Δημήτρης Καταλειφός: Συνάδελφοι με χαρακτηρίζουν δύσκολο, το θεωρώ τιμή μου -Έχουμε πήξει στους εύκολους

Αφήνει το καπέλο του στην άκρη του τραπεζιού και παραγγέλνει ένα τσάι. Έξω από τη τζαμαρία του μικρού καφέ, όλα είναι στολισμένα. Λαμπιόνια στους κορμούς των δέντρων και πλανόδιοι πωλητές με σκούφο του Άη Βασίλη στο κεφάλι. Από ένα αόρατο μεγάφωνο ακούγεται το «Feliz Navidad» με τη φωνή της Celine Dion. Τα παρατηρεί νωχελικά, σχεδόν αδιάφορα. «Νιώθω ότι η εποχή μας είναι λίγο βαρεμάρα, λίγο πλήξη, λίγο απώθηση», λέει ύστερα χαμηλώνοντας το βλέμμα. Απέναντί μου, ο κύριος Δημήτρης Καταλειφός.

Πώς κινείστε μέσα σ΄ αυτήν την εποχή;

Αισθάνομαι ένας σαστισμένος άνθρωπος. Είμαι 65 ετών και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα στον 20ο αιώνα και τώρα ένα άλλο μέρος, στον 21ο. Έχουν αλλάξει τόσο γρήγορα πολλά πράγματα στη ζωή μας, στον τρόπο σκέψης μας, στην αισθητική μας, στις αξίες μας που ένας άνθρωπος της δικής μου ηλικίας δεν μπορεί εύκολα, να τα αφομοιώσει. Μοιραία, θα τα συγκρίνει με αυτό που ήξερε και από τη μία δεν θέλω να καταντήσω σαν κάτι γέρους που λένε «τα δικά μας χρόνια ήταν τα καλύτερα» από την άλλη, ομολογώ ότι δεν μου αρέσει η εποχή που ζούμε.

Πολλές φορές με εκνευρίζει, με απωθεί, με στεναχωρεί, με ανησυχεί, ώρες ώρες θα μπορούσα να πω ότι δεν με αφορά. Και αυτό δεν είναι κάτι ευχάριστο γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη από κάπου να πιαστεί. Από μια πίστη. Αυτά νιώθω μιλώντας όσο πιο εκ βαθέων μπορώ. Αυτή τη στιγμή βιώνω -και το καταθέτω- μια κρίση. Ίσως επειδή μεγαλώνω και τα πράγματα δυσκολεύουν. Παίζει κι αυτό φαντάζομαι έναν ρόλο.

Δυσκολεύεστε να ονειρευτείτε;

Πλέον κάνω πιο προσγειωμένα όνειρα, όπως να έχω υγεία. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Αν με ρωτούσες βέβαια, τι θα ΄θελα αυτή τη στιγμή, θα σου ‘λεγα να ήμουν ξανά 50 χρονών και να είχα τη δύναμη να πάω να ζήσω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, να κάνουμε εκεί, μαζί με άλλους κατοίκους ένα θέατρο – εκκλησάκι και να ανεβάζουμε έργα.

Πιστεύετε ότι τα όνειρα είναι συνυφασμένα με την ηλικία;

Ε, είναι δύσκολο πια να φύγεις… Επίσης, όσο τα περιθώρια του χρόνου στενεύουν αναρωτιέσαι «μήπως έπρεπε τελικά, να είχα κάνει κάτι άλλο στη ζωή μου;». Σαρανταπέντε χρόνια στο θέατρο, δεν ξέρω τι σημαίνει να τρως Χριστούγεννα γύρω από το οικογενειακό τραπέζι ή να πας ένα απόγευμα Σαββάτου για έναν χαλαρό καφέ. Ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό φλερτάρω με την ιδέα ενός διαλείμματος από το θέατρο. Από την άλλη σκέφτομαι «και αν δεν παίζω, τι θα κάνω; Μήπως βαρεθώ από την τρίτη μέρα;».