Γιώργος Παπαγεωργίου στο ethnos.gr: «Αδιανόητο τυπάκια να επιδεικνύουν προκλητικά τον πλούτο τους εν μέσω ακρίβειας»

Σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, παίζει μουσική και τραγουδά. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι ένα πλάσμα τόσο ταλαντούχο, φωτεινό και με θετική ενέργεια που σε κερδίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Φέτος, έχει μία γεμάτη χρονιά, καθώς πρωταγωνιστεί στη σειρά «Γλυκάνισος» του ΣΚΑΪ, ενώ παράλληλα σκηνοθετεί τις παραστάσεις «Σωτηρία με λένε» στο Μικρό Χορν, τον «Θάνατο στη Βενετία» του Τομας Μαν για το θέατρο Πορεία και συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά το «Μπαίνει η Δεσποινίς Μαργαρίτα» στη σκηνή του Νέου Κόσμου.

Επίσης, εμφανίζεται με τους Polkar στο club του Σταυρού του Νότου. Ξεχαρβαλωμένα γιουκαλίλι, χάλκινα σε παροξυσμό, ιπτάμενα χαρτάκια και φιλιά στο στόμα για όσους το επιθυμούν, είναι από τα λίγα που συμβαίνουν στο club του Νέου Κόσμου. «Όποιος έρθει να μας ακούσει, θα δει ένα εξωφρενικό πανηγύρι με βαλκανικούς ήχους, μια μπάντα που έρχεται κάθε εβδομάδα από τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να τα σπάσει όλα και εμένα να κοπανιέμαι σαν να μην υπάρχει αύριο. Και επίσης θα πετάξει -αναγκαστικά- σουτιέν στη σκηνή» λέει, χαρακτηριστικά, ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο ethnos.gr.

Πώς θα μας περιγράφατε αυτή τη στιγμή τη ζωή σας;

Στιγμή πανικού, χωρίς κρίσεις πανικού, αλλά με τάσεις φυγής. Αυτό θα πω ό,τι είναι η ζωή μου τώρα. Έχω λύσει τα ψυχολογικά μου, αλλά είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της δουλειάς φέτος που μ' έχουν εξουθενώσει και ονειρεύομαι διαρκώς ένα ταξίδι. Προς το παρόν, όμως, κάθε Σαββατόβραδο με τους Polkar είναι σαν να κάνω ένα ταξίδι στις δικές μου «μικρές Κυκλάδες». 

«Μαζί αγάπες μου», ο τίτλος της νέας σας μουσικής παράστασης. Πιστεύετε ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μία κοινωνική αφύπνιση;

Σαφώς. Ζούμε σε μια λαμπρή εποχή όσον αφορά τις αλλαγές που συντελούνται στην αποδοχή της διαφορετικότητας, στην επαγρύπνηση για το bullying, τις γυναικοκτονίες, στην διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τις αδύναμες κοινωνικά ομάδες. Μπορεί όλες αυτές οι αλλαγές να συντελούνται αργά, αλλά συντελούνται.

Με ποια κριτήρια επιλέγετε συνήθως τα τραγούδια στα live σας;

Θέλουμε πάντα να ανανεώνουμε το set μας, αλλά κρατάμε και ένα σταθερό πυρήνα που πλέον αγαπάει τόσο το κοινό όσο και εμείς. Το ζητούμενο βέβαια πάντα είναι η απενοχοποίηση και το γλέντι.

Αν ερχόταν κάποιος, ο οποίος δεν σας ήξερε και σας ρωτούσε τι είδους μουσική υπηρετείτε, τι θα του απαντούσατε;

Πανηγυρτζιδικο Balkan.

