Nalyssa Green: Έχουν κάνει τις καρδιές µας ένα απαθές τοπίο

Η Nalyssa Green μικρή ήθελε να γίνει δηµοσιογράφος, µόλις όµως συνειδητοποίησε ότι µπορεί να διοχετεύσει την ανάγκη της για το γράψιµο φτιάχνοντας τη δική της µουσική και µάλιστα µελετώντας µόνη της, εγκατέλειψε τις σπουδές της στα ΜΜΕ. Κάπου στον δρόµο άρχισε να κάνει ιδιαίτερες διασκευές, να ασχολείται µε τη µουσική για το θέατρο και να πειραµατίζεται.

Αφήνοντας στην άκρη τον αγγλικό στίχο και όχι µακριά από την προσωπική της αισθητική, αλλά σαφώς πιο απενοχοποιηµένη, η Nalyssa Green (ή αλλιώς Βιολέτα Σαραφιανού) επικοινωνεί µε το κοινό γράφοντας πλέον στη µητρική της γλώσσα, ενώ οι µελωδίες που χρησιµοποιεί είναι πιο πολύ βασισµένες στα συνθεσάιζερ και τα ηλεκτρονικά µπιτ.

Όλα αυτά έχουν να κάνουν µε το «Μπλουµ», τον τρίτο δίσκο της τραγουδοποιού (και έναν από τους πιο αξιοπρόσεκτους δίσκους της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής των τελευταίων χρόνων), που κυκλοφόρησε τον περασµένο µήνα και θα παρουσιάσει ζωντανά µε την µπάντα της στις 24 Νοεµβρίου, στο «Ροµάντσο», στην οδό Αναξαγόρα.

Μίλησέ µας για τη µετάβασή σου από τον αγγλικό στίχο στον ελληνικό...

Ανέκαθεν είχα µια αγάπη για τον ελληνικό στίχο. Ήταν κάτι που σκεφτόµουν να προσπαθήσω, απλώς παλαιότερα αισθανόµουν µεγαλύτερη άνεση χρησιµοποιώντας τον αγγλικό στίχο. Πιστεύω ότι η χρήση της µητρικής µας γλώσσας -αυτής µε την οποία σκεφτόµαστε µέσα στο κεφάλι µας- δίνει στο αποτέλεσµα αµεσότητα και ένταση που δεν µπορεί να συµβεί µέσω της ξένης γλώσσας. Η κάθε λέξη έχει έναν ακαριαίο αντίκτυπο. Και όλα µοιάζουν πιο απενοχοποιηµένα, ειλικρινή και ξεκάθαρα.

Γιατί επιλέγεις την εξοχή ως τόπο για να ηχογραφήσεις τους δίσκους σου;

Στο στούντιο δυσκολεύοµαι να νιώσω άνετα, να αφεθώ και να δηµιουργήσω, οπότε βοηθάει να φτιάχνω µε τους συνεργάτες µου έναν χώρο όπως ακριβώς τον θέλουµε για να µπορέσουµε να νιώσουµε όµορφα, να αποµονωθούµε και να αφοσιωθούµε σε αυτό που κάνουµε. Για το «Μπλουµ» ταξιδέψαµε στον χώρο µου στη Λακωνική Μάνη, στήσαµε το home studio µας στο σαλόνι του σπιτιού µου και µε θέα τη χειµωνιάτικη θάλασσα ζήσαµε για αρκετές µέρες µαζί, όπου σκεφτόµασταν, συζητούσαµε και ηχογραφούσαµε τον δίσκο. Η µαγική ατµόσφαιρα που δηµιουργήθηκε εκεί πέρασε σίγουρα στον ήχο αυτού του άλµπουµ.

Για ποιο πράγµα µιλούν οι «Βόµβες» σου;

Το συγκεκριµένο τραγούδι το έγραψα όταν είδα µια είδηση για κάποιο κράτος που έριχνε βόµβες σε κάποιο άλλο, δεν θυµάµαι ποιος και πού. Και αυτό είναι το ζήτηµα. Οι βόµβες πέφτουν και είναι ένα ακόµα συµβάν µέσα στα πολλά. Τα αντανακλαστικά µας έχουν ατονήσει. Οι βόµβες αυτές και όλες οι υπόλοιπες µεταφορικές βόµβες έχουν πέσει στις καρδιές µας και τις έχουν κάνει ένα απαθές βοµβαρδισµένο τοπίο.

Στο τραγούδι «Τι ξηµερώνει από εδώ και πέρα» περιγράφεις µια κατάσταση αβεβαιότητας, φόβου αλλά και έντονης αδιαφορίας. Αισθάνεσαι πως οι άνθρωποι έχουν πάψει να νοιάζονται για ό,τι συµβαίνει γύρω τους και ο ένας για τον άλλον;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουµε απογοητευθεί τόσο πολύ από σειρά ψεµάτων, εκµεταλλεύσεων και φρικαλεοτήτων, που ως µηχανισµό άµυνας επιλέγουµε να µη δίνουµε σηµασία. Να µη νοιαζόµαστε. ∆εν είναι κάτι που αυτοµάτως κατακρίνω. Είναι µια συνειδητοποίηση που µε ενδιαφέρει να ερευνήσω.

Τι έχεις κερδίσει σε προσωπικό και επαγγελµατικό επίπεδο από την ενασχόλησή σου µε το θέατρο;

Στο θέατρο είχα την τύχη να συνεργαστώ µε πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, από τους οποίους διδάχθηκα πάρα πολλά για ένα µέσο που δεν γνώριζα. Έµαθα να συνεργάζοµαι µε διαφορετικές ειδικότητες, να εξερευνώ τεχνικές, να εξελίσσω τις δεξιότητές µου και να παρακάµπτω δυσκολίες γρήγορα και αποτελεσµατικά. ∆ηµιουργικά, µου άνοιξε άπειρους µουσικούς κόσµους µέσα από το ταξίδι της κάθε ιστορίας που έπρεπε να διηγηθούµε. Τελικά, είναι απελευθερωτικό να δηµιουργείς πάνω σε µια συγκεκριµένη αφήγηση. Είναι πιο εφαρµοσµένο από την τραγουδοποιία και σε ωθεί να ανακαλύψεις τρόπους δηµιουργίας που δεν θα µπορούσες να εµπνευστείς διαφορετικά. Επιπλέον, κάτι πολύ όµορφο που κατέκτησα είναι η δύναµη του αυτοσχεδιασµού. Το να εµπιστεύεσαι το ένστικτό σου και να αφήνεσαι στη δύναµη της στιγµής.

Ποιες δυσκολίες συναντά ένας µουσικός της γενιάς σου σήµερα;

Κατ’ αρχάς, ενώ υπάρχει αρκετός φόρτος εργασίας και εξόδων, δεν υπάρχουν οι ανάλογες απολαβές, οπότε είναι πολύ δύσκολο ένας µουσικός να µπορέσει να βιοποριστεί. Έπειτα, µέσα στο γενικότερο κλίµα κυνηγιού για ευκολία και εφησυχασµό, ό,τι προβάλλεται και προωθείται από τα µέσα και τους «ανθρώπους του χώρου» είναι µάλλον ή ήδη δοκιµασµένο και καταξιωµένο ή ευτελές και εύπεπτο. Συνεπώς η δουλειά των πιο νέων και ίσως πιο εναλλακτικών δηµιουργών περιθωριοποιείται.

Εσύ πού βρίσκεις τη δύναµη να συνεχίζεις;

∆υστυχώς ή ευτυχώς δεν µπορώ να ασχοληθώ µε τίποτε άλλο. Η ενασχόλησή µου µε τη µουσική είναι προσωπική ανάγκη για εµένα, όποια απογοήτευση και αν έχω βιώσει. Ειδικά τον τελευταίο καιρό που εξέδωσα τον δίσκο µου και λαµβάνω ένα feedback γεµάτο οµορφιά, δεν µπορώ παρά να χαίροµαι και να αδηµονώ για την κάθε συνέχεια. Προσωπικά, η µουσική στο στάδιο της δηµιουργικής διαδικασίας συµβάλλει στην ψυχική µου υγεία, ενώ στη συνέχεια µε τη δηµοσιοποίηση του έργου έρχεται και η µεγάλη χαρά της επικοινωνίας.