Ηρώ στο ethnos.gr: «Αν δεν είχαμε τα όνειρα των παιδιών, θα ήμασταν ήδη νεκροί»

Η Ηρώ Λεχουρίτη, μια ερμηνεύτρια που έχει χαράξει τη δική της ξεχωριστή πορεία στη μουσική, έρχεται να μας μαγέψει με τη μελωδική της φωνή. Με ρίζες από την Πάτρα, όπου μεγάλωσε σ' ένα σπίτι γεμάτο ζεστασιά, η ίδια από νωρίς έδειξε την αγάπη της για τη μουσική, μια αγάπη που υπερίσχυσε ακόμα και της αρχικής της πορείας στον χώρο της νοσηλευτικής.

Η καριέρα της ξεκίνησε μ' εμφανίσεις σε μπουάτ και μουσικές σκηνές της Πάτρας, όπου το ταλέντο και η εσωτερική της ανάγκη για δημιουργία την οδήγησαν σύντομα στην Αθήνα. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και γοητευτική ευθύτητα, η Ηρώ εξελίχθηκε σε μια πολυτάλαντη προσωπικότητα, γράφοντας πάνω από 190 τραγούδια, συνθέσεις για πιάνο, μουσική για θέατρο και συνεργαζόμενη με μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες στην Ευρώπη. Παράλληλα, οι συνεργασίες της με καταξιωμένους καλλιτέχνες επιβεβαίωσαν τη μοναδική της θέση στον καλλιτεχνικό χώρο.

Η Ηρώ, η οποία αποφεύγει τη «φθηνή» δημοσιότητα, επιλέγει να μιλά μέσα από το έργο της. Αυτή την περίοδο, ετοιμάζεται να μας ταξιδέψει με δύο μοναδικές παραστάσεις (29/12 και 30/12) στο Caja de Musica. Με λαϊκά τραγούδια που έχουν αντέξει στο χρόνο, υπόσχεται να μας γεμίσει συναισθήματα και όμορφες αναμνήσεις. Παράλληλα, ανυπομονεί να μοιραστεί μαζί μας το νέο της δίσκο που θα κυκλοφορήσει αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά. Αυτή είναι η Ηρώ Λεχουρίτη: ανήσυχη, δημουργική, αληθινή, χαρισματική, μια γυναίκα που μετέτρεψε την αγάπη της για τη μουσική σε τρόπο ζωής και μας καλεί να την ακολουθήσουμε σε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Ποιο είναι το βασικό συναίσθημα που θέλετε να μοιράζεστε με το κοινό σας κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεών σας;

Ζούμε σε μια εποχή όπου η ανταλλαγή πραγμάτων είναι σπουδαιότερη και αποδοτικότερη από την ανταλλαγή συναισθημάτων. Το ζητούμενο της μουσικής είναι προσωπικό και υποκειμενικό για τον καθένα. Κι αυτό είναι η μαγεία της τέχνης. Αν όμως καταφέρω να μιλήσω μέσα τους με τη φωνή μου και τα τραγούδια μου, αυτό λέγεται επικοινωνία, ακόμα κι αν κατανοούμε με διαφορετικό τρόπο ένα τραγούδι. Το ζητούμενο; Η αγάπη και η κατανόηση του ενός για τον άλλο.

Πώς επιλέξατε τα τραγούδια που θα παρουσιάσετε στο Caja de Musica; Τι θέλετε να μεταφέρετε στο κοινό σας μέσα από αυτό το πρόγραμμα;

Τα λαϊκά τραγούδια έχουν μια ισχυρή απήχηση κατευθείαν στο συναίσθημα. Είναι συνδεδεμένα άρρηκτα με το κοινό αίσθημα ενός λαού. Ο έρωτας, η φιλία, η πολιτική, η κοινωνία, οι αλλαγές της και τα παθήματα της, οι πόλεμοι, οι αγώνες. Συνδέουν με μια αόρατη κλωστή ένα λαό άσχετα με το οικονομικό ή κοινωνικό ή μορφωτικό του υπόβαθρο. Κι αυτό είναι μια τεράστια δύναμη στην οποία πρωταρχικό ρόλο παίζει η καρδιά και η κοινή μας ρίζα. Αυτό θέλω να θυμίσω στους ακροατές, θα ήθελα πολύ να ενωθούμε ξανά, σα να μη μας χωρίζει τίποτα και κυρίως το «εγώ» μας… που τείνει να γίνει μάστιγα της εποχής.