Τα δύο τελευταία χρόνια, οι ελληνικές σειρές στην τηλεόραση είναι πολλές και δείχνουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κοινού. Θεωρείτε πώς έλειπε η μυθοπλασία από τη μικρή οθόνη;

Η μυθοπλασία στην τηλεόραση την περίοδο της κρίσης, έπαθε μεγάλη ζημιά. Σειρές πάγωσαν, τα budget έπεσαν σε τρομερά χαμηλά επίπεδα και γενικότερα για μια δεκαετία σχεδόν η τηλεόραση μπορούσε να απορροφήσει πολύ λίγους ηθοποιούς. Ήρθε, λοιπόν, μετά απ' όλη αυτή την περίοδο, να επανέλθει ξανά η ελληνική μυθοπλασία. Προσωπικά ως ηθοποιό, αυτή η άνθηση μόνο καλό κάνει για τον κλάδο μου. Ελπίζω μόνο να γίνονται κάθε χρόνο οι δουλειές ποιοτικότερες ώστε να εξελίσσεται και το ποιοτικό επίπεδο του κοινού που βλέπει τηλεόραση. Γιατί για να φτάσουμε κάποια στιγμή να μιλάμε για σειρές που θυμίζουν ξένες πλατφόρμες, δεν αρκεί μόνο να τις φτιάχνουμε, αλλά χρειάζεται και το κοινό που να μπορεί να τις υποστηρίξει.

Τι ήταν αυτό που σας δελέασε περισσότερο ώστε να πείτε «ναι» στον Γλυκάνισο;

Ο ρόλος, το σενάριο και η γενικότερη προσέγγιση που είχα από την εταιρεία παραγωγής και από τον σκηνοθέτη. Ένιωσα πολύ προστατευμένος, σ' ένα πλαίσιο που μου προσέφερε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που πάντα αναζητώ σε μία συνεργασία και κυρίως με καλούς συνεργάτες τόσο σε επίπεδο συντελεστών όσο και στους ηθοποιούς.

Το σενάριο του σήριαλ υπογράφει ο Γιώργος Κυρίτσης. Τι ξεχωρίζετε σε εκείνον;

Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι ένας εξαιρετικός σεναριογράφος, ένας άνθρωπος που ξέρει πως να παίρνει μία φαινομενικά απλή ιστορία και να την κάνει ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη και ζωντανή. Έχει αντιμετωπίσει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, όπως είναι το προσφυγικό ζήτημα, με λεπτότητα, ευαισθησία και σωστό χειρισμό. Αντιμετωπίζει την όλη ιστορία σφαιρικά με γνώμονα και κέντρο της ιστορίας τον έρωτα δύο ανθρώπων που για πολλούς λόγους δεν θα έπρεπε να ερωτευθούν. Αλλά η αλήθεια είναι ό,τι από την αρχαιότητα έως σήμερα ο έρωτας δε γνωρίζει από εμπόδια.

Η σειρά έχει αλλάξει αρκετές φορές μέρα και ώρα μετάδοσης. Πιστεύετε ότι έτσι μπορεί να χτιστεί μια σχέση με το τηλεοπτικό κοινό;

Με ρωτάτε κάτι στο οποίο δεν μπορώ ν' απαντήσω, γιατί δεν είναι δουλειά μου. Εμένα αυτό που με διαφέρει, όπως και στους συναδέλφους μου, είναι να είμαστε συνεπείς και επαγγελματίες όσον αφορά την ερμηνεία των ρόλων μας.

Μπορείτε να μας μεταφέρετε την πιο έντονη εμπειρία που ζήσατε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σειράς στη Μυτιλήνη, αλλά και την πιο αστεία;

Θυμάμαι όταν έφτασα στο νησί, ήρθε να με παραλάβει μία κοπέλα από την παραγωγή για να με πάει στο ξενοδοχείο. Όταν περνούσαμε από το λιμάνι, της ζήτησα να κάνουμε μία στάση για να πάρω έναν καφέ. Μπήκα σ' ένα φούρνο και την ώρα που μπήκα μέσα, η ιδιοκτήτρια μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον πελάτη και θυμάμαι να λέει: «Ναι, πέρασε ο Στρατής, του έδωσα τα πράγματα θα στα φέρει». Και έτσι κάπως τ' όνομα του ρόλου μου ήρθε και μου συστήθηκε με αυτή την περίεργη… σύμπτωση. Επίσης κάτι που δεν θα ξεχάσω, είναι η σκηνή του μαχαιρώματος που την γυρίζαμε σε μία τουριστική περιοχή, που εγώ ενδιάμεσα από τις λήψεις, τριγυρνούσα μ' ένα ματωμένο πουκάμισο και οι τουρίστες με κοιτούσαν απορημένοι. Όταν τελείωσα με το γύρισμα, στο δρόμο σταμάτησα σ' ένα μίνι μάρκετ για να πάρω ένα νερό. Μπήκα μέσα, χωρίς να καταλάβω ότι φορούσα ακόμα το ματωμένο πουκάμισο του ρόλου και κοιτώντας τον ιδιοκτήτη, όποιος είχε φρικάρει, του εξήγησα ότι γυρίζουμε μία σειρά και να μην αγχώνεται!

