Ζουγανέλης, Παπαδόπουλος, Δήμου, Τσακνής: Συνυπάρχουμε μέσα από τη διαφορετικότητά μας

Νοσταλγικό άρωμα από το παρελθόν αλλά και μια γλυκιά αίσθηση οικειότητας, μια συγκίνηση παρόμοια μ’ αυτή της επιστροφής στο σπίτι, αναδύει η καλλιτεχνική συντροφιά που κάνει ποδαρικό στην «Οδό Λυσίου», το νέο μουσικό στέκι της ιστορικής Πλάκας. Γιατί ο Γιάννης Ζουγανέλης, η Ελένη Δήμου, ο Λάκης Παπαδόπουλος και ο Διονύσης Τσακνής μπορεί να βρίσκονται για πρώτη φορά όλοι μαζί στην ίδια σκηνή οι διαδρομές τους, ωστόσο, υπήρξαν παράλληλες και η παρόμοια μουσική αισθητική τους ήταν πάντα ο κεντρικός πόλος γύρω από τον οποίο περιστρέφονταν.

Η επιστροφή τους στην Πλάκα, στα στενά γραφικά δρομάκια που κάποτε γεννήθηκαν νέα μουσικά είδη, σπουδαίες ιδέες και σημαντικοί καλλιτέχνες σηματοδοτεί, για όλους μαζί αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά, μια ιδιαίτερη συγκυρία, ένα νέο ξεκίνημα που όμως έχει τις ρίζες του στις μνήμες, τις εικόνες και τις εμπειρίες ενός συλλογικού μουσικού παρελθόντος.

Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα τους οι τέσσερις καλλιτέχνες μίλησαν στο «Έθνος της Κυριακής» για τη νέα τους μουσική παράσταση, θυμήθηκαν ιστορίες από την χρυσή εποχή της Πλάκας ενώ δεν έκρυψαν τη συγκίνησή τους για τους αγαπημένους συνοδοιπόρους που δεν είναι πια μαζί τους…

Πώς νιώθετε που επιστρέφετε στην Πλάκα, μια γειτονιά της Αθήνας όπου έχει γραφτεί μεγάλη μουσική ιστορία στο παρελθόν;

Γιάννης Ζουγανέλης: Από την Πλάκα ξεκίνησαν όλα για μένα. Η πρώτη μου εμφάνιση, σε ηλικία 15 ετών, έγινε με τον Μάνο Χατζιδάκι στο «Πολύτροπο». Ακολούθησε η «Μνησικλέους» με τον Θανάση Γκαϊφύλλια και το «Σούσουρο» με τον Άσιμο αλλά και οι «Εσπερίδες» και ο «Ζυγός»…

Ελένη Δήμου: Κι εγώ νιώθω υπέροχα που θα βρίσκομαι στην Πλάκα. Ο χρόνος σε αυτή τη γειτονιά μοιάζει να μην έχει προχωρήσει. Η αίσθηση που σού δημιουργεί είναι απίστευτη. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από τον «Ζυγό» και το «Zoom» που είχα τραγουδήσει στο παρελθόν. Κι επειδή κι αυτή εδώ είναι μια παρέα του χθες που αγγίζει το σήμερα, νιώθω σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από τους παλιούς καλούς καιρούς.

Λάκης Παπαδόπουλος: Εγώ πάλι, επειδή δεν έχω παίξει ποτέ στην Πλάκα κι επειδή την εποχή που ήταν στα φόρτε της δεν πήγαινα λόγω άλλων μουσικών προτιμήσεων, έχω μεγάλη χαρά αλλά και περιέργεια. Η Πλάκα είναι η Μονμάρτη των Παρισίων.

Διονύσης Τσακνής: Η Πλάκα ήταν ένα από τα φοιτητικά μου στέκια οπότε πέρασα κι εγώ από τα τις μπουάτ και τις ροκ σκηνές  εκείνης της εποχής. Η πιο έντονη ανάμνησή μου όμως είναι από το 2006 όταν κάναμε, μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Φίλιππο Πλιάστικα, μια σειρά μουσικών παραστάσεων, με τίτλο «Το δικό μας ροκ», κατά την διάρκεια των οποίων φιλοξενήσαμε πολλούς φίλους καλλιτέχνες. Τώρα επιστρέφω, με μια άλλη παρέα, κάτω από άλλες συνθήκες. Σε κάθε περίπτωση η ατμόσφαιρα της Πλάκας έχει πάντα μια ιδιαίτερη φόρτιση.

Ποια είναι τα βασικά «συστατικά» της νέας σας μουσικής παράστασης;

Γ. Ζ.: Είμαστε μια παρέα που ο καθένας αποδέχεται τον άλλο για την διαφορετικότητά του. Προσωπικά δεν πιστεύω στους ανθρώπους που μοιάζουν…Τα παιδιά επέλεξαν τραγούδια και διασκεδαστικά αλλά και κάποια που κεντρίζουν τη σκέψη. Εγώ θα παρεμβαίνω για να κάνω τον κόσμο να γελάσει.

