Branford Marsalis: Κουβεντιάζοντας με έναν θρύλο της jazz

Συνέντευξη στον Γιάννη Μουστάκα

Το ερχόμενο Σάββατο, 17 Ιουλίου, θα ανηφορήσει στο λόφο της Σάνη ένας θρύλος της μουσικής, ένας κανονικός Jazz Master, ένας μοναδικός καλλιτέχνης. Αστείρευτα δημιουργικός, απρόσμενα αυτοσχεδιαστικός και συνεπέστατα προοδευτικός σε όλη του την καριέρα, ο μάγος του σαξόφωνου, Branford Marsalis, έρχεται στο Sani Festival για να μας αφήσει άφωνους, με τις μαγευτικές του μελωδίες.

Παρέα με τους αγαπημένους του συνοδοιπόρους και σπουδαίους μουσικούς, τους Joey Calderazzo (πιάνο), Eric Revis (κοντραμπάσο) και Justin Faulkner (ντραμς), το φημισμένο Branford Marsalis Quartet μας υπόσχεται μία μοναδική μουσική βραδιά που θα μας μείνει αξέχαστη. Μοναδική ούτως ή άλλως αφού το Sani Hill θα αποτελεί και την μόνη στάση στη χώρα μας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας τους.

«Ανυπομονώ να παίξω στο λόφο για το κοινό του Sani Festival. Ελπίζω να σας αρέσει και να απολαύσετε αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε», μας λέει με θέρμη ο Marsalis.

Ο Branford προέρχεται από μία οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας του, τα αδέρφια του, αλλά όχι η μητέρα του. «Η μητέρα μου δεν ήταν μουσικός. Αυτό το ψέμα δεν θα τελειώσει ποτέ. Κάτι σαν τις Αμερικανικές εκλογές ας πούμε. Επίσης, δύο από τα αδέρφια μου δεν παίζουν μουσική». Αυτός και ο αδερφός του, o Wynton, μοιράζονταν από μικροί το ίδιο δωμάτιο αλλά και την αγάπη τους για τη μουσική, έχοντας σίγουρα έναν πολύ ισχυρό δεσμό μεταξύ τους. Ο Branfrod με το σαξόφωνο και ο Wynton με την τρομπέτα, οι δυο τους ήταν αχώριστοι.

«Έμενα στο δωμάτιο μαζί με τον Wynton, που ήταν και ο καλύτερός μου φίλος. Οι επόμενοι δύο ήταν 4-5 χρόνια μικρότεροι και κανένας έφηβος δεν θέλει να κάνει παρέα με τα μικρά αδέρφια του. Ήρθαμε, όμως, πιο κοντά όταν μπήκανε στα είκοσί τους. Όσον αφορά στη μουσική, μου αρέσει πιο πολύ να παίζω παρέα με τον Wynton αλλά πάντα είναι όμορφο να παίζεις με τα αδέρφια σου».

Στην αρχή της καριέρας του, ήταν μέλος των Jazz Messengers του θρυλικού Art Blakey παρέα με τον αδερφό του. Μετά από κάποιο καιρό αποχώρησαν και ξεκίνησαν το Wynton Marsalis Quintet. Σύντομα, ο Branford συνέχισε στο δικό του δρόμο και δημιούργησε το Branford Marsalis Quartet (BMQ), το οποίο ο ίδιος ορίζει ως το επίκεντρο του μουσικού του σύμπαντος.

Ανάμεσα στις πολλές συνεργασίες που έχει κάνει στην καριέρα του, είναι μία που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και δε μπορούσα παρά να τον ρωτήσω για αυτή. Αυτή με τους Grateful Dead.

«Δημιουργήθηκε ένας ξεχωριστός δεσμός μεταξύ μας, από την πρώτη κιόλας φορά που παίξαμε μαζί. Έμαθα πολλά από αυτή τη συνεργασία. Σε πολύ νεαρή ηλικία συνειδητοποίησα ότι το σόλο δεν είναι το πιο σημαντικό σημείο ενός τραγουδιού. Κατανόησα τη θέση μου μέσα σε ένα μουσικό σύνολο και φρόντισα να μην μπαίνω στη μέση».

