Αντρέα Μποτσέλι στο ΕΘΝΟΣ: Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω

Όταν έχεις την τύχη να παίρνεις συνέντευξη από έναν καλλιτέχνη – φαινόμενο και συνάμα από έναν άνθρωπο – σύμβολο της θέλησης είναι πάρα πολλά αυτά που επιθυμείς να τον ρωτήσεις. Αναμφισβήτητα, ο Αντρέα Μποτσέλι, ο κορυφαίος Ιταλός τενόρος με την διεθνή ακτινοβολία, που θα βρεθεί στην Αθήνα και στη σκηνή του Ηρωδείου, στις 11 Σεπτεμβρίου, για μια συναυλία που διοργανώνεται για τους σκοπούς του International Foundation For Greece, ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Αν μετά από αυτή τη συζήτηση έπρεπε να τον χαρακτηρίσω με μία μόνον λέξη αυτή θα ήταν: «Πίστη». Πίστη στο Θεό, πίστη στην θετική πλευρά του ανθρώπου, πίστη στη δύναμη που ο καθένας κρύβει μέσα του, πίστη στην αρετή της ταπεινότητας, πίστη στην ίδια τη ζωή!

Πώς αισθάνεστε που έρχεστε στην Ελλάδα, σχεδόν μια δεκαετία μετά την τελευταία σας επίσκεψη, και μάλιστα για έναν τόσο σημαντικό σκοπό;

Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής και αισθάνομαι μεγάλη τιμή. Θεωρώ προνόμιο τη δυνατότητα να εμφανιστώ ξανά στην Ελλάδα  μετά από 9 χρόνια και πάλι για το International Foundation for Greece του οποίου είμαι Επίτιμος Πρόεδρος μία ακόμα επιβεβαίωση μιας σχέσης αμφίδρομης και μεγάλης συμπάθειας.

Πιστεύετε πως οι τέχνες και η αλληλεγγύη πρέπει να βαδίζουν πλάι – πλάι;

Η τέχνη είναι δεμένη με το καλό, γιατί έχει τη δυνατότητα να επιδρά στη συνείδηση, συμβάλλοντας στην πνευματική μας εξέλιξη. Η καλή μουσική είναι ένα μέσο ικανό να μεγαλώσει την ανθρώπινη ψυχή, γιατί εμπλέκει ένα δυνατό μήνυμα ειρήνης κι αδελφοσύνης. Οπωσδήποτε, η τέχνη αυτή καθαυτή δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως να αλλάξει τον κόσμο η κλίση προς το καλό και η διάθεση των ανθρώπων. Στη βάση κάθε επιλογής υπάρχει ένα «είτε αυτό, είτε εκείνο», δηλαδή ένα σταυροδρόμι: μπορείς να επιλέξεις τη λύση που σε σπρώχνει στο δρόμο του καλού ή του κακού. Η συνείδηση του καθενός μας ξέρει πώς να απαντήσει σωστά. Όλοι μπορούμε να είμαστε αλληλέγγυοι, μπορούμε να κάνουμε κάτι για τους άλλους, ακόμα και μέσα από τη δουλειά μας. Όποιος ασκεί το δικό μου επάγγελμα, που έχει σχέση με τη μουσική, αλλά ακόμα κι εκείνος που παίζει ποδόσφαιρο, εκείνος που διδάσκει, εκείνος που κάνει μια εμπορική δραστηριότητα. Όλοι. Κάθε ένας από εμάς έχει επενδύσει στην ευθύνη να δώσει το καλό παράδειγμα, να παρουσιάσει ένα μοντέλο θετικό και μοναδικό, μέσα από τη συνέπεια των δικών του πράξεων, για τα παιδιά του και για την κοινωνία. Εκτός αυτού, πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης, ένα δημόσιο πρόσωπο, θα πρέπει να μην ξεχνάει ποτέ τις ευθύνες που επιφέρει το ότι τον βλέπουν οι άλλοι ως παράδειγμα και ως πρότυπο.

Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με το International Foundation for Greece και πόσο σημαντικός είναι για σάς αυτός ο ρόλος;

Είναι πια κάποια χρόνια που η γυναίκα μου, η Veronica, κι εγώ παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον τη δραστηριότητα του iδρύματος. Με το Γιώργο,  που δυστυχώς χάσαμε πρόσφατα, και την Ασπασία Λεβέντη, τους ιδρυτές του IFG, υφάναμε μια ωραία φιλία βασισμένη στην αμοιβαία εκτίμηση και τις κοινές αξίες. Θαυμάσαμε πολύ τον αλτρουισμό, τη θέλησή τους να υποστηρίξουν τους λιγότερο τυχερούς, στον εκπαιδευτικό, ιατρικό και κοινωνικό τομέα, όπως και στην προσπάθειά τους για την προβολή του Ελληνικού Πολιτισμού στο εξωτερικό. Δεν χρειάζεται να θυμίσω, ότι εγώ, όντας Ιταλός, νιώθω ένα πολιτιστικό χρέος πραγματικά τεράστιο μπροστά στο εξαίρετο έθνος σας, τη γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού. 

