Νεφέλη Φασούλη στο ethnos.gr: «Με εξιτάρει να βλέπω ανθρώπους να μαθαίνουν την ζωή από την αρχή, να μηδενίζουν το κοντέρ»

Την ακούσαμε πρώτη φορά το 2021, κάπου ανάμεσα σε πανδημίες και καραντίνες και η φωνή της μας ταξίδεψε στον... κόσμο της - έναν κόσμο ονειρικό, γεμάτο μελωδίες και συναισθήματα. Η Νεφέλη Φασούλη είναι μια νέα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, μια πολλά υποσχόμενη φωνή που εδώ και δύο περίπου χρόνια περιοδεύει και εμφανίζεται ζωντανά με την μπάντα της σε όλη την Ελλάδα, την Ευρώπη και τη Νέα Υόρκη, εστιάζοντας στο ελληνικό λαϊκό και το τζαζ ιδίωμα.

Με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις της στο Gazarte στις 7 και 14 Ιανουαρίου, στα «Τραγούδια της Κυριακής», δίπλα σε άλλους δύο εκπροσώπους της νεότερης γενιάς, τον Γιάννη Διονυσίου και τον Γιάννη Παπαγεωργίου, η Νεφέλη μιλά στο ethnos.gr για τις κυριακάτικες αναμνήσεις της, αλλά και τη μελαγχολία της έβδομης ημέρας της εβδομάδας, της μέρας που χαράχτηκε ανεξίτηλα στο λαϊκό τραγούδι και δημιούργησε μια μεγάλη δεξαμενή με τα τραγούδια της εργασίας, του καημού αλλά και της κοινής χαράς εκφράζοντας τις στιγμές, τα όνειρα και τις αγωνίες των καθημερινών ανθρώπων.

Ποιο τραγούδι σας θυµίζει Κυριακή;

Τα πρώτα τραγούδια που µου ήρθαν στο μυαλό ήταν το “Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή” του Λοΐζου και µε έναν μαγικό τρόπο το “Σαββατόβραδο” του Θεοδωράκη, γιατί κάπως έτσι την σκεφτόμουν πάντα αυτήν την μέρα, ως επακόλουθη του Σαββάτου, δεν ήταν ποτέ αυτόφωτη. Με βάση το δικό µου βίωμα, η Κυριακή ήταν πάντα θολή και συννεφιασμένη μέρα, που είτε μάζευα τα κομμάτια µου από την εβδομάδα και την έξοδο του Σαββάτου, είτε έπρεπε να δώσω το «παρών» σε ένα μονότονο οικογενειακό τραπέζι που καθόλου δεν ήθελα. Αυτό που απήλαυσα όμως σε αυτήν την σύμπραξη µε τα παιδιά είναι ότι στην παράσταση αυτή φωτίζονται κι άλλες πτυχές της Κυριακής, ως μέρα μαζικής συνάθροισης στο γήπεδο και στο καφενείο, ως μέρα ανάπαυλας και τεμπελιάς, ως μέρας για διακοπές και διασκέδαση.

Ποια είναι η ωραιότερη κυριακάτικη ανάμνηση που έχετε;

Για εµένα οι ωραιότερες Κυριακές ήταν στο θέατρο, γιατί επί πολλά έτη έπαιζα παιδική παράσταση µε τον Φοίβο Δεληβοριά, κάθε πρωί. Γνωρίζω πως αυτή η απάντηση εμπεριέχει µία στερεοτυπική αφέλεια αλλά αφενός απέφευγα την αγωνία να γεμίσω κάπως αυτήν την άδεια μέρα, αφετέρου η αλληλεπίδραση µε όλα αυτά τα παιδιά την ημέρα που δεν είχαν σχολείο, στην αργία τους, και η “βόλτα” στο θέατρο µου άνοιγε την καρδιά. Γενικά, το παιδικό θέατρο τις Κυριακές, είναι μια πολύ ωραία σύγχρονη Κυριακάτικη συνήθεια που εύχομαι να μείνει.

Στο Gazarte το κοινό θα απολαύσει κυριακάτικα γλέντια µε τραγούδια του ρεπό, της χαράς και της τεμπελιάς. Πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν στιγμές "τεµπελιάς" στη ζωή µας;

Πολλά από τα τραγούδια της Κυριακής που θα ακουστούν στο Gazarte αισθάνομαι πως μιλούν για µια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στον σύγχρονο αστικό ιστό και στην κοινή συνείδηση, η Κυριακή ήταν μια μέρα ανάπαυλας, µε κλειστά μαγαζιά και αργία. Ακόμη κι αυτό πια δεν υφίσταται ως δικαίωμα, η Κυριακή έγινε μια μέρα που τρέχουν όλα κανονικά. Όπως και όλη η ζωή τρέχει συνεχώς και εμείς αγκομαχάμε να την προλάβουμε. Οι στιγμές τεμπελιάς είναι πολύτιμές, είναι κεκτημένο δικαίωμα που οι άνθρωποι πάλεψαν χρόνια για αυτό και οφείλουμε να το περιφρουρούμε και για εμάς και για τους άλλους.