Πώς είναι η τηλεοπτική σας συνύπαρξη με την Ελένη Πιερίδου;

Πολύ καλή θα έλεγα. Η Έλενα είναι μία πολύ αξιόλογη ηθοποιός, συνεργάτης και πολύ καλό παιδί. Νομίζω η καλή χημεία που έχουμε, έχει να κάνει από την αμοιβαία εκτίμηση που έχουμε ο ένας τον άλλον.

Η ιστορία, μεταξύ άλλων, φέρνει στο επίκεντρο την κρίση του προσφυγικού που βιώνουν ιδίως τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Πώς κρίνετε την αντιμετώπιση του προσφυγικού στις μέρες μας;

Το προσφυγικό είναι ένα ιδιαίτερα σύνθετο ζήτημα και δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί γίνονται πολλές φορές μπαλάκι ανάμεσα σε πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες τους. Θεωρώ πως πλέον έχει αρχίσει να υπάρχει καλύτερη αντιμετώπιση του ζητήματος, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε χρειάζεται καλύτερη επαγρύπνηση και συντονισμός. Αυτό όμως που θα πρέπει να σκέφτονται όλοι, είναι ότι οι πρόσφυγες που έρχονται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, δεν είναι άνθρωποι που διαφέρουν από εμάς, είναι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ζουν απίστευτες ταλαιπωρίες, έχουν τρομερή αγωνία για το μέλλον τους και οι ζωές τους έχουν αλλάξει σε τραγικό βαθμό. Χρειάζεται, λοιπόν, ανθρωπιά με Α κεφάλαιο από όλους μας.

Στην τρέχουσα πραγματικότητα τι σας ενοχλεί; Τι σας προβληματίζει;

Ζούμε σε μία εποχή δύο ταχυτήτων. Από τη μία το ένα τρίτο των πολιτών μας ζούνε στο όριο ή και κάτω από το όριο της φτώχειας και από την άλλη βλέπεις να έχει επιστρέψει με φρενήρης ρυθμούς η επιδειξιομανία μιας πλουτοκρατίας και όλων αυτών που την λαχταρούν. Μου φαίνεται αδιανόητο πώς γίνεται την ίδια στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι που εν μέσω της ακρίβειας και της ανατίμησης των τιμών, δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, να υπάρχουν τυπάκια που επιδεικνύουν τον πλούτο τους, τόσο προκλητικά, σαν να ξαναζούνε στις παλιές καλές εποχές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στα 90s. Δυστυχώς η οικονομική κρίση, δεν μας έμαθε τίποτα.

Πιστεύετε πως πρέπει ένας καλλιτέχνης να παίρνει θέση σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα;

Σαφώς. Δεν είναι υποχρεωμένος βέβαια. Υπάρχουν και αρκετοί διασκεδαστές στο χώρο μου. Δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να «εκμεταλλεύονται» το δημόσιο βήμα που τους δίνεται για να εκθέσουν ένα προβληματισμό ή μια πολιτική γνώμη. Κάποιο επιθυμούν μόνο την προσωπική προβολή τους.

Σας πειράζει που η έκθεση στην τηλεόραση εκθέτει μ' έναν τρόπο και την προσωπική σας ζωή;

Με πειράζει όταν συμβαίνει με κουτσομπολίστικο τρόπο. Όταν σε συναντούν, όμως, στο δρόμο και σου λένε κάτι καλό για τη δουλειά σου, γιατί να με πειράζει;

Τι άλλο περιλαμβάνει επαγγελματικά για σας η χρονιά;

Δυο σκηνοθεσίες: Το έργο «Σωτηρία με λένε» της Σοφίας Αδαμιδου για το θέατρο Μικρό Χορν και το «Θάνατος στη Βενετία» του Τομας Μαν για το θέατρο Πορεία.