Είδαμε την παράσταση «Μες στους ανθισμένους κήπους»: Η Μποφίλιου «ζωντάνεψε» την ψυχή του Θεοδωράκη

Κάτω από το απαλό φως του φεγγαριού, το Ηρώδειο μεταμορφώθηκε σ' έναν μαγευτικό καμβά, φιλοξενώντας μια βραδιά αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη. Η μουσική του σπουδαίου συνθέτη πλημμύρισε τον αρχαίο χώρο, γεφυρώνοντας μοναδικά το παρελθόν με το παρόν. Κάθε νότα, κάθε μελωδία, έπλεκε το νήμα της ιστορίας με το τώρα, γοητεύοντας το κοινό. Η φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου αντήχησε στον χώρο, σαν ψίθυρος αθάνατος, χαρίζοντας στους παρευρισκόμενους ένα ταξίδι γεμάτο συγκίνηση και δέος.

Όταν τα φώτα χαμήλωσαν, πέντε άντρες καλλιτέχνες (Ηλίας Βαμβακούσης, Βασίλης Προδρόμου, Μιχάλης Ατσάλης, Ματθαίος Μπουμπάρης, Γιάννης Δάφνος) ανέβηκαν στη σκηνή, συνοδευόμενοι από τη Μαρία Διακοπαναγιώτου και τη Μυρτώ Βασιλείου, για να ερμηνεύσουν α καπέλα το «Πέλαγο». Η σιωπή που ακολούθησε ήταν σχεδόν ιερή, με το κοινό να κρατάει την ανάσα του, προσμένοντας την είσοδο της Νατάσσας. Εκείνη, ντυμένη στα λευκά, ξυπόλητη, σαν όραμα μέσα στη νύχτα, έκανε την εμφάνισή της με το τραγούδι «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ». Η ερμηνεία της ήταν μια αποθέωση συναισθήματος, βαθιά και λυρική, με κάθε της λέξη, κάθε της κίνηση, να αγγίζει τις ψυχές των θεατών, που βίωναν κάθε στιγμή της μαζί της, σαν ν' ανήκαν όλοι σ' ένα κοινό, παλλόμενο σώμα.

Καθώς η βραδιά προχωρούσε, η ένταση αυξανόταν με τραγούδια όπως το «Του μικρού Βοριά» και το «Μυρτιά», που έδωσαν έναν πιο ζωηρό ρυθμό στη συναυλία, προσφέροντας στιγμές έκρηξης και δυναμισμού. Η Μποφίλιου, πάντα παρούσα με όλη της την ψυχή, μεταμορφωνόταν από την τρυφερότητα μιας εύθραυστης φιγούρας σε μια δυναμική και επαναστατική παρουσία. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν ο πατέρας της, Νίκος Μποφίλιος, ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει μόνος του το «Στα Περβόλια» και «Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν». Η φωνή του, φορτισμένη με συναισθηματική ένταση, γέμισε τον χώρο, καθηλώνοντας το κοινό. Ανάμεσα στα δύο τραγουδια, μοιράστηκε τη σκηνή με την κόρη του, ερμηνεύοντας μαζί το «Το τρένο φεύγει στις οκτώ». Η χημεία τους και η αμοιβαία συγκίνηση ήταν εμφανείς, κάνοντας αυτή την εμφάνιση μια από τις πιο τρυφερές και αξέχαστες στιγμές της βραδιάς.

Η παράσταση δεν ήταν απλώς μια συναυλία. Ήταν ένα αφιέρωμα που έδινε νέα πνοή στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη, με τις ενορχηστρώσεις του ταλαντούχου Θέμη Καραμουρατίδη και τη σκηνοθετική επιμέλεια του Άγγελου Τριανταφύλλου να καταφέρνουν να συνδυάσουν τον παραδοσιακό ήχο με σύγχρονες μουσικές αποχρώσεις. Ο τρόπος με τον οποίο αποδόθηκαν τα τραγούδια, από το «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ» μέχρι το «Βραχο – Βράχο» και το «Δραπετσώνα», ήταν γεμάτος σεβασμό, αλλά και πρωτοτυπία. Η παράσταση «Μες στους Ανθισμένους Κήπους» του Μελωδία 99.2, μέσα από τη φωνή της Μποφίλιου και τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, απέδωσε τον δικό της φόρο τιμής στον μεγάλο δημιουργό. Ήταν μια παράσταση φτιαγμένη με όραμα και αγάπη, κάτι που φάνηκε σε κάθε στιγμή. Οι καλλιτέχνες, ντυμένοι σε απαλές αποχρώσεις και ξυπόλυτοι, πρόσθεταν στη σκηνή μια αίσθηση αγνότητας και απλότητας, ενώ ο χώρος, με το εντυπωσιακό σκηνικό που πότε έμοιαζε με αυλή σπιτιού, πότε με πάλκο κέντρου διασκέδασης, ενίσχυε το μυστήριο και τη μαγεία της βραδιάς.

Κάτω από τη σκηνή, ανάμεσα στο κοινό, βρίσκονταν μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Νταλάρας, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και πολλοί άλλοι αξιόλογοι καλλιτέχνες παρακολουθούσαν με θαυμασμό. Η παρουσία τους προσέδωσε ακόμη μεγαλύτερη σημασία στη βραδιά, καθώς δεν σταμάτησαν να χειροκροτούν και να καμαρώνουν τους καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή. Το κοινό, ένα ετερόκλητο μείγμα ανθρώπων όλων των ηλικιών, φαινόταν να βιώνει βαθιά κάθε τραγούδι. Γονείς και παιδιά, ζευγάρια και παρέες, όλοι ενωμένοι σε μια μουσική βραδιά που ξεπερνούσε τα σύνορα του χρόνου και του χώρου. Η Μποφίλιου, με τη φωνή της, γινόταν το όχημα που ταξίδευε τους θεατές μέσα από την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς τα τραγούδια του Θεοδωράκη δεν ήταν ποτέ απλώς τραγούδια. Ήταν σύμβολα πολιτιστικής ταυτότητας, συνδεδεμένα με τις μνήμες και τις αξίες ενός ολόκληρου λαού.

Η βραδιά έδωσε έμφαση σε διαφορετικές πτυχές του έργου του Μίκη Θεοδωράκη. Από τον πολιτικό του λόγο μέχρι τις πιο λυρικές και τρυφερές στιγμές του, το αφιέρωμα κατάφερε ν' αναδείξει τον πλούτο της μουσικής του κληρονομιάς. Τραγούδια όπως το «Ανοίγω το στόμα μου» και το «Ένα το χελιδόνι» ακούστηκαν με νέα ενέργεια, γεφυρώνοντας τις εποχές και φέρνοντας τα λόγια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη στο σήμερα. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν εξαιρετική, και ο τρόπος που τα ερμήνευσε η Μποφίλιου, αλλά και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες, ήταν απόλυτα ταιριαστός με το βάθος και το συναίσθημα που κουβαλούν.

Μια βραδιά που ένωσε παρελθόν και παρόν

Όλα αυτά αποδεικνύουν πόσο ευφυής και πετυχημένη ήταν η ιδέα της παράστασης. Δεν ήταν απλώς μια μουσική αναδρομή, αλλά ένα πολιτιστικό γεγονός που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, με σκοπό να φέρει τους νέους πιο κοντά στο έργο του Θεοδωράκη. Και αυτό ακριβώς έγινε. Οι νέοι, που αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος του κοινού, είχαν την ευκαιρία ν' ανακαλύψουν τα τραγούδια του μεγάλου συνθέτη, να αισθανθούν τη δύναμη των στίχων του και να κατανοήσουν την πολιτιστική του επιρροή. Μπράβο σε αυτόν που το σκέφτηκε, γιατί η χώρα μας έχει ανάγκη από τέτοιες καλλιτεχνικές ιδέες που αναδεικνύουν τη σημασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Η Νατάσσα Μποφίλιου, όπως πάντα, ήταν μαγευτική. Η φωνή της έχει αυτή την σπάνια ικανότητα να εναλλάσσεται με ευκολία μεταξύ διαφορετικών διαθέσεων και στυλ, χωρίς να χάνει την προσωπική της ταυτότητα. Από την ευαισθησία που έδειξε σε πιο ήσυχες στιγμές, καθισμένη σε καρέκλα ή ακόμη και στο έδαφος, τραγουδώντας με απλότητα, μέχρι την ένταση και τη δύναμη που έφερε σε πιο ζωηρές στιγμές, όπως όταν «χτυπιόταν» και χοροπηδούσε με την ενέργεια μιας καθαρόαιμης επαναστάτριας, η ερμηνεία της ήταν γεμάτη πάθος. Σε κάθε τραγούδι, η σκηνή ανήκε σε εκείνη αλλά και σε όλους τους καλλιτέχνες και μουσικούς που τη συνόδευαν, ενώ το κοινό ακολουθούσε τον ρυθμό τους με ενθουσιασμό.

Το πρόγραμμα ήταν προσεκτικά σχεδιασμένο, ώστε να κρατά το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο, με τις εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων να λειτουργούν άψογα. Ο κόσμος δεν αναλώθηκε σε συζητήσεις ή πηγαδάκια, αλλά κοιτούσε μαγνητισμένος τη σκηνή. Η παράσταση αυτή είχε όλα τα στοιχεία μιας επιτυχημένης συναυλίας: υπέροχη σκηνοθεσία, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, μαγευτικές φωνές και ένα κοινό που ήταν εκεί για να βιώσει κάτι περισσότερο από μουσική.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τα πιο κλασικά και αγαπημένα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, όπως το «Θα σημάνουν οι καμπάνες». Το κοινό χειροκροτούσε ρυθμικά και τραγουδούσε μαζί με τη Μποφίλιου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γεμάτη συγκίνηση. Ήταν μια παράσταση που, όπως σχολιάστηκε, ήταν και πολιτική πράξη, καθώς έδινε έμφαση όχι μόνο στην καλλιτεχνική αξία του έργου του Θεοδωράκη, αλλά και στα ιδανικά που εκείνος υπερασπίστηκε σε όλη του τη ζωή.

«Ανεβαίνοντας τη σκάλα» αξιών του Θεοδωράκη

Στο τέλος της συναυλίας, η Νατάσσα Μποφίλιου, φανερά συγκινημένη, πήρε τον λόγο και είπε: «Μελετώντας το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μία σκάλα. Μία σκάλα να μας ανεβάζει λίγο πιο ψηλά. Πιο ψηλά, εκεί που βρίσκεται η υψηλή τέχνη και οι ψηλές αξίες, γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί. Σας ευχαριστούμε που μαζί, αυτό το βράδυ, την ανεβήκαμε». Τα λόγια της έκλεισαν ιδανικά μια βραδιά που συνδύασε τη μουσική με την ψυχή, αφήνοντας όλους όσους παρευρέθηκαν με μια αίσθηση ανύψωσης και ελπίδας.

Και κάπου εκεί, δεν μπορούσες παρά ν' αναρωτηθείς. Αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και αν ο Μίκης Θεοδωράκης παρακολουθούσε αυτή τη συναυλία, σίγουρα θα ένιωθε βαθιά συγκινημένος και περήφανος. Θα έβλεπε τη μουσική του να ζει, να ενώνει γενιές και να συνεχίζει να εμπνέει. Η φωνή της Μποφίλιου, οι νότες της ορχήστρας, το πάθος του κοινού – όλα συνέθεταν μια εικόνα που θα έκανε τον Θεοδωράκη να χαμογελάσει. Το έργο του δεν έχει σβήσει, και αυτή η βραδιά ήταν η απόδειξη ότι θα παραμείνει για πάντα ζωντανό στην καρδιά και την ψυχή του ελληνικού λαού. Οι ήχοι του, τα λόγια του, οι αξίες που υπηρέτησε, όλα βρίσκονταν εκεί, στη σκηνή του Ηρωδείου, κάτω από το φως του φεγγαριού.