Στα 40 χρόνια παρουσίας του στη διεθνή μουσική σκηνή έχει καταφέρει πολλά. Εμφανίστηκε ως σολίστας με συμφωνικές ορχήστρες, συνεργάστηκε με σπουδαίους καλλιτέχνες, περιόδευσε με τον Sting, είχε πολλές υποψηφιότητες για Tony Awards και κέρδισε 3 Grammy. Ποιο άραγε θεωρεί το μεγαλύτερο επίτευγμα του; «Το ότι ξύπνησα σήμερα το πρωί. Και αυτό μου επιτρέπει να συνεχίσω να γίνομαι καλύτερος».

Όταν έχεις το προνόμιο να συζητάς με τον Branford Marsalis, δεν πρέπει να χάσεις την ευκαιρία να τον ρωτήσεις για τη μουσική. Άδραξα, λοιπόν, αυτή την ευκαιρία για να γίνω πιο σοφός αλλά όχι μόνο μουσικά.

Ποιος είναι για εσάς ο ρόλο των μουσικών ειδών; Πρέπει η μουσική να έχει διαχωριστικές ταμπέλες; Ειδικά για την τζαζ, κάποιοι είναι υπέρμαχοι της αγνότητας της κλασικής φόρμας ενώ κάποιοι άλλοι λένε «όλα είναι τζαζ». Τι πιστεύετε;

«Αυτοί οι κάποιοι άλλοι δεν έχουν παίξει ποτέ τζαζ! Τα μουσικά είδη, οι ταμπέλες, είναι για τον πολύ κόσμο. Είναι σαν τον Απολυταρχισμό. Γενικά, δεν αρέσουν στους ανθρώπους οι περίπλοκες απαντήσεις σε πολύπλοκα προβλήματα. Κι αυτό είναι το δέλεαρ του Απολυταρχισμού. Οι άνθρωποι χρειάζονται κατηγορίες, γιατί το να πρέπει να μάθεις τα πάντα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Με τις κατηγορίες μπορούν εύκολα να αποφασίσουν τι τους αρέσει και να έχουν και μια ονομασία για αυτό».

Πιστεύετε ότι υπάρχουν απαγορευμένοι δρόμοι στη μουσική; Μονοπάτια που δεν πρέπει κανείς να διαβεί. Πράγματα που δεν πρέπει να αλλάζουν ή να αναμιγνύονται.

«Όχι. Κι όταν αναμειγνύονται μετατρέπονται σε κάτι άλλο κι αυτό είναι καλό. Αυτό που λέω δεν είναι κλισέ. Οι πράσινες μπογιές είναι μίξεις του κίτρινου με το μπλε. Ο συνδυασμός των δύο φτιάχνει το πράσινο. Όχι μόνο του το κίτρινο. Όχι μόνο του το μπλε. Αυτή ακριβώς είναι και η ιστορία της μουσικής στις ΗΠΑ. Βρίσκω πολύ συχνά την blues μέσα στην jazz, την gospel, την bluegrass. Όλα έχουν κοινά στοιχεία αλλά και τα διακριτά χαρακτηριστικά τους.

Έχετε ακούσει ποτέ Ελληνική μουσική;

«Ναι, έχω ακούσει. Αλλά όχι αρκετά ώστε να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Κι αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο πρέπει να δουλέψω και να μάθω καλύτερα.

Άρα είναι το ταλέντο ή η σκληρή δουλειά;

Αν πρέπει να διαλέξω, τότε είναι η σκληρή δουλειά. Το απόλυτο, βέβαια, είναι και ταλέντο και σκληρή δουλειά».

Διάβασα ότι απεχθάνεστε τη λέξη «ιδιοφυία». Γιατί;

Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ποιος είναι ιδιοφυία; Ποια είναι τα κριτήρια; Το ότι παίζω pop μουσική και jazz; Αυτή η λέξη δίνεται σε μουσικούς που πουλάνε πολλούς δίσκους για μια δεκαετία ή σε άλλους που μπορούν να παίξουν τρία διαφορετικά όργανα – που βέβαια δεν τα παίζουν καλά, αλλά ο θεατής δεν το γνωρίζει αυτό. Αν είναι να με αποκαλέσουν ιδιοφυία, θα ήθελα αυτό να είναι για το σύνολο της δουλειάς μου. Κι αυτό θέλει πολύ ακόμα για να ολοκληρωθεί.

