Η Παυλίνα Βουλγαράκη στο ethnos.gr: «Φοβάμαι τον ίδιο μου τον φόβο»

Η Παυλίνα Βουλγαράκη πιάνει τις Δευτέρες από νωρίς το βράδυ, στις 9 ακριβώς και τις ξορκίζει όπως τους πρέπει, με φίλους και μουσικές και στίχους που λένε ιστορίες και περιγράφουν συναισθήματα και πόλεις και ανθρώπους. Κι έτσι οι Δευτέρες του χειμώνα γίνονται λίγο πιο ζεστές, ατμοσφαιρικές κι απογειώνονται από τη σκηνή του Σταυρού του Νότου στ’ αστέρια.

Με φόρα από τα καλοκαιρινά live της σε πολλές ελληνικές πόλεις και μια σημαντική καινούργια συνεργασία με τη Δήμητρα Γαλάνη που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο, η Παυλίνα έρχεται να μιλήσει από σκηνής για όσα αγαπάει και όσα φοβάται.

Η φετινή σεζόν ολοκληρώνεται για σένα με τις εμφανίσεις σου στο Σταυρό του Νότου και το νέο τραγούδι που κυκλοφόρησε σε μουσική Δήμητρα Γαλάνη. Τι αίσθηση σου αφήνει το 2018;

Παρότι σε προσωπικό επίπεδο ήταν δύσκολη χρόνια για εμένα και μάλλον για όλους, καλλιτεχνικά ένιωσα ότι ήρθα σε ουσιαστική επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους. Το 2018 άρχισα να συνειδητοποιώ ποια είμαι και τι θέλω να κάνω. Σε ποιους απευθύνομαι και σε ποιους όχι. Την αισθάνομαι σαν μια χρονιά αυτογνωσίας και εσωτερικής διεργασίας. Ακόμα δεν είμαι εκεί που θέλω σε καμία περίπτωση, όμως, νιώθω πως είμαι σε καλό δρόμο. 

Από πού ξεκινάς όταν ετοιμάζεις μία καινούρια μουσική παράσταση; 

Ξεκινάω από τα κομμάτια μου. Εκείνα είναι ο πυρήνας του live μου. Στην συνέχεια, προσθέτω κομμάτια που εύχομαι να είχα γράψει ή να είχαν γραφτεί για εμένα, που με έχουν καθορίσει ή που μ' έχουν συντροφεύσει σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου. Όπως για παράδειγμα, ο «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής» του Καββαδια. Με αυτό το κείμενο είμαι πολύ ουσιαστικά συνδεδεμένη. Το ίδιο ισχύει και με τον Μάνο Χατζιδακι. Πάντα έχουμε πάνω από ένα κομμάτι του στα live. Μ' έχει διαμορφώσει η προσωπικότητα και το έργο του. 

Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή πάνω στη σκηνή; 

Όταν καταφέρνω να αισθάνομαι κάθε λέξη που βγαίνει από μέσα μου και να την οραματίζομαι μπροστά μου.

Είσαι τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Ποιο από τα δύο ήρθε πρώτο στη ζωή σου και ποιο έρχεται σήμερα πρώτο στην καρδιά σου;

Νομίζω και τα δυο είναι εξίσου έμφυτα. Τόσο πολύ που μέχρι να έρθει η ώρα δεν πέρασε ούτε για ένα δευτερόλεπτο απ' το μυαλό μου ότι θα ασχοληθώ με αυτά επαγγελματικά. Η σκέψη φαντάζει σαν να πληρώνομαι επειδή αναπνέω. 