Η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν πολλά κοινά, πιστεύετε, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια;

Είναι δύο χώρες δεμένες με συγγένειες πολιτιστικές, γεωγραφικές, ιστορικές. Είμαστε αδέρφια και, αν δεν κάνω λάθος, η λαϊκή ρήση «una razza, una faccia» το υπογραμμίζει εύστοχα. Επίσης, τα προβλήματα και οι ανασφάλειες, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, δεν λείπουν και από τα δύο έθνη. Παρόλα αυτά παραμένω ένας αδιόρθωτος οπτιμιστής: εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, είμαι σίγουρος ότι επιλέγοντας το καλό, καθένας από εμάς μπορεί να έχει τη δική του συνεισφορά στην προσπάθεια να κάνει τις χώρες μας έναν τόπο καλύτερο για τις μελλοντικές γενιές. 

Έχετε διαγράψει μια αξιοθαύμαστη διεθνή σταδιοδρομία. Αν σάς ζητούσα να ξεχωρίσετε τις πιο σημαντικές στιγμές αυτής της διαδρομής, ποιες θα ήταν αυτές;

Μία καριέρα είναι σαν ένα σπίτι φτιαγμένο από πολλά τούβλα, κάθε ένα από τα οποία συμβάλλει στο να κρατιέται όρθιο. Εκτός αυτού, μέσα σε ένα τέταρτο του αιώνα δραστηριότητας “ταγμένης” στον κόσμο, υπήρξαν, φυσικά, στιγμές λαμπερές, σε προσωπικό επίπεδο ή για την αξία που είχανε ως “δημόσιο γεγονός” για τα μίντια. Από το ξεκίνημα σε μία λυρική σκηνή, σε ένα πάλκο, μέχρι τις συναυλίες στη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης, ή το κονσέρτο στο Central Park, το 2011… Θυμάμαι εμφανίσεις σε μέρη πραγματικά φοβερά, από τις Πυραμίδες ως το Κολοσσαίο… Αλλά, χωρίς περαιτέρω ρητορική, κάθε μέρα που ο καλός Θεός μου δίνει ζωή, κάθε φορά που ο ήλιος ανατέλλει, γίνεται ένα επίσης σημαντικό σημείο αυτού του ταξιδιού μου… Ακριβώς όπως κάθε συνάντηση, κάθε κοντσέρτο, κάθε ευκαιρία στην οποία μοιραζόμαστε την επιθυμία, την ορμή και τη λαχτάρα να είμαστε μαζί και να μοιραζόμαστε την ομορφιά μέσα από τη μουσική!

Όλα αυτά τα χρόνια, τί ήταν εκείνο που σάς τροφοδοτούσε με ενέργεια και δύναμη να συνεχίσετε; Σκεφτήκατε, αλήθεια, ποτέ να εγκαταλείψετε;  

Στιγμές κούρασης μπορεί να υπάρξουν, αλλά ειλικρινά δεν έχω σκεφτεί ποτέ να σταματήσω. Δεν το σκέφτηκα σαν παιδί, όταν ήταν λίγοι εκείνοι που στοιχημάτιζαν στην πιθανότητα να ανοίξω  έναν νέο δρόμο στη μουσική. Κι αυτό γιατί ήμουν ένα παιδί που ερχόταν από την επαρχεία χωρίς καμία επαφή με τον κόσμο του θεάματος. Ούτε το σκέφτηκα στη συνέχεια, όταν οι ρυθμοί του επαγγέλματος μού επέβαλαν, αντίθετα από τη δική μου ιδιοσυγκρασία, μία ζωή νομαδική, πάντα με τις βαλίτσες έτοιμες και με την αναγκαιότητα για χρονικές περιόδους σε απόσταση από τους αγαπημένους μου. Αλλά δεν περνάει μία μέρα που να μη νιώσω βαθιά ευγνωμοσύνη προς τη ζωή και προς τους όμοιούς μου, και να μην αντανακλά εκείνο το προνόμιο που μπόρεσε να μετατρέψει το μεγάλο μου πάθος σε επάγγελμα.   