Ε.Δ. Θα είναι μια συνεργασία επί της ουσίας. Θα έχουμε πολλές κοινές στιγμές στη σκηνή, και όλοι μαζί και σε διάφορους συνδυασμούς, και θα λέμε τα πιο αγαπημένα τραγούδια μας. Μέσα σ’ όλο αυτό βέβαια θα υπάρχει και ο Γιάννης Ζουγανέλης ο οποίος έχει αναλάβει τον δύσκολο ρόλο να κάνει τους ανθρώπους να γελάσουν αλλά και να σκεφτούν.

Λ.Π: Το βασικό είναι ότι θα υπάρχουν πολλές συναντήσεις μας στη σκηνή, σε τραγούδια αγαπημένα με την προσθήκη της μοναδικής παρέμβασης του Γιάννη Ζουγανέλη του οποίου είμαι μεγάλος θαυμαστής.

Δ.Τ.: Τα ωραία τραγούδια και το χιούμορ είναι τα βασικά συστατικά. Είναι ένα πρόγραμμα χορταστικό και κάπως εναλλακτικό. Κάπως σαν μια μεγάλη μουσική ραδιοφωνική εκπομπή. Στην παρέα μας υπάρχει μία οικειότητα. Γιατί παρότι δεν έχουμε βρεθεί όλοι μεταξύ μας στη σκηνή, έχουμε συναντηθεί σε άλλες περιπτώσεις. Στον πρώτο δίσκο της Ελένης Δήμου έγραψαν τραγούδια ο Λάκης Παπαδόπουλος με τον Γιάννη Ζουγανέλη. Σε έναν δικό μου δίσκο με θεατρικά τραγούδια τραγούδησε η Ελένη Δήμου. Επίσης έχουμε βρεθεί σε ζωντανές εμφανίσεις ανά δύο. Υπάρχει λοιπόν μια συγγένεια ανάμεσά μας από την οποία προκύπτει μια ευχάριστη οικειότητα και για μάς και για το κοινό.

Αυτά τα τελευταία χρόνια, που ο κόσμος έχει υποστεί τις έντονες πιέσεις της οικονομικής κρίσης, τί ζητάει ο κόσμος για να περάσει καλά;

Λ.Π. Σε όλες τις εποχές ο Έλληνας, όταν είναι πιεσμένος, επιζητά το γέλιο.

Γ.Ζ: Ο κόσμος θέλει να συνυπάρξει, θέλει να τραγουδήσει, θέλει να γελάσει, θέλει να σκεφτεί. Και, δυστυχώς, παρότι η πνευματική τροφή είναι αντίστοιχης αξίας με την υλική, απευθυνόμαστε σε ανθρώπους που έχουν περίσσευμα χρημάτων.

Ε.Δ. Αυτό που θέλει ο κόσμος από κάθε καλλιτέχνη είναι την αλήθεια του. Επίσης θέλει να του δημιουργήσεις μια αίσθηση οικειότητας και επικοινωνίας, μια ατμόσφαιρα όπου όλοι έρχονται κοντά, γίνονται μια παρέα.

Τελικά οι παρέες είναι εκείνες που γράφουν ιστορία;

Δ.Τ. Αυτό είναι αυτονόητο. Ειδικά όταν οι παρέες αυτές λειτουργούν βασιζόμενες όχι σε ένα συμβόλαιο αλλά στην καλή διάθεση και την οικειότητα.

Γ.Ζ: Βεβαίως. Οι παρέες έχουν μεγάλη αξία ειδικά όταν τα μέλη τους θέλουν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Πόσο λείπει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας από ένα τέτοιο πρόγραμμα;

Δ.Τ. Για μένα ο Λαυρέντης είναι η μισή μου ζωή όχι μόνο με την έννοια της καλλιτεχνικής συνεύρεσης αλλά με την έννοια της συγγένειας. Ο Λαυρέντης λοιπόν θα βρίσκεται πάντα μέσα μου και στην καρδιά μου και στα προγράμματά του και πιστεύω πως θα είναι παρών, μέσα από τα τραγούδια του, για όλο τον κόσμο που τον αγάπησε.

Γ.Ζ: ΄Ήταν μια βίαιη απώλεια. Με τον Λαυρέντη έχουμε συνυπάρξει και ως φίλοι και ως καλλιτέχνες. Ήταν άνθρωπος της παρέας και της συντροφικότητας, ένας φωτεινός άνθρωπος. Άφησε έντονο το αποτύπωμά  του.

Λ.Π: Με τον Λαυρέντη, παρότι δεν είχαμε συνεργαστεί πολύ, μάς έδενε μια αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση. Ο Μαχαιρίτσας ήταν μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού τραγουδιού. Μέσα στο πρόγραμμα μας έχουμε συμπεριλάβει αρκετά τραγούδια του και δικά του και του Σάκη Μπουλά. Με πλήγωσε πολύ ο ξαφνικός χαμός και των δύο. Ένιωσα πως σιγά – σιγά αποδεκατιζόμαστε.