Ποια είναι για εσάς τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν ένα τραγούδι διαχρονικό;

Όλα οσα προανέφερα κάνουν το λαϊκό τραγούδι διαχρονικό. Η λέξη διαχρονικό δε σημαίνει τίποτε άλλο από ένα συναίσθημα που αποτελεί μνήμη, ανάμνηση, που επαναφέρει ο εγκέφαλος προκειμένου να στηριχτεί στο γνώριμο, σε αυτό που τον σμίλεψε στα χρόνια της αθωότητάς του, ώστε να βρει το δρόμο του στο μέλλον. Αποτελεί τα βιώματα του συνεπώς και μέρη του χαρακτήρα του. Εκεί, σ' εκείνο το σημείο, συναντάει ο ένας τα κοινά του στοιχεία με τον άλλον.

Πιστεύετε ότι τα social media και οι ψηφιακές πλατφόρμες βοηθούν τους καλλιτέχνες να εκφραστούν δημιουργικά ή τους περιορίζουν;

Ανάλογα με το πώς χρησιμοποιεί κανείς το διαδίκτυο. Μπορεί ν' αποτελέσει βοήθημα, καθώς είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας των περισσοτέρων από εμάς, μπορεί όμως και να φανεί τροχοπέδη, στην περίπτωση που κάποιος εξαρτηθεί από αυτό. Πιστεύοντας ότι αυτό είναι η αλήθεια του. Η μόνη αλήθεια που υπάρχει στο διαδίκτυο είναι πως ο καθένας εξιδανικεύει την εικόνα του, τη ζωή του, το ταλέντο του ακόμα και το συναίσθημά του. Αλλά έστω κι έτσι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι ο νέος τρόπος προσέγγισης του ενός προς τον άλλον. Αυτό που λέω όμως είναι πως δεν συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις: Η αφή, η γεύση, η μυρωδιά! Λείπουν.. Κι αυτά αποτελούν τη μοναδικότητα του καθενός μας. Και μόνο έτσι μπορεί κανείς να γνωρίσει πραγματικά κάποιον. Συνεπώς βαδίζουμε σε μια «ομογενοποίηση» από την οποία χάνεται ο άνθρωπος και το μοναδικό αποτύπωμά του. Το ιδιο ισχύει και για τον καλλιτέχνη. 

Πώς ήταν η εμπειρία σας ως Διευθύντρια της μουσικής Ακαδημίας του Fame Story; Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που αποκομίσατε από αυτή τη διαδικασία;

Το μεγαλύτερο μάθημα; Ποτέ μη λες ποτέ. Αν και το είχα ήδη μάθει νωρίτερα ομολογώ. Το να συμμετέχω στο σόου δεν ήταν εύκολη απόφαση. Στην πορεία είδα μια μεγάλη αλήθεια. Ότι όλα αυτά τα παιδιά, το καθένα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητα που κουβαλάει, δεν έχει σημασία τελικά, προσπαθούν να φέρουν στο φως το λίγο ή το πολύ ταλέντο τους. Και δεν βρίσκουν άλλο τρόπο πλην της έκθεσης τους… είναι πολύ άγριο όλο αυτό, είναι μια δοκιμασία μεγάλη που δεν ξέρω τι αφήνει τελικά στους ίδιους. Χρειάζεται όμως πολύ δύναμη για να το κάνεις. Κι αυτό τους το αναγνωρίζω. Τ' αγάπησα τα παιδιά, σαν μαμά κι όχι σαν σόου. Σκέφτηκα πόσα όνειρα έβλεπα στα μάτια τους. Και αναλογίστηκα όλα τα παιδιά του κόσμου, πόσα όνειρα κουβαλάνε στις πλάτες τους κι εμείς τους τα γκρεμίζουμε με τη… λογική μας. Κι όμως αν δεν είχαμε τα δικά τους όνειρα θα ήμασταν ήδη νεκροί…