Ο Branford Marsalis, πέραν από ασύγκριτος σολίστας, μοναδικός συνθέτης, και μουσικός φιλόσοφος, είναι και ένας άνθρωπος με σπουδαίο κοινωνικό έργο. Έχει, μάλιστα, βραβευθεί για την προσφορά του αυτή και ειδικά για το έργο του με το Musician’s Village στην Νέα Ορλεάνη. Ένα χωριό για τους μουσικούς της περιοχής που έχασαν τα σπίτια τους από τον τυφώνα Κατρίνα το 2006.

Έχοντας, λοιπόν, στο μυαλό ότι το καλλιτεχνικό έργο αυτού του ανθρώπου συνοδεύεται κι από ουσιαστικό κοινωνικό έργο, αποφάσισα να κλείσουμε την συζήτησή μας με μία σχετική ερώτηση.

Η μουσική έχει την ικανότητα να υπηρετήσει τον ακτιβισμό και να ενισχύσει την κοινωνική ευαισθητοποίηση; Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικά ενεργός και πρέπει αυτό να αντανακλάται στην τέχνη του;

«Η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως μία μορφή ακτιβισμού. Αν και η μουσική δεν μπορεί να έχει πολιτική θέση, η κατανόηση μιας κατάστασης και οι πεποιθήσεις του δημιουργού βρίσκονται μέσα σε αυτή. Αυτό που μπορεί να έχει πολιτική θέση είναι οι στίχοι. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να λένε, λανθασμένα, ότι η μουσική έχει πολιτική στάση αλλά αν πάρεις οποιοδήποτε ορχηστρικό κομμάτι με πολιτικό τίτλο και αφαιρέσεις τον τίτλο, τότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να καταλάβεις την πολιτική θέση και πρόθεση του δημιουργού. Αυτό είναι που αγαπάω σε αυτό που κάνω. Είναι μια τελείως υποκειμενική υπόθεση και ανάλογο με τις ικανότητες του ακροατή. Εμείς αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι η μουσική μας να λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα. Όπως ακριβώς ζουν και υπάρχουν οι άνθρωποι».

Κάναμε μια κουβέντα για όλα και για τίποτα, για συγκεκριμένα και αόριστα. Κι αφού ολοκληρώσαμε, δώσαμε ραντεβού για το ερχόμενο Σάββατο στο λόφο της Σάνη, στη Χαλκιδική. Εκεί όπου θα παίξει με το Branford Marsalis Quartet για αυτούς τους τυχερούς που θα παρευρίσκονται εκεί.

Ανυπομονούμε όλοι να τον δούμε, για να ζήσουμε αυτή την εμπειρία που σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη. Ραντεβού, λοιπόν, το Σάββατο 17 Ιουλίου στο Sani Resort στη Χαλκιδική, στο πανέμορφο Sani Hill, μέσα στη θάλασσα, κάτω από τα αστέρια, δίπλα στον φωτισμένο Μεσαιωνικό Πύργο, υπό τους ήχους του θρυλικού σαξοφώνου του Branford Marsalis και των all star συνοδοιπόρων του, το Branford Marsalis Quartet.

Πληροφορίες για το Sani Festival:

https://www.sani-resort.com/el_GR/festivals/sani-festival/artists

Προπώληση εισιτηρίων Viva.gr:

https://www.viva.gr/tickets/music/sani-festival/mia-vradia-me-ton-branford-marsalis/

Όλες οι ειδήσεις

Δέσποινα Βανδή: Οι 6 αναρτήσεις με τον Ντέμη Νικολαΐδη - Πού βρέθηκε πριν την ανακοίνωση του διαζυγίου

Δέσποινα Βανδή: «Και να που έφτασε η βραδιά που δεν περίμενα» - Το τραγούδι που «σημάδεψε» το διαζύγιό της

Βίκυ Χατζηβασιλείου: «Oι επιστήμονες τώρα μας τα γυρίζουν, ανοσία της αγέλης δεν υπάρχει