Χάρης Χριστόπουλος: Τα χρυσά εξώφυλλα του ’80 και η πρόταση από το GNTM

«Να δω τι θα πούμε» αναρωτιέται όση ώρα ο Χάρης Χριστόπουλος ετοιμάζει δύο φλιτζάνια τσάι στην κουζίνα του μοντέρνου loft που διατηρεί στο Γκάζι. Την ίδια απορία είχα κι εγώ πριν συναντηθούμε, γνωρίζοντας ότι η λαμπρή του πορεία είναι γνωστή. Στον φακό του έχουν ποζάρει κορυφαία μοντέλα του εξωτερικού και διάσημες Ελληνίδες, ενώ μετράει εκατοντάδες editorials. Αγαπάει το κάμπινγκ.

Εκείνος το ονομάζει «γκλάμινγκ», εξηγώντας το γιατί: «Είναι το γκλάμορους κάμπινγκ. Αν και η αλήθεια είναι πως η μεγαλύτερή μου λατρεία είναι να κοιμάμαι στο χώμα. Ούτε καν σε κρεβάτι πια. Έχω φτάσει σε αυτό το σημείο της αφαίρεσης. Αν είμαι μάλιστα κουρασμένος, μπορώ να κοιμηθώ και στην πλατεία Ομονοίας, Αύγουστο μήνα, στις 12.00 το μεσημέρι.

Επειδή λοιπόν είμαι πρακτικός άνθρωπος, κυκλοφορώ μόνιμα με ωτοασπίδες και μάσκα. Μου έμεινε συνήθεια από την εποχή των 80s, που ταξίδευα πολύ συχνά με το αεροπλάνο. Δεν τις αποχωρίζομαι ποτέ. Έχω πολλές ωτοασπίδες και συνέχεια αγοράζω καινούριες, πιο high tech. Αλλά και πολλές μάσκες. Είναι το αγαπημένο μου αξεσουάρ. Έχω και μαξιλάρι φουσκωτό με ύφασμα. Αυτά τα προμηθεύομαι από ένα ειδικό μαγαζί του εξωτερικού. Οι φίλοι μου έχουν να το λένε. Πάμε σε ταβέρνα, τρώω λίγο και πάω και κοιμάμαι στο πάτωμα, κάτω από το τραπέζι. Ανάμεσα στα πόδια τους. Περπατάνε ταβερνιάρηδες, κόσμος κι εγώ είμαι κάτω και κοιμάται. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι μπορώ να κοιμάμαι στο πάτωμα ενός εστιατορίου εν ώρα αιχμής». Τελικά συνειδητοποιώ ότι είναι πολλά αυτά που δεν ξέρουμε για τον Χάρη Χριστόπουλο…

«Στις διακοπές μου ζωγράφιζα, έστρωνα μια κουβέρτα και πουλούσα τα σκίτσα μου στους περαστικούς»

Καθόμαστε στο γραφείο, μου προσφέρει μερικά μπισκότα και ξεκινάμε μια αναδρομή στο παρελθόν. Γρήγορα συνειδητοποιώ ότι είναι ένας συλλέκτης εμπειριών, πρόθυμος να τις μοιραστεί με τον συνομιλητή του. «Το πρώτο ταξίδι μόνος μου το έκανα στα 14. Σηκώθηκα ένα καλοκαίρι και έφυγα για τρεις μήνες δουλεύοντας ως σερβιτόρος και κάνοντας διακοπές στα νησιά. Βρέθηκα στην Αμοργό, την Ίο, τη Σαντορίνη. Το θεώρησα πολύ φυσιολογικό γιατί ήταν κάτι που το έκανε κι ο αδελφός μου, που ήταν μεγαλύτερος».

Λίγα χρόνια αργότερα, στα 17, γνώρισε στην Αμοργό δύο φωτογράφους που έμελλε να τον κάνουν να αγαπήσει την τέχνη του φακού. «Έβγαζαν φανταστικές φωτογραφίες. Βλέποντάς τους άρχισε να ξυπνάει μέσα μου αυτό το πάθος. Πήγα, πήρα μια φωτογραφική και έβαλα σε τάξη τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου. Αφότου τελείωσα το Λύκειο έζησα στην Αμοργό δύο χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Αθήνα για να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη φωτογραφία».

Πριν καταλήξει στην απόφαση να γίνει φωτογράφος περιπλανήθηκε αρκετά, σκεπτόμενος να ακολουθήσει κάποιους άλλους δρόμους.

«Ζωγράφιζα από 8 χρόνων. Είχα πάρει μέρος σε πανελλήνιους μαθητικούς διαγωνισμούς και είχα κερδίσει βραβεία. Μου ήταν πολύ εύκολο να σκιτσάρω ό,τι έβλεπε το μάτι μου. Μάλιστα μια περίοδο ήθελα να γίνω και ζωγράφος. Στα νησιά δε, που πήγαινα για διακοπές, ζωγράφιζα. Ένα καΐκι, ένα γλάρο, ένα κοριτσάκι, ένα βουνό. Κάποιες φορές τα έδινα σε τουριστικά μαγαζιά, ενώ άλλες έστρωνα μια κουβέρτα και τα πουλούσα στους περαστικούς».

Κάτι όμως που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς για τον Χάρη είναι ότι είχε περάσει από το μυαλό του και η σκέψη να γίνει παπάς. «Όταν ήμουν 19 χρόνων, ήθελα να ζήσω στην επαρχία και να γίνω κληρικός. Σκεφτόμουν ότι για να ζήσω στην επαρχία έπρεπε να βρω ένα βασικό επάγγελμα. Κι έτσι μου ήρθε στο μυαλό αυτό. Και να σου πω κάτι; Θα ήμουν πολύ καλός γιατί πιστεύω βαθιά στην αγάπη. Στη ζωή μου έχω κάνει παρέα με κληρικούς, μοναχούς αλλά και μητροπολίτες. Φιλοσοφούσαμε για την αγάπη, την καλοσύνη και τον χριστιανισμό. Έχω πάει και στο Άγιο Όρος δύο φορές και μου αρέσει πολύ. Βέβαια είναι και σκληρό. Οι άνθρωποι που μονάζουν και απαρνιούνται τα εγκόσμια είναι…  αλλουνού παπά ευαγγέλιο» δηλώνει γελώντας και καταλήγει: «Εγώ δεν θα μπορούσα να απαρνηθώ τα εγκόσμια γιατί λατρεύω τη ζωή και την ομορφιά».

Πηγή People