Πιστεύετε πως είστε γεννημένος καλλιτέχνης ή είστε περισσότερο υπέρ της άποψης πως κάθε άνθρωπος διαμορφώνει μόνος του τη μοίρα του;

Εμπιστεύτηκα πάντα τη θέληση του Θεού και τα σχέδιά του, στα οποία συμφώνησα με απόλυτη εμπιστοσύνη. Σε περίπτωση που δεν θα πίστευα ότι ισχύει, θα θεωρούσα πως ήταν μία ψευδαίσθηση. Όλα τα ταλέντα του ανθρώπου είναι δώρα του Θεού. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να διεκδικήσω κανένα δικαίωμα για το γεγονός ότι έχω μία φωνή με χροιά ευχάριστη και αναγνωρίσιμη. Δώρα του ουρανού δεν μπορούν παρά να φέρουν ομορφιά και καλό στον κόσμο. Εκτός κι αν ο άνθρωπος αποφασίσει, από δική του ελεύθερη επιλογή, να κάνει χρήση ακατάλληλη και λανθασμένη αυτού που του έχει δωριστεί. Ακριβώς επειδή έχει την ελευθερία που είναι το πρώτο και πιο πολύτιμο από όλα τα δώρα.    

Τί χρειάζεται για να κατακτήσει κανείς το…αδύνατο;

Πιστεύω είναι βασικό να συνεχίσουμε να ακολουθούμε το σχέδιο της ζωής μας με τιμιότητα, πειθαρχία, επιμονή, με ταπεινότητα αλλά και με αποφασιστικότητα, πιστεύοντας στον εαυτό μας και στο πάθος μας και μη προδίδοντας ποτέ τις αρχές μας.   

Έχετε συνεργαστεί με καλλιτέχνες τόσο από το κλασικό όσο και από σύγχρονο ρεπερτόριο. Δεν βάζετε ποτέ όρια στις επιλογές σας;

Κάθε μουσικό είδος διαθέτει στιγμές ποιοτικά υψηλές, φέρει τις ιδιαιτερότητες και τα περίεργά του. Κάποια είδη, για παράδειγμα το ροκ ή τη τζαζ, τα βρίσκω πολύ ευχάριστα και συχνά ενδιαφέροντα, ακόμα κι αν δεν τα ακολουθώ σαν ερμηνευτής, γιατί θεωρώ ότι δεν είναι “ο τομέας μου”. Η εκπαίδευσή μου είναι το λυρικό τραγούδι, ακόμα κι αν συχνά ακούω ή ακολουθώ με ευχαρίστηση την ποπ. Ακολουθώ και τις δύο κατηγορίες με τη μεγαλύτερη δυνατή τιμιότητα και ποιότητα. Και περισσότερο μεταξύ ποπ και κλασικής, προτιμώ να διαχωρίζω, κι άρα να βάζω πιθανά όρια,   μεταξύ καλής μουσικής και κακής μουσικής. 

Πριν περίπου ένα χρόνο ακούσαμε ένα υπέροχο ντουέτο από τον Αντρέα Μποτσέλι κα τον γιο του Ματέο. Πώς νιώθει αλήθεια ένας πατέρας όταν τραγουδά με το παιδί του;

Είναι πολύ συγκινητικό, ένα ακόμη δώρο από τη ζωή που δεν περίμενα να πάρω. Πάντα θαύμαζα εκείνους τους πατεράδες που εξέλισσαν μία δραστηριότητα έχοντας την τύχη να μπορούν να εμπλέξουν τα ίδια τους τα παιδιά στην οικογενειακή επιχείρηση. Πίστευα ότι στη δική μου δουλειά αυτό ήταν αδύνατο. Παρόλα αυτά διαψεύστηκα ευχάριστα από τη ζωή, και είναι-επαναλαμβάνω-μια επιπλέον μεγάλη χαρά το να μπορώ να έχω δίπλα μου, στη σκηνή, το γιο μου.   

Ποιο είναι το αποτύπωμα που επιθυμείτε να αφήσετε; Πώς θα θέλατε να σάς θυμούνται οι επόμενες γενιές;

Το πέρασμα από αυτή τη γη είναι ένα μικρό κομμάτι για καθέναν από εμάς και, οτιδήποτε και να κάνουμε, στο τέλος ερμηνεύουμε ένα ρόλο που είναι προορισμένος να εξαφανισθεί με τον καιρό. Για αυτό τρέφω κάποια αμφιβολία ότι οι μελλοντικές γενιές θα με θυμούνται. Σε περίπτωση που δεν συμβεί αυτό, θα μου άρεσε να με θυμούνται σαν ένα άτομο καλό, που αγάπησε τη δουλειά του και προσπάθησε να την αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και πνευματική τιμιότητα.