«Παραφωνία» το Brexit για τη µουσική βιοµηχανία

«Το Brexit είναι απώλεια κοινών ονείρων, κοινών δυνάμεων» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Μπόνο πριν από λίγες ηµέρες, από τη σκηνή της Ο2 Αρένα του Λονδίνου όπου φιλοξενήθηκε η µεγάλη συναυλία των U2. Η παραπάνω δήλωση του αρχηγού της θρυλικής ιρλανδικής ροκ µπάντας εξέφρασε τις απόψεις, τα συναισθήµατα και κυρίως τους φόβους χιλιάδων µουσικών, διασήµων και µη, οι οποίοι ταυτίζουν την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση µε πολλές και εξαιρετικά δυσάρεστες εξελίξεις στο παγκόσµιο µουσικό στερέωµα. Και όχι αδίκως...

Αναµφισβήτητα η καρδιά της ευρωπαϊκής βιοµηχανίας «χτυπά» εδώ και δεκαετίες στη Βρετανία. Πρόκειται αναµφισβήτητα για τη χώρα που υπερέχει δυναµικά, τόσο στη δισκογραφική παραγωγή όσο και στη διοργάνωση συναυλιών.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, πως ένα ενδεχόµενο Brexit θα δηµιουργήσει ισχυρούς τριγµούς στην οµαλότητα τόσο της δισκογραφικής όσο και της συναυλιακής δραστηριότητας. Οι τριγµοί αυτοί βεβαίως δεν θα περιοριστούν µόνο σε εθνικό επίπεδο, αντιθέτως θα επηρεάσουν, και µάλιστα σηµαντικά, την παγκόσµια µουσική βιοµηχανία. Κατ’ αρχάς θα ανατραπεί ολοκληρωτικά ό,τι ίσχυε µέχρι σήµερα στις µετακινήσεις µουσικών από και προς τη Βρετανία, καθώς θα οφείλουν να διαθέτουν βίζα.

H υποχρέωση αυτή µεταφράζεται σε χρόνο και κυρίως σε χρήµα. Αποτέλεσµα; Θα αυξηθούν κατά πολύ τα έξοδα που θα επιβαρύνουν τους καλλιτέχνες οι οποίοι θα επιλέγουν να δίνουν συναυλίες σε βρετανικό έδαφος, οπότε θα υπάρχουν δύο επιλογές: ή δεν θα πηγαίνουν καθόλου, γεγονός που θα προκαλέσει τεράστιο πλήγµα στη βρετανική οικονοµία, για την οποία η µουσική βιοµηχανία αποτελεί ισχυρό σύµµαχο, ή θα αναγκάζονται να αυξάνουν τις τιµές των εισιτηρίων προκειµένου να µπορέσουν να αντεπεξέλθουν στα αυξηµένα έξοδα της νέας κατάστασης.

Χαµένα κονδύλια

Για τη δισκογραφία πάλι το «Brexit» µεταφράζεται σε οικονοµική καταστροφή. Τα υψηλότατα ευρωπαϊκά κονδύλια -πάνω από 1 δισ. ευρώ- που διατίθενται για τον τοµέα των τεχνών γενικότερα και της µουσικής ειδικότερα θα αποτελούν πλέον παρελθόν, όπως και οι γενναίες επιχορηγήσεις σε µουσικούς χώρους και νέες δισκογραφικές παραγωγές. Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουµε το γεγονός πως τα περισσότερα εργοστάσια παραγωγής cd και βινυλίου βρίσκονται στην Κεντρική Ευρώπη, τα επιτελεία των δισκογραφικών εταιρειών θα πρέπει να προβούν σε σηµαντικές αλλαγές προκειµένου να µπορέσουν να επιβιώσουν οικονοµικά.

Η αύξηση της τιµής των δισκογραφικών προϊόντων µοιάζει µονόδροµος, οπότε θα χρειαστεί να πληρώνουµε περισσότερα για να αγοράσουµε τη µουσική των αγαπηµένων µας Βρετανών καλλιτεχνών. Άντε και τα πολύ µεγάλα ονόµατα θα πουλήσουν. Τι θα γίνει όµως µε τους νέους µουσικούς; Ποιος θα τολµήσει να επενδύσει σε αυτούς; Ένα επίσης τεράστιο θέµα που θα κληθεί να αντιµετωπίσει η παραγωγικότατη βρετανική δισκογραφία, σε περίπτωση που συµβεί το Brexit, είναι η διαχείριση και η απόδοση των πνευµατικών δικαιωµάτων. Οι ρυθµίσεις που ισχύουν στην ΕΕ δεν θα προστατεύουν πλέον τα δικαιώµατα των Βρετανών καλλιτεχνών, οι οποίοι θα κληθούν να προχωρήσουν σε ατοµικές συµφωνίες και διαπραγµατεύσεις µε τα µεγαθήρια της παγκόσµιας ψηφιακής αγοράς.

Έπειτα απ’ όλα προφανώς έχουν δίκιο οι εκπρόσωποι της µουσικής σκηνής της Βρετανίας που προσπαθούν µε κάθε δυνατό τρόπο να αποφύγουν την αποκοπή τους από την ευρύτερη ευρωπαϊκή µουσική οικογένεια, µια εξέλιξη την οποία χαρακτηρίζουν, µεταξύ άλλων, «σκέτη παραφροσύνη που απειλεί κάθε πτυχή της µουσικής βιοµηχανίας». Ανάµεσα στους µουσικούς που έχουν ταχθεί ξεκάθαρα κατά του Brexit είναι και οι Μποµπ Γκέλντοφ, Πάτι Σµιθ, Μπράιαν Ινο, Εντ Σίραν, Νίκι Μινάζ, Ρίτα Ορα κ.ά.