Λιδάκης: Δεν επιτρέπεται... Μαζωνάκηδες να πληρώνονται για να κρίνουν τα νέα παιδιά (vids)

Στις μεγάλες φωνές που διαθέτει το ελληνικό τραγούδι αναµφισβήτητα συγκαταλέγεται και ο Μανώλης Λιδάκης. Ερµηνευτής υψηλών ερµηνευτικών δυνατοτήτων, άνθρωπος ευθύς, λαϊκός, µε την αυθεντική έννοια του όρου, ενίοτε και αυτοκαταστροφικός, αλλά πάντα πιστός στις µουσικές αρχές του, έχει διαγράψει µια διαδροµή που ξεπερνά πλέον τις τρεις δεκαετίες και µας έχει χαρίσει πολλά όµορφα τραγούδια.

Η µουσική και τα τραγούδια ήταν και αυτήν τη φορά η αφορµή για τη συζήτησή µας, καθώς ο ερµηνευτής ξεκίνησε τις εµφανίσεις του στο «Γυάλινο Up Stage», όπου θα εµφανίζεται κάθε Σάββατο βράδυ και Κυριακή µεσηµέρι. Δεν µείναµε, ωστόσο, µόνον εκεί. Χειµαρρώδης και εξοµολογητικός, µας αποκάλυψε τον άγριο πόλεµο που δέχτηκε στο ξεκίνηµά του και το πλούσιο παρασκήνιο της σχέσης του µε τον Γιώργο Νταλάρα, ενώ µας µίλησε επίσης για τα λάθη του, τα σηµερινά ριάλιτι και την πολιτική.

Επιστροφή στην αθηναϊκή ψυχαγωγία µέσα από έναν νέο κύκλο εµφανίσεων στο «Γυάλινο Up Stage». Όλα αυτά τα χρόνια έχετε περάσει από µεγάλες πίστες αλλά και από µικρά µουσικά στέκια. Πού αισθάνεσθε πιο άνετα και δηµιουργικά;

Ο κάθε χώρος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Το Ηρώδειο, για παράδειγµα, σου προκαλεί δέος. Το «Γυάλινο Up Stage», που µε φιλοξενεί τώρα, είναι ένας χώρος 200 ατόµων, στον οποίο ο καθένας µπορεί να αγγίξει τον άλλο. Σε αυτόν τον ζεστό χώρο, λοιπόν, παρουσιάζω ένα πρόγραµµα µε πολλά δικά µου τραγούδια, λαϊκά, µπαλάντες αλλά και αγαπηµένα κοµµάτια άλλων καλλιτεχνών, όπως ο Μάλαµας, ο Περίδης κ.ά.

Ο σεβασµός που δείχνει το κοινό στον καλλιτέχνη εξαρτάται και από τον χώρο; Ολα αυτά τα χρόνια έχουν υπάρξει άνθρωποι που σας έχουν ενοχλήσει µε τη συµπεριφορά τους ενώ βρίσκεστε στη σκηνή;

Ισχύει πως στα µεγάλα µαγαζιά ο κόσµος δεν πάει να ακούσει, πάει να δει. Εχω όµως την τύχη οι άνθρωποι που έρχονται να µε ακούσουν να είναι τόσο ευγενείς που δεν µε έχουν φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση. Μου ’χει τύχει βραδιά που έκανα κέφι να τραγουδήσω χωρίς µικρόφωνο και χωρίς ορχήστρα και έβλεπα από κάτω ο ένας να σκουντάει τον άλλο και να του ζητά να κάνει ησυχία.

Ποιος είναι για εσάς ο ορισµός του καλού τραγουδιστή;

Καλός τραγουδιστής είναι αυτός που µπορεί να πει από τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι µέχρι το «Η ζωή µου όλη» του Άκη Πάνου χωρίς να ενοχλήσει. Αν οι περισσότεροι σήµερα έχουν βολευτεί µέσα σ’ ένα κοστουµάκι που τους έκατσε καλά, αυτό είναι µια άλλη υπόθεση. Ο καθένας ακούει αυτό που του αξίζει.

Λάθη έχετε κάνει; Υπάρχουν επιλογές σας για τις οποίες έχετε µετανιώσει;

Στη ζωή µου, και στην προσωπική και στην επαγγελµατική, έχω κάνει πάρα πολλά λάθη. Όποια λάθη έκανα, όµως, τα έκανα εις βάρος µου και διδάχτηκα απ’ αυτά. Εγώ στη ζωή αυτήν κυκλοφορούσα σαν κουτάβι. Νόµιζα πως όλοι οι άλλοι σκέφτονται και πράττουν ακριβώς όπως εγώ. Ότι δηλαδή όλοι οι συνεργάτες κάνουν τα πάντα για να έχει επιτυχία αυτός που στέκεται δίπλα τους, γιατί έτσι θα έχει επιτυχία το σύνολο. Διαπίστωσα όµως ότι τα πράγµατα δεν είναι έτσι. Ο άλλος σε κοιτάει και σκέφτεται «θα σε βάλω κάτω να σε πατήσω».

Έχετε συναντήσει πολλούς τέτοιους ακατάλληλους συνεργάτες στη διαδροµή σας;

Βέβαια. Ο τελευταίος µε τον οποίο συνεργάστηκα, για παράδειγµα, που δεν θέλω να του κάνω τη χάρη να τον κατονοµάσω, κάθε µέρα είχε πρόβληµα. Ελεγε πως δεν ακούγεται όταν κάναµε ντουέτα. Και να φανταστείς πως ο ίδιος µε είχε πάρει τηλέφωνο και µού είχε πει πως ήταν όνειρό του να συνεργαστεί µαζί µου…. Υπήρξαν και άλλοι, όµως, οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί. Ο Μητροπάνος, για παράδειγµα, δεν είχε ποτέ κανένα πρόβληµα και κάναµε ντουέτο µαζί για µία ολόκληρη ώρα. Επίσης εξαιρετικές συνεργασίες είχα µε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Μάριο Φραγκούλη.

Προφανώς δεν είναι όλα τόσο ειδυλλιακά και ήρεµα πίσω από τη σκηνή όπως θέλουν οι περισσότεροι να τα παρουσιάζουν…

Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί καλοθελητές στο ελληνικό τραγούδι. Θα σου πω µια ιστορία που έχω ζήσει εγώ. Ο Γιώργος Νταλάρας είχε εκφράσει πολλές φορές την επιθυµία να συνεργαστούµε, αλλά εγώ το απέφευγα γιατί έρχονταν και µού έλεγαν διάφορα άσχηµα πράγµατα για εκείνον. Για την ακρίβεια έκαναν ό,τι µπορούσαν για να µε στρέψουν εναντίον του, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν. Συνεργαστήκαµε για πρώτη φορά για το αφιέρωµα στον Μάνο Ελευθερίου που έγινε στο Ηρώδειο. Και εκεί κατάλαβα πως ο Νταλάρας είναι ένας άνθρωπος εντελώς παρεξηγηµένος. Ο Νταλάρας ό,τι εισέπραξε το επέστρεψε. Και ο καλλιτέχνης αυτός µου δίνει δύναµη να συνεχίζω κι εγώ. Γιατί ενώ έχει φάει τόση κατακραυγή, είχε τα κότσια να µείνει όρθιος και να το γυρίσει το παιχνίδι. Τον παραδέχοµαι.

Τις περισσότερες επιθέσεις τις δεχτήκατε στο ξεκίνηµά σας ή όταν ήρθε η επιτυχία;

Δυστυχώς, από την αρχή. Ο Γιώργος Κατσαρός, ο οποίος µε γνώρισε στο «Να η ευκαιρία», θεώρησε σωστό να µε πάει στη µεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία της εποχής, τη ΜΙΝΩΣ. Εκείνοι ήθελαν να µε κάνουν δεύτερο Πάριο, κάτι στο οποίο εγώ αντέδρασα, γιατί είχα διαφορετική µουσική αισθητική και άλλες προτιµήσεις. Ηχογράφησα, λοιπόν, κάτι µε τον Μάτσα και για τα επόµενα έξι χρόνια ήµουν φιµωµένος. Με κρατούσαν «αιχµάλωτο» γιατί είχα 8ετές συµβόλαιο και δεν µπορούσα να ηχογραφήσω δίσκο σε άλλη εταιρεία. Ο πάµπλουτος κύριος Μάτσας έριξε σε µένα, ένα απλό παιδί από την Κρήτη, έξι χρόνια φυλακή! Πολλά χρόνια αργότερα, ο ίδιος αυτός άνθρωπος ήρθε στο µαγαζί που τραγουδούσα µε τον Μητροπάνο και µου είπε ότι για όλα όσα συνέβησαν τότε έφταιγε ο Νταλάρας που δεν τον άφηνε να µε προωθήσει. Κι εγώ του απάντησα: «Ακόµα και να λες την αλήθεια, η εταιρεία δεν λεγόταν Νταλάρας και Υιός αλλά Μίνως Μάτσας και Υιός...».

