Συνέντευξη Ίαν Άντερσον: Δυστυχώς δεν υπάρχουν νέες ιδέες στη μουσική

Πρωτοπόρος, αντισυμβατικός, ιδιοφυής, διαχρονικά δημιουργικός,: οι παραπάνω είναι κάποιοι μόνον από τους πολλούς χαρακτηρισμούς που θα μπορούσε να αποδώσει κανείς στον Ίαν Άντερσον. Γιατί ο ηγέτης των θρυλικών Jethro Tull, που θα γιορτάσουν τα 50 χρόνια της αδιάκοπης μουσικής διαδρομής τους με μια μεγάλη συναυλία που θα δώσουν στις 15 Ιουνίου, στο Ηρώδειο, είναι μια πολυδιάστατη καλλιτεχνική προσωπικότητα που έχει αφήσει ανεξίτηλο το μουσικό στίγμα του στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Ένα στίγμα φτιαγμένο από τις υπέροχες μελωδίες του φλάουτου, του μέσου που ο ίδιος επέλεξε για να ταράξει και να ανανεώσει τα μουσικά πράγματα της εποχής του.

Ευγενής, ομιλητικός, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, με σκέψη συγκροτημένη και άποψη κατασταλαγμένη, όχι μόνον σε ό,τι σχετίζεται με την μουσική, ικανοποιημένος από τα όσα έχει δημιουργήσει αλλά και απαλλαγμένος από εγωκεντρικές εμμονές ο κορυφαίος μουσικός μίλησε στο «ΈΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» για τις φωτεινές στιγμές της καριέρας του, την εξέλιξη της μουσικής μέσα στο χρόνο αλλά και για τις πρόσφατες ευρωεκλογές και τις παγίδες του Brexit.

Πώς νιώθετε που θα γιορτάσετε τα 50 χρόνια των Jethro Tull στην Αθήνα;

Νιώθω ανακούφιση κατά κάποιον τρόπο. Είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα τα 50 χρόνια για έναν επαγγελματία μουσικό. Πρώτα απ’ όλα είναι σημαντικό το να συμπληρώνεις μισό αιώνα καριέρας και να είσαι ακόμα ζωντανός. Οι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουν. Πολλοί μάλιστα έφυγαν αρκετά νωρίς εξαιτίας του τρόπου ζωής τους και την υπερβολική χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών. Εγώ λοιπόν και έχω καταφέρει να επιβιώσω αλλά και να κάνω αρκετά σημαντικά πράγματα: συνεργάστηκα με σπουδαίους καλλιτέχνες, έγραψα περίπου τριακόσια τραγούδια, καλά τραγούδια, δημιούργησα ένα επιτυχημένο συγκρότημα. Περισσότερο απ’ όλα αυτά, ωστόσο, νιώθω ευτυχισμένος που μπορώ να ξυπνώ το πρωί και να έχω μπροστά μου μία ακόμη μέρα…

Έχετε παίξει στο Ηρώδειο παλαιότερα. Νιώθετε πως αυτός ο ιδιαίτερος χώρος ταιριάζει στην μουσική των Jethro Tull?

Πάντα μου άρεσε η ατμόσφαιρα των χώρων που κουβαλούν μια ιστορία, ένα σημαντικό παρελθόν. Μού είναι πολύ πιο εύκολο και ευχάριστο να παίζω σε ένα όμορφα διακοσμημένο θέατρο του ’30ή σε έναν χώρο που φτιάχτηκε στην αρχαιότητα σαν αυτούς που διαθέτει η Ελλάδα. Δεν είναι το ίδιο εύκολο όταν παίζεις σε μια σκηνή που βρίσκεται στο κέντρο ενός γηπέδου ή σ’ έναν καινούργιο χώρο που φτιάχτηκε πριν δυο – τρία χρόνια γιατί η ατμόσφαιρα δεν σού δημιουργεί κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα.

Αν είχατε να επιλέξετε τις σημαντικότερες στιγμές της διαδρομής των Jethro Tull ποιες θα ήταν αυτές;

Η πιο σημαντική στιγμή θεωρώ πως ήταν πριν πολλά πολλά χρόνια, το 1968, όταν καταφέραμε να κλείσουμε την πρώτη μας συμφωνία με τον μάνατζερ του Marquee Club του Λονδίνου για σταθερές εβδομαδιαίες εμφανίσεις. Παίζαμε εκεί κάθε Πέμπτη οπότε αρχίσαμε σιγά – σιγά να δημιουργούμε ένα δικό μας κοινό. Μία ακόμη ξεχωριστή στιγμή ήταν το καλοκαίρι του 1968 όταν παίξαμε σ’ ένα μεγάλο μουσικό φεστιβάλ ενώπιον 50.000 ανθρώπων και περιέργως οι μισοί ήξεραν ποιοι είμαστε και είχαν έρθει για να μάς ακούσουν. Ήταν αυτός ο κόσμος που μάς είχε γνωρίσει από τις εμφανίσεις μας σε μικρά κλαμπ. Θα συμπεριλάβω στις καλύτερες στιγμές μας και την μεγάλη εορταστική συναυλία που δώσαμε πέρσι, στον πιο ιστορικό συναυλιακό χώρο του Λονδίνου, το Royal Albert Hall.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας αν δεν είχατε πουλήσει την κιθάρα σας για να αγοράσετε το πρώτο σας φλάουτο;

Σίγουρα θα είχα βρει έναν άλλο τρόπο να διαφοροποιηθώ μουσικά από τους υπόλοιπους. Αυτός εξάλλου ήταν ο σκοπός μου όταν αγόρασα το φλάουτο. Σκεφτόμουν πώς μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ όλους τους υπόλοιπους. Και το φλάουτο ήταν η εύκολη απάντηση. Το είδα στην βιτρίνα ενός μαγαζιού και συνειδητοποίησα πως κανείς άλλος ροκ, τζαζ ή μπλουζ μουσικός δεν παίζει αυτό το όργανο. Οπότε το αγόρασα. Αν δεν είχα αγοράσει το φλάουτο πιθανότατα να είχα πάρει ένα άλλο ασυνήθιστο όργανο, ένα ακορντεόν ή ένα βιολί...

Νιώθετε περισσότερο ροκ σταρ ή επαγγελματίας μουσικός;

Σίγουρα δεν είμαι ροκ σταρ γιατί δεν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος ούτε η επιθυμία μου. Στόχος μου ήταν να γίνω ένας καλός επαγγελματίας μουσικός αφού οι μουσικοί μου ήρωες, όταν ήμουν έφηβος, προέρχονταν κυρίως από τους χώρους του μπλουζ, της τζαζ και της κλασικής μουσικής. Ήταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας οπότε φανταζόμουν κι εγώ τον εαυτό μου, σε μεγάλη ηλικία, να παίζει μουσική. Ποτέ δεν ζήλεψα τον ακραίο τρόπο ζωής των ροκ σταρς ούτε το τρίπτυχο sex, drugs & rock n’ roll. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Ποιος ξέρει; Μπορεί στην Αθήνα να αλλάξω γνώμη.

Υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στο ροκ και την κλασική μουσική;

Αν τα δεις από μια συγκεκριμένη σκοπιά υπάρχουν κάποια στοιχεία που συνδέουν τα δύο αυτά μουσικά είδη. Οι διαφορές τους όμως είναι πολύ περισσότερες. Η κλασική μουσική αποτελεί ένα τεράστιο πεδίο με πολλές διαφορετικές τάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με το ροκ. Έχουμε το κλασικό ροκ, το φολκ ροκ, το ποστ ροκ, το κάντρι ροκ κ.α. Για παράδειγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 που οι Eagles εκπροσωπούσαν το κάντρυ ροκ και εμείς το προγρέσιβ ροκ, οι διαφορές μας στις μουσικές μας ήταν τεράστιες.

Πιστεύετε, αλήθεια, πως η ροκ μουσική έχει ακόμη τη δύναμη να εμπνέει, να ξεσηκώνει τους νέους;

Το ροκ ήταν η μουσική που ενέπνεε τους νέους πριν 50 χρόνια. Το ροκ σήμερα είναι η ίδια εκείνη μουσική που άκουγαν οι σημερινοί 60άρηες τις δεκαετία του ’60 και του ΄70 και ίσως ανακαλύπτουν κάποια νέα παιδιά. Δεν υπάρχει σύγχρονη ροκ.

Υπάρχει σήμερα κάποιο άλλο, σύγχρονο μουσικό είδος, που να έχει τόσο μεγάλη επιδραστικότητα όπως το ροκ του παρελθόντος;

Δεν έχω ακούσει κάποιο νέο μουσικό είδος από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ας μη γελιόμαστε. Ό,τι βγήκε από τότε και μετά ήταν μια διαφορετική εκδοχή των ειδών που υπήρχαν απλά τούς έδωσαν διαφορετικό όνομα. Η σημερινή ποπ, για παράδειγμα, δεν έχει τίποτα καινούργιο. Ακούγεται ακριβώς σαν την ποπ της εποχής των Spice Girls. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν νέες ιδέες στη μουσική. Παρόλα αυτά οι νέαροί ακροατές έχουν πολλά να ανακαλύψουν στις μουσικές του παρελθόντος. Σε εκείνους οι μουσικές αυτές μοιάζουν καινούργιες.

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε ευρωεκλογές. Πώς σάς φάνηκαν τα αποτελέσματα πού αποδίδετε την έξαρση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη;

Ζούμε σε μια εποχή που οι απόψεις των ανθρώπων εκφράζονται πολύ πιο εύκολα και γρήγορα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και που τα γεγονότα διογκώνονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για καθαρά εμπορικούς σκοπούς. Όλα έχουν γίνει πλέον μαύρο ή άσπρο. Το γκρι έχει εξαφανιστεί. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Παρουσιάζονται κυρίως οι ακραίες εκφάνσεις της. Γι’ αυτό οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ του Brexit πριν τρία χρόνια. Γιατί αντιμετώπισαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος με απλοϊκό τρόπο χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει πόσα πολλά και σημαντικά θα επηρεάσει αυτή η επιλογή τους. Από εκείνο το δημοψήφισμα έχουν αλλάξει πολλά στην Ευρώπη και γι’ αυτό θα έπρεπε, ίσως, να γίνει ένα νέο. Επιπροσθέτως μέσα στα τελευταία τρία χρόνια πολλοί ηλικιωμένοι Βρετανοί έχουν φύγει από τη ζωή. Δεδομένου ότι υπέρ του Brexit, ψήφισαν, κατά κύριο λόγο, τα άτομα μεγαλύτερων ηλικιών, είναι άδικο να μην επιτρέπεται στους νέους να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Και εξαιρετικά εγωιστικό από τους ηλικιωμένους να επιμένουν να παίρνουν αποφάσεις για ένα μέλλον το οποίο δεν θα ζήσουν. Οι νέοι είναι το μέλλον. Αυτοί πρέπει να αποφασίσουν. Η δική μου άποψη, πάνυτως είναι πως η Βρετανία θα είναι πολύ πιο θετική και επιδραστική μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.