεγάλη επιτυχία.

Τον χρόνο τον φοβάστε;

Από τη στιγµή που έχασα τους δικούς µου, δεν φοβάµαι τον θάνατο. Ευχή όλων µας είναι «να µην ταλαιπωρηθώ». Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο ταπεινό. Αφήνοµαι να ζω κάθε µέρα και ό,τι είναι να ’ρθει, θα ’ρθει. Βεβαίως θα ήθελα να ήµουν 20 ή 30, αλλά δεν αισθάνοµαι ελλιπής.

Τι φοβάστε;

Τη µιζέρια. Τη βίαιη αρρώστια. Και δεν είναι ωραίο να το λέµε. Οι φόβοι πραγµατώνονται κάποιες φορές και πρέπει να σκεφτόµαστε θετικά. Και εγώ το κάνω.

Στον Θεό πιστεύετε;

Πολύ βαθιά. Με τον τρόπο που πιστεύει ο καθένας.

Την επταετή περίοδο του πένθους απευθυνθήκατε στο Θείο Στοιχείο;

Φυσικά! Στη δύναµη και την ενέργεια που υπάρχει πάνω από εµάς.

Τελικά, ο χρόνος µετριάζει την απώλεια; Αναφέροµαι στον Μάριο Πλωρίτη. 

Συµπεριλαµβάνω και τους γονείς µου. Οι τρύπες είναι πάντα µεγάλες και ίσως και µεγαλύτερες τώρα. Η έλλειψη του διαλόγου της ψυχής είναι ακόµη πιο µεγάλη. ∆εν βρίσκω ανάλογες αναφορές. Ο θρήνος όµως της καθηµερινότητας έχει φύγει. Υπάρχει πάντα µια απουσία και ένα κενό. Το οποίο φροντίζω µε νύχια και µε δόντια να γεµίζω µε δηµιουργία.

Με τη χορτάτη ζωή που µου περιγράψατε, υπάρχει χώρος για νέες φιλίες, νέα πρόσωπα στη ζωή σας;

Αλίµονο! Πάντα έρχονται νέα πρόσωπα και δηµιουργείται δέσιµο. Και µε νέα παιδιά. ∆εν αποκλείω τίποτα στη ζωή. Η ζωή είναι ανατρεπτική.

Με την εξωτερική σας εµφάνιση πόσο ασχολείστε; Είστε σε εξαιρετική κατάσταση...

Νοµίζουν κάποιες γυναίκες -που µε ρωτούν κιόλας- πως αυτό γίνεται χωρίς κόπο. ∆εν είναι έτσι. Απαιτούνται θυσίες. Σωστή διατροφή, άθληση, περιποίηση του προσώπου, µε τρόπο βέβαια που δεν το παραµορφώνεις. Μπορείς να κάνεις ό,τι νοµίζεις πως είναι το καλύτερο για σένα χωρίς να γίνεις κάποιος άλλος. ∆εν έχω κανένα κράτηµα να πω στις γυναίκες «κάντε ό,τι νοµίζετε για να γίνετε πιο φρέσκες». Οµως χρειάζονται προσπάθεια και διάρκεια. Η άθληση και η διατροφή να γίνουν τρόπος ζωής. Εγώ είµαι στρατιώτης παντού. Χαίροµαι επίσης τις γυναίκες που δείχνουν νεότερες, αλλά δεν µπορώ να καταλάβω γιατί κάποιες παραµορφώνονται. Εγώ ίσως επειδή κάνω αυτό το επάγγελµα προσέχω δέκα φορές περισσότερο, αλλά η αλήθεια είναι πως την κοκεταρία την είχα από µικρή µέσα µου.

Τι ευχαριστεί την Κάτια ∆ανδουλάκη στον ελεύθερο χρόνο της;

Να τρώω το βράδυ σπίτι µε φίλους και να λέµε ιστορίες!