Είστε από τους ανθρώπους που οι Κυριακές τους µελαγχολούν;

Πολύ, κυρίως όμως επειδή η ζωή στην πόλη έχει άλλους όρους συμβίωσης και δεν έχει την ανάγκη του “συνανήκειν”. Αντί να συγχρωτιστώ, απέφευγα την μαζική συνάθροιση και καθόμουν σπίτι, και σπίτι = µελαγχολία ως γνωστόν.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σας άλµπουµ, το πρώτο jazz άλµπουµ το οποίο αναφέρετε ότι γράφτηκε για να γιατρέψει τις διάφορες πληγές που αφήνει καµία φορά η αγάπη. Μιλήστε µας για αυτό.

Σε αυτό το δισκάκι ένιωσα την ανάγκη να γράψω για ένα στάδιο λίγο μετά από την αγάπη, πώς δηλαδή βρίσκεις σιγά σιγά ξανά τον εαυτό σου μετά τον χωρισμό, γιατί στην αγάπη είναι αναπόφευκτο να µην απορροφηθείς. Με εξιτάρει να βλέπω ανθρώπους να μαθαίνουν την ζωή από την αρχή, να μηδενίζουν το κοντέρ. Πολλά τραγούδια μιλάνε για τον χωρισμό τη στιγμή που συμβαίνει, αλλά εγώ θέλησα να φωτίσω λίγο τη στιγμή πολύ μετά από αυτό, που ξαναγυρνάς στη γραμμή εκκίνησης.

Πριν από έναν χρόνο ταξιδέψατε στις ΗΠΑ στο πλαίσιο υποτροφίας για νέους καλλιτέχνες. Πώς βιώσατε την εμπειρία της Νέας Υόρκης πέρα από το εκπαιδευτικό κοµµάτι; Τι θα σας μείνει χαραγμένο στο μυαλό;

Μου έμεινε χαραγμένο πως οι άνθρωποι εκεί είναι πιο χαρούμενοι, έχουν λιγότερα απωθημένα και δοκιμάζονται καθημερινά ώστε να βρουν τι πραγματικά τους αρέσει και τους κάνει ευτυχισμένους. Δεν υπάρχει αυτός ο αγώνας να βγει ο μήνας τόσο έντονα, διότι υπάρχουν συνεχώς καλέσματα για δουλειά. Φυσικά, µου μένει χαραγμένη η ακρίβεια και ο φόβος να µην σπάσεις ούτε το πόδι σου γιατί τα πάντα είναι ιδιωτικά και το κόστος ανυπόφορο.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας και τι εύχεται η Νεφέλη για το 2024;

Το 2024 ολοκληρώνω τη δισκογραφική µου δουλειά µε τον Αντώνη Απέργη και εύχομαι να ταξιδέψω λίγο ακόμα στο εξωτερικό. Εύχομαι υγεία πάνω από όλα, λιγότερο συντηρητικά μυαλά, και αληθινή ισότητα.

INFO

Κυριακή. Η μέρα του ρεπό, του κοινού ελεύθερου χρόνου και της συνάντησης με αγαπημένα πρόσωπα, για να κυλήσει όλη η εβδομάδα.

Τρεις από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης γενιάς, ο Γιάννης Διονυσίου, ο Γιάννης Παπαγεωργίου και η Νεφέλη Φασούλη συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής και μας καλούν να ζήσουμε όλοι μαζί, κυριακάτικα γλέντια με τα τραγούδια του ρεπό, της χαράς και της τεμπελιάς.

Γιάννης Παπαγεωργίου: κιθάρα, τραγούδι
Γιάννης Διονυσίου: βιολί, τραγούδι
Νεφέλη Φασούλη: τραγούδι
Άγης Παπαπαναγιώτου: κοντραμπάσο
Χρήστος Σκόνδρας: μπουζούκι, λαούτο
Αλέξανδρος Ριζόπουλος: κρουστά

Ηχοληψία: Γιάννης Ταβουλάρης

Παραγωγή: Κώστας Γρούντας

Η επιλογή τραγουδιών έγινε με τη βοήθεια του Χρήστου Παπαμιχάλη.
Βασισμένο σε μια ιδέα του Αντρέα Βάγια.

Προπώληση: https://www.more.com/music/ta-tragoudia-tis-kyriakis/