Δεδοµένου ότι ξεκινήσατε τη µουσική πορεία σας από το «Να η ευκαιρία», ποια είναι η άποψή σας για τα σηµερινά ριάλιτι;

∆εν είναι καλή. ∆εν επιτρέπεται οι τραγουδιστές, κάτι... Μαζωνάκηδες και άλλοι παρόµοιοι, να πληρώνονται για να κρίνουν τα νέα παιδιά και να τους κουνούν το δάχτυλο. Η κριτική επιτροπή τέτοιων µουσικών διαγωνισµών θα έπρεπε να αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι προέρχονται απ’ όλο το φάσµα των τεχνών και των γραµµάτων. Το «Να η ευκαιρία» είχε για κριτές ανθρώπους καταξιωµένους. Αν τώρα ένας Τούρκος έχει κάνει µια τάδε εκποµπή που ταξιδεύει σε όλα τα λιµάνια της γης και έρχεται και στην Ελλάδα και πάνε κάποιοι τηλεορασόπληκτοι, παντοφλοφόροι και ασχολούνται µε αυτό το πράγµα, ε, είναι άξιοι της µοίρας τους.

Υπάρχει χώρος στην Ελλάδα για τόσο πολλούς τραγουδιστές και ποια είναι εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται να έχει σήµερα ένας νέος ερµηνευτής για να ξεχωρίσει;

Το τραγούδι στην Ελλάδα έχει δύο όχθες. Η µία όχθη είναι αυτή του συρµού που όλα τα τραγούδια, όλες οι ενορχηστρώσεις και όλες οι φωνές είναι ίδια, και η άλλη όχθη είµαστε οι οµότεχνοί µου κι εγώ. Δεδοµένου, µάλιστα, ότι και το οικοδόµηµα της δισκογραφίας έχει κατεδαφιστεί, τα πράγµατα δεν είναι εύκολα για τα νέα παιδιά. Το µόνο που έχω να πω στους ταλαντούχους νέους είναι να προσπαθήσουν να γίνουν όσο το δυνατόν καλύτεροι µουσικοί και ερµηνευτές και να προσεύχονται για ένα καλό µέλλον. Και επίσης να ξέρουν ότι η πουσ…ά δεν περνάει πια. Τελείωσαν αυτά για την Ελλάδα.

Πιστεύετε πραγµατικά ότι µετά τη δύσκολη περίοδο της οικονοµικής κρίσης έχουν αλλάξει βασικά χαρακτηριστικά της συµπεριφοράς των Ελλήνων;

Ναι, το πιστεύω. Οι άνθρωποι έµαθαν πια να σκέφτονται. Πριν από δέκα χρόνια δεν ξεχωρίζαµε την πολιτική από το κόµµα. Τώρα έχουµε φύγει από αυτό. Ο πολύς κόσµος δεν έχει καµία εκτίµηση στους πολιτικούς.

Αν συµβαίνει όντως αυτό, γιατί δεν ανανεώνεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας;

Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί η Ελλάδα, ως µια άλλη πανέµορφη γυναίκα που την ποθούν όλοι, έχει ακόµη πολλά δεινά να περάσει. Κάποτε η Ελλάδα στηριζόταν στις αυτοδύναµες κυβερνήσεις, γι’ αυτό φτάσαµε σ’ αυτό το χάλι. Οι αυτοδύναµες κυβερνήσεις τελείωσαν, γι’ αυτό πάµε αναγκαστικά σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Και συµµάχησε ο ΣΥΡΙΖΑ µε τους ΑΝΕΛ. Αν το ακούγαµε πριν από κάποια χρόνια αυτό, θα σκάγαµε στα γέλια... Ας λογικευτούν, λοιπόν, όλοι και ας κάνουν µια κυβέρνηση εθνικού συνασπισµού-συναγερµού, για να µπορέσουµε να πορευτούµε.

Όταν λέτε όλοι, εννοείτε και τη Χρυσή Αυγή;

Εγώ πιστεύω πως η Χρυσή Αυγή λειτούργησε ως βαλβίδα εξαέρωσης στη… χύτρα κάποιων αγανακτισµένων. Ο θυµός, ο δικαιολογηµένος θυµός κάποιων ανθρώπων, αποτυπώθηκε ως ψήφος στη Χρυσή Αυγή. Το παιχνίδι παίζεται στο ασυνείδητο. Δεν θα ασχοληθώ µε τη Χρυσή Αυγή, δεν µε αφορά η Χρυσή Αυγή. Όµως θέλω να πω πως ο αναρχισµός και ο φασισµός, εάν έχουν στόχο να καταστρέψουν, να σπάσουν και να σκοτώσουν, πίνουν νερό από την ίδια πηγή.

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram