Γιώργος Χρυσοστόμου: «Δεν έχω απωθημένα. Ταξίδεψα, τσακίστηκα, αγάπησα»!

Φοράει τα ρούχα του βάσει χρώματος, καθαρίζει μέχρι και τρεις φορές την ημέρα το 112 τμ. σπίτι του κάπου στους Αμπελόκηπους, έχει πληρωμένους όλους τους τρέχοντες λογαριασμούς, ξέρει πού έχει βάλει ακόμη και τη δήλωση της εφορίας που έκανε πριν τρία χρόνια ενώ φέτος έχει ετοιμάσει μια παράσταση χωρίς καθόλου λόγια, το «Mute». Καλωσήρθατε στο (γοητευτικά) ψυχαναγκαστικό σύμπαν του Γιώργου Χρυσοστόμου.

Τι κάνουν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μόνοι στο σπίτι, δεν τους παρατηρεί κανείς και στο ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο τους κομμάτι; Αυτό είναι με δυο λόγια το Mute, η πιο προσωπική δουλειά του Γιώργου Χρυσοστόμου μέχρι σήμερα. Παίζεται Τετάρτη έως Κυριακή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και αρκετές από τις παραστάσεις είναι ήδη sold out.

MUTE

Ένας άνθρωπος που κυνηγά το μυαλό του, ένας άνθρωπος που αρνείται τις λέξεις. Μια πολυκατοικία. Ένας μαέστρος, ένας ηλικιωμένος, ένας φοβιτσιάρης, ένας γυμναστής, ένας σεξομανής, ένας γκαντέμης... Τι τους συνδέει; Είναι ένας ή περισσότεροι; Κάποτε όλα διαλύονται• οι λέξεις έρχονται απρόσμενα. Μια παράσταση με μουσική χωρίς μουσικούς, με λέξεις χωρίς λέξεις. Μια παράσταση που κάποιος τολμά να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του και να δείξει τι πραγματικά υπάρχει μέσα σε αυτό. 

MUTE. 1998 Θεσσαλονίκη. Μπλε βαμμένο δωμάτιο. Συγκάτοικος με τρεις αγνώστους. Ένα cd player. Ενα mini disk. Κανένα κινητό τηλέφωνο. Μουσική με ακουστικά στ’ αυτιά. Το αριστερό δεν δουλεύει. Μονοφωνικό αποτέλεσμα. Κατά τη διάρκεια ακρόασης τζαζ κομματιού γεννήθηκε ο Μαέστρος. Και άλλοι ήρωες που παρέα με τον εφευρέτη τους δεν τραγουδήσανε ποτέ. Ούτε στη χαρά, ούτε στον πόνο. Λαχτάρα για μουσική, φόβος για τραγούδι όμως. Οι ήρωες αυτοί βγήκανε να δουλέψουνε βαθιά στη νύχτα. Για να φάει ψωμί ο εφευρέτης. Με σοφία η Σοφία θα τα βγάλει όλα αυτά στο φως. Που θα το σχεδιάσει η άλλη Σοφία. Και με τα φώτα της Φωτεινής θα γεννηθούνε κι άλλα, που θα τα πάρει ο ήλιος της Ηλιάνας και θα τα απογειώσει για να πετάξουν όλοι μαζί πάνω στης Μαγδαληνής το σκηνικό. Τα λόγια είναι περιττά. 

Με εκτίμηση
Γιώργος Χρυσοστόμου