Αλκίνοος Ιωαννίδης στο ethnos.gr: «Ζούμε σε μία χαοτική κατάσταση και φοβάμαι μην την πατήσουμε από αδιαφορία»

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 9 λεπτά ┋

Αλκίνοος Ιωαννίδης (Copyright: Αγγελική Κοκκοβέ)

Είναι ο δημιουργός του «Προσκυνητή», του «Όνειρου ήτανε» και του «Κόσμου που Αλλάζει». Με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη πάντα έχεις αρκετά να πεις. Ποτέ η μία συζήτηση δεν αποτελεί επανάληψη της προηγούμενης, ειδικά σαν ξεχάσει πως μιλάει σ' έναν δημοσιογράφο και αφεθεί στη ροή μιας φιλικής κουβέντας. Αφορμή για τη συνέντευξή μας ήταν η θεατρική παράσταση «Ματωμένος Γάμος» που τη «ντύνει» μουσικά, αλλά και η καλοκαιρινή του περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο.

Το έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα αποτελεί ένα θεατρικό και λογοτεχνικό φαινόμενο. Σήμερα, περίπου έναν αιώνα μετά τη συγγραφή του και παρά τη δυσκολία προσέγγισης της θεματολογίας του από τη σύγχρονη οπτική, ολοένα διευρύνεται πλανητικά η φήμη του με νέες παρουσιάσεις στο θέατρο σε πλήθος χώρες, με καινούργιες μελέτες γι' αυτόν και σταθερό το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού. Έχει πάρει τη θέση του δίπλα στα κορυφαία αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου, όπως είναι οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, τα έργα του Σαίξπηρ, του Στρίντμπεργκ, του Τσέχωφ ή του Τένεσι Ουίλιαμς. «Ο Νικορέστης Χανιωτάκης ήξερε την αγάπη που έχω γι' αυτό το έργο και έτσι μ' έπεισε. Επίσης, είχε μία ξεκάθαρη άποψη για την παράσταση που ήθελε ν’ ανεβάσει. Αυτό είναι κάτι σημαντικό, όταν συνεργάζεσαι με κάποιον σκηνοθέτη. Ο άλλος άνθρωπος πάντα σέρνει μία άλλη αισθητική, η οποία μπορεί να μην είναι δική σου, αλλά όταν είναι καθαρή και έχει ένα προσωπικό όραμα, τότε μπορείς και εσύ να προσθέσεις τον δικό σου κόσμο, μέσα σε αυτό» λέει, χαρακτηριστικά, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο ethnos.gr.

Ο ίδιος έχει ξαναγράψει μουσική αρκετές φορές στη ζωή του, αλλά όχι για κάποιο έργο της Ελλάδας. «Είναι η πρώτη φορά που γράφω για θεατρική παράσταση στη χώρα μας. Ήταν ένα τεράστιο στοίχημα για μένα όλο αυτό. Βέβαια, δεν αντιμετωπίζω ποτέ όσα έρχονται στη ζωή μου σαν επαγγελματικές προκλήσεις, αλλά σαν έναν καινούργιο κόσμο. Βέβαια, το έργο δεν ήταν καθόλου καινούργιο για μένα, καθώς το ξέρω πάρα πολύ καλά σαν θεατρικό και ταυτόχρονα γνωρίζω αρκετά καλά τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι που έχει γράψει πάνω στους ίδιους στίχους. Ο "Ματωμένος Γάμος" του Χατζιδάκι είναι ένα έργο που διαμόρφωσε την αισθητική μου από την εποχή που ήμουν παιδί. Είχα μάλιστα την τύχη να το τραγουδήσω και δισκογραφικά, αλλά και σε συναυλίες με το μουσικό σύνολο Μάνος Χατζιδάκις. Οπότε για μένα ήταν ένα υλικό που το έχω ζήσει πολύ βαθιά. Στην αρχή, πίστευα πως θα δυσκολευτώ να φέρω κάτι από τον προσωπικό μου κόσμο μέσα στο έργο. Είχα κάποιους δισταγμούς. Τελικά, όμως, δεν δυσκολεύτηκα γιατί το είδα κάτι σαν τελείως καινούργιο».

Οι πρωταγωνιστές από την θεατρική παράσταση «Ματωμένος Γάμος», σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη (Copyright: Αγγελική Κοκκοβέ)

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης σπανίως αναφέρεται δημόσια για τη σχέση του με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Και όταν αυτό συμβαίνει όπως τώρα, το κάνει με τόση προσοχή και διακριτικότητα. «Χωρίς εκείνον θα ήμουν κάποιος άλλος. Του χρωστάω ένα πολύ μεγάλο μέρος του εαυτού μου. Εάν δεν τον είχα ακούσει από παιδί, αν δεν μου είχε διαμορφώσει μια αισθητική, νομίζω θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος είτε καλλιτεχνικά είτε ηθικά» τονίζει.

Ετοιμάζει βαλίτσες για την καλοκαιρινή του περιοδεία «Εκτός τόπου και χρόνου»

Καλλιεργημένος, σεμνός, καλλιτέχνης χαμηλών τόνων και εσωτερικών εντάσεων. Η μακρά πορεία του Αλκίνοου Ιωαννίδη δείχνει ότι έχει διάρκεια και σταθερότητα χωρίς ιδιαίτερα καλλιτεχνικά σκαμπανεβάσματα. Φέτος, συμπληρώνονται 22 χρόνια από τη ζωντανή ηχογράφηση στον Λυκαβηττό, από την οποία προέκυψε ο διπλός δίσκος «Εκτός τόπου και χρόνου». Ο τραγουδιστής, με τους ίδιους συντελεστές, ετοιμάζεται σε λίγες ημέρες να παρουσιάσει μία σειρά συναυλιών σε περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου, αφιέρωμα εκείνης της βραδιάς. «Το 2020, συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τη ζωντανή ηχογράφηση στον Λυκαβηττό. Πριν από δύο χρόνια, προγραμματίζαμε να παίξουμε ξανά μαζί με την τότε μπάντα, η οποία αποτελείται από κορυφαίους μουσικούς (Σταύρος Λάντσιας, Μιλτιάδης Παπαστάμου, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Μιχάλης Καπηλίδης) και έκτοτε έχουν γράψει μία προσωπική πορεία, ο καθένας εξαιρετικά σημαντική για τα μουσικά μας πράγματα. Μας πρόλαβε, όμως, η πανδημία και έτσι δεν μπορέσαμε για δύο χρόνια να κάνουμε την περιοδεία με αυτές τις μεγάλες συλλεκτικές συναυλίες. Οπότε τις κάνουμε 22 χρόνια μετά» λέει, χαριτολογώντας και προσθέτει: «Έχουμε ξεκινήσει πρόβες. Υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός και τρομερή ενέργεια. Είναι κάτι που μου δίνει τεράστια χαρά και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ότι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια έκτοτε».

Η καραντίνα με όλα τα συμπαρομαρτούντα κατάφεραν ένα μεγάλο πλήγμα στον πολιτισμό και στην καλλιτεχνική δραστηριότητα. Πιστεύει ό,τι υπήρξε απαξίωση από το κράτος ως προς το επάγγελμα του τραγουδιστή και του ηθοποιού κατά τη διάρκεια της πανδημίας; «Επειδή σχετίζομαι αρκετά με συναδέλφους μου στο εξωτερικό, μπορώ να σας πω μετά βεβαιότητας πως η αντιμετώπιση που είχαμε οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση με την αντιμετώπιση που είχαν οι καλλιτέχνες σε άλλες χώρες, με τις οποίες θέλουμε να συγκρινόμαστε» υπογραμμίζει.

Είναι «ιδιοσυγκρασιακός» και αυτό σημαίνει απλώς πως έχει τη δική του, ιδιαίτερη καλλιτεχνική ταυτότητα και δεν εντάσσεται εύκολα σε οποιαδήποτε υφιστάμενη αισθητική ετικέτα. «Κατάλαβα από αρκετά νωρίς ότι αυτό που κάνω είναι η ζωή μου. Δεν είναι κάτι από δίπλα. Είναι ίδια η ζωή και θέλω να την περνάω μ’ έναν τρόπο που θα είναι σύμφωνος με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους που μ’ ενδιαφέρει να ζω μαζί τους πράγματα. Αναφέρομαι στο κοινό και στις ποιότητες του. Οπότε από αρκετά νωρίς, ξεκίνησα μία διαδικασία να γίνομαι ένα με αυτό που κάνω και να μην το αντιμετωπίζω σαν επάγγελμα. Αυτό με οδήγησε να μην κάνω υπερβολικά πολλές εμφανίσεις και ταυτόχρονα να τις κάνω με τους δικούς μου όρους. Αυτό διαμόρφωσε και ένα κοινό, μέσα στα χρόνια, που το αγαπώ και το θαυμάζω».

Οι συναυλίες και οι μουσικές του παραστάσεις έχουν μια όμορφη ροή με μικρές εκπλήξεις. «Δεν ανέβηκα ποτέ βαριεστημένα στη σκηνή. Έχω πάντα άγχος πριν, αλλά δεν θα ‘θελα ποτέ να βρίσκομαι κάπου αλλού και να κάνω κάτι άλλο. Νομίζω πως ο αρκετός χρόνος που έχω περάσει στη ζωή μου πάνω στη σκηνή ήταν εξαιρετικά ουσιαστικός, γιατί ήμουν πάντα κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου στο εδώ και τώρα. Κι αυτό μου συμβαίνει πάντοτε, χωρίς εξαιρέσεις. Είτε τα πράγματα είναι δύσκολα είτε εύκολα. Αυτό με επικεντρώνει, με φέρνει ξανά στο κέντρο μου. Είναι κάτι πολύ βασικό για τη ζωή μου, για να το αντιμετωπίσω αδιάφορα» σημειώνει. Κάθε φορά που ερμηνεύει κάποιο τραγούδι, πάντα ανακαλύπτει κάτι νέο σε αυτό. «Πολλές φορές με ρωτούν ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι. Για μένα, το αγαπημένο μου κομμάτι είναι αυτό που λέω εκείνη τη στιγμή. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, γιατί κάθε φορά και εγώ είμαι αλλιώς».

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποτελεί εκείνο το χαρακτηριστικό παράδειγμα καλλιτέχνη που δεν σταμάτησε ποτέ να πειραματίζεται, να εξελίσσεται, να πηγαίνει κόντρα αλλά συγχρόνως τόσο μαζί με την εποχή του. Αγαπιέται από όλες τις γενιές του κοινού και αυτό καθόλου τυχαία, αφού επικοινωνεί με όλα τα εκφραστικά του μέσα και χαρίζει στο κοινό αυθεντικές εμπειρίες συγκίνησης τόσο στα live όσο και στις ηχογραφήσεις του.

Κλείνοντας, τον ρωτάω ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του για το μέλλον. «Φοβάμαι μην την πατήσουμε από αδιαφορία. Πιστεύω στις καλές ποιότητες της ανθρωπότητας. Το θέμα, όμως, είναι πως πολλές φορές, αν και έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, φτάνουμε σε τραγικά αποτελέσματα. Αυτός είναι ο φόβος μου, αλλά όχι για τη δική μου γενιά, αλλά για τις επόμενες. Αδιαφορούμε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία. Ζούμε σ’ έναν τόσο διασπασμένο κόσμο, που είναι αναγκαίο πολλές φορές ν’ αδιαφορήσεις με τις ταχύτητες της εποχής, την ποσότητα της πληροφορίας, μέσα στην έλλειψη χρόνου. Πέφτει πάνω μας το βάρος της ευθύνης, τη διαχείριση της ελευθερίας μας που μας έχει δοθεί. Πρέπει με κάποιον τρόπο να διαχειριστούμε δημιουργικά όλον αυτόν τον πλούτο, ο οποίος τελικά μας δημιουργεί σύγχυση. Είναι χαοτική η κατάσταση και πρέπει οι ίδιοι να βάλουμε μία τάξη, αποφασίζοντας και πράττοντας. Δηλαδή να δούμε τι πραγματικά μας αφορά και μας ενδιαφέρει. Παλιά, είχαμε δέκα δίσκους και τους ξέραμε απέξω και ανακατωτά. Αγαπούσαμε κάθε δευτερόλεπτο από κάθε τραγούδι. Τους ακούγαμε συνεχώς. Σήμερα, έχουμε την παγκόσμια μουσική παραγωγή στο κινητό μας και συνήθως δεν αγαπάμε τίποτα» καταλήγει.

Όλες οι ειδήσεις

Βαρβιτσιώτης: Η Τουρκία να συμμορφωθεί με το αυστηρό μήνυμα της Ευρώπης

ΠΑΣΟΚ: Ο γόρδιος δεσμός των ψηφοδελτίων και η εκλογική ετοιμότητα

Απίστευτοι θάνατοι βασιλιάδων: Από τα χέλια και τα σουδάκια μέχρι τη μαϊμού και έναν απάνθρωπο νόμο

Το «Κάθετο Δάσος» του Μιλάνου, με 2.980 τουβλάκια LEGO

Διαβάστε ακόμη