Πιστεύετε ότι τα τηλεοπτικά ριάλιτι μπορούν να ενισχύσουν πραγματικά τη μουσική πορεία ενός νέου καλλιτέχνη ή είναι περισσότερο ένα «εφαλτήριο» προσωρινής δημοσιότητας;

Κανείς δεν μπορεί ν' απαντήσει με σιγουριά και σαφήνεια στην ερώτησή σας, γιατί κανείς πραγματικά δεν ξέρει. Σίγουρα, η αναγνωρισιμότητα είναι μια αλήθεια. Όμως η διαδρομή είναι ανάποδη. Ξεκινάς από το πιο ψηλό σκαλοπάτι της δημοσιότητας και κατεβαίνεις ένα ένα τα σκαλοπάτια της άγνοιας και της απειρίας που έχεις. Συνεπώς, το διακύβευμα είναι το εξής: πόσο εύκολο είναι να νομίζεις ότι είσαι από το να είσαι;…

Το τραγούδι σας «Έτσι είμαι εγώ» αφορά την αποδοχή του εαυτού μας. Ποια ήταν η δική σας πορεία προς την αποδοχή του εαυτού σας;

Μια διαρκής αναζήτηση, ένας διαρκής αγώνας, είναι η αυτογνωσία. Την αποκτάμε για λίγο κι έπειτα πάλι τη χάνουμε. Ενας έρωτας, ενας θάνατος μια νέα ζωή, μια επιτυχία ή μια αποτυχία είναι ικανά να ταρακουνήσουν χρόνια ισορροπίας. Η απάντηση μου στην ερώτησή σας είναι πως ο άνθρωπος οφείλει συνεχώς να κάνει διορθωτικές κινήσεις έτσι ώστε να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Αυτό είναι το νόημα του «ετσι είμαι εγώ». Κάθε φορά, κάθε ηλικία, κάθε στιγμή, είμαστε μεταβλητές που προσαρμόζονται.

Εχετε δηλώσει ότι κάθε άνθρωπος είναι η μονάδα της δικής του ζωής. Πώς ισορροπείτε ανάμεσα στο «εγώ» σας και στις ευθύνες της μητρότητας;

Μα το εγώ μου περιλαμβάνει και την μητρότητα. Πώς αλλιώς; Κάθε μου αναπνοή εμπεριέχει τον Γιώργο. Αλλαξε το σημείο αναφοράς μου όταν απέκτησα τον γιο μου. Προσαρμόστηκα με πολλή αγάπη και πολλή θέληση.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε ως μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τον γιο της;

Οι κοινωνικές προεκτάσεις της απόφασής μου να κάνω μόνη μου τον γιο μου, ήταν ποικίλες την εποχή που το αποφάσισα. Στον ιδιωτικό μου βίο δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα. Στο δημόσιο βίο μου, αντιμετώπισα από πρακτικά προβλήματα στην έκδοση για παράδειγμα ενός διαβατηρίου εως κοινωνικές δυστοκίες, όπως στο σχολείο οπου με ρωτούσαν τ' όνομα πατρός και απαντούσα: «Δεν υπάρχει!» Και η αυτόματη ερώτηση ήταν: «Μα πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει;» Ξέρετε οι κοινωνίες χρειάζονται εκπαίδευση και καλλιέργεια για τις αλλαγές που αναπόφευκτα επιτελούνται με τα χρόνια. Η εξέλιξη δεν είναι κάτι δεδομένα αποδεκτό. Αντίθετα είναι κάτι που προκαλεί το «παγιωμένο» να μετακινηθεί από τη σιγουριά του και την ασφάλεια που προσέφερε… και δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το ν' αλλάξεις. Αλλά δεν υπάρχει και τίποτα πιο αναγκαίο από την αλλαγή σε μια κοινωνία που ωριμάζει και προχωρά.