Ποια θεωρείς πως είναι τα συστατικά στο να δημιουργηθεί ένας καλός ολοκληρωμένος δίσκος και κατά πόσο είναι εύκολο να υπάρξει αυτό στις μέρες μας;

Μόνο ως ακροατής μπορώ να απαντήσω μιας κι οι προσωπικοί μου δίσκοι είναι μόνο δυο που κι αυτούς ακόμα τους επεξεργάζομαι. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει μια συνοχή. Όχι ως προς τον ήχο απαραίτητα, ούτε θεματικά. Θρυλικά albums (πχ White των Beatles) αποτελούνται από κολάζ ήχων και γκάμες θεμάτων. Η συνοχή ως προς την πρόθεση θα έλεγα πιο πολύ ότι είναι απαραίτητη για έναν ολοκληρωμένο δίσκο.

Η έντονη θεατρικότητα των lives σου και η ενέργειά σου πάνω στην σκηνή θα περίμενα να σε είχαν οδηγήσει και σε θεατρικά μονοπάτια. Θα έκανες ποτέ ένα τέτοιο βήμα;

Δε νομίζω. Χωρίς, βέβαια, να 'μαι και σίγουρη. Κάτι σεμινάρια υποκριτικής που είπα να αρχίσω, τα παράτησα. Άλλος κόσμος μακρινός ακόμα. Στην σκηνή παρουσιάζω τον εαυτό μου τον οποίο ακόμα ανακαλύπτω. Αν φαίνεται θεατρικός τότε μάλλον είναι.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να σημαίνει τόσα για σένα και να φοβάσαι ακόμα να το πεις ζωντανά; 

Αμέτρητα. Δεν είναι ο φόβος, απλώς ο σκοπός ήταν πιο συγκεκριμένος, πιο προσωπικός. Ίσως και πιο στιγμιαίος κάποιες φορές.

Ισχύει ότι έχεις ένα σημειωματάριο που σημειώνεις ότι σου κάνει εντύπωση;

Τα χάνω γενικά. Κρατάω κάποια που και που για κάποιους μήνες. Συνήθως τα δανείζω σε αγνώστους περαστικούς να γράψουν κάτι -ο τι θέλουν - σε κάποια σελίδα. Έχουν περάσει πολλά σημειωματάρια από τα χέρια μου, αλλά μετά εξαφανίζονται. Κι είναι λυπηρό επειδή δεν έχω ούτε λάπτοπ, ούτε κάποια ατζέντα ώστε να διατηρώ αρχείο με πράγματα ή να σημειώνω όσα θα ήθελα να κάνω ή με όσα θα ήθελα να ασχοληθώ. Αυτές τις μέρες δεν έχω σημειωματάριο, όμως, με πέτυχες πάνω στην ώρα που θέλω να ξανά πάρω. 

Τί σε έχει κάνει να χαμογελάσεις πλατιά και αντίστοιχα τί σε έχει συγκλονίσει τον τελευταίο καιρό;

Έπαθα νευρικό γέλιο και νευρικό κλάμα όταν είδα την παράσταση «Το χελιδόνι» στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα. Με συγκίνησε βαθιά. Αισθάνθηκα τα πάντα μέσα σε λίγη ώρα. Έρωτα, χαρά, οδύνη και μίσος. Γράφτηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 στο gay bar του Ορλάντο. 

Τί είναι αυτό που αγαπάς στην Αθήνα και τί είναι αυτό που σε εξοργίζει σε αυτή;

Με θυμώνει η γενική αδιαφορία. Αγαπώ την ενέργεια της Αθήνας, το πως αλλάζει κάποιες μέρες και γίνεται άλλη. Επίσης, αγαπώ το κέντρο της, τη νύχτα της και τις γειτονιές της. Τον περίπατο από το Κολωνάκι στο Μοναστηράκι κι από εκεί στον Κεραμεικό. 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος προσωπικός σου στόχος;

Εντόπισα τον πιο μεγάλο μου εχθρό. Μέχρι τώρα φοβόμουν τα πάντα. Πρόσφατα, το ξεπέρασα ή έστω έτσι νιώθω και νομίζω ότι τελευταία φοβάμαι τον ίδιο μου τον φόβο. Μην έρθει ξανά. Προσωπικός μου στόχος αυτών των ημερών είναι να πιστέψω σ' εμένα και στην φωνή μέσα μου.