Πώς βιώσατε ως μητέρα την επίθεση που δέχτηκε ο γιος σας από συμμορία, και πώς καταφέρατε να τον στηρίξετε συναισθηματικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο;

Να είμαι ειλικρινής, χρειάστηκε μόνο μια συζήτηση ώστε να νιώσει ασφαλής και να ξεπεράσει το πρώτο σοκ. Επειτα και ο ίδιος ησύχασε θεωρώντας ότι είναι κι αυτό ένα κομμάτι της ζωής που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Όταν εχεις κάνει τη δουλειά σου ως γονιός στην παιδική ηλικία, έχεις προσφέρει αγάπη και κυρίως φροντίδα πολυεπίπεδα στο παιδί σου, ξέρεις ότι στη συγκεκριμένη στιγμή, τη δύσκολη στιγμή, θα είναι ηδη «φορτισμένος» επαρκώς με αντιστάσεις τέτοιες, που να μπορεί ν' ανταπεξέλθει στις συναισθηματικές μεταπτώσεις. Γιατί θα υπάρξουν τέτοιες, όπως υπάρχουν γι' όλους μας.

Πιστεύετε ότι η αύξηση της βίας είναι αποτέλεσμα κοινωνικών ανισοτήτων ή της έλλειψης εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης;

Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση που δύσκολα εξαντλείται επιγραμματικά. Είναι όλα μαζί. Από την οικονομική κρίση μέχρι τον covid-19, μέχρι την κρατική μέριμνα που καταργήθηκε, αν δεν το ξέρετε, οσον αφορά τους ψυχιάτρους και ψυχολόγους στην εφηβική ηλικία κι αυτό εχει ως αποτέλεσμα να μη γίνεται έγκαιρη και μεθοδευμένη διάγνωση και αντιμετώπιση ώστε να μην εξελιχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο. Ετσι, όταν πλέον εξελιχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο, μετά διορίζουμε αστυνομικούς παντού για να προφυλαχθούν οι άνθρωποι από τους ανθρώπους. Κοιτάξτε, μια κοινωνία και ένα κράτος οφείλει να λειτουργεί προληπτικά και όχι τιμωρητικά… γιατί ολο αυτό, θα γυρίσει μπούμεραγκ όταν αυτοί οι νέοι γίνουν ενήλικες και μεγάλοι. Αυτή είναι η γνώμη μου. Και κάτι πολύ σημαντικό είναι το εξής: τα παιδιά και οι νέοι, κατανοούν και βλέπουν την παντελή έλλειψη δικαιοσύνης από το κράτος. Φαντάζεστε πόση αναρχία πόσο θυμό και πόση λύπη δημιουργεί στην ψυχή τους η έλλειψη δικαιοσύνης για τα προφανή; Μην τα βάζουμε λοιπόν με τα νέα παιδιά, αλλά μ' εμας και με τον κόσμο που τους παραδίδουμε κάθε μέρα… τα παιδιά μια χαρά είναι… εμείς πάλι, καθόλου!

Πώς ερμηνεύετε τον ρόλο του φεμινισμού σήμερα, σε μια κοινωνία που ακόμα αγωνίζεται με θέματα ανισότητας και βίας κατά των γυναικών;

Ο φεμινισμός δεν είναι κίνημα, είναι απλά μια πραγματικότητα που απαξιωνόταν. Αλλά μιλήστε μου εσείς για φεμινισμό σε μια κοινωνία όπου τους νόμους και τους κανόνες τους έφτιαχναν άντρες για αιώνες… μέχρι και σήμερα. Συνεπώς κάτι θα πρέπει να διορθωθεί εξ αρχής. Ακόμα και γλωσσικά ο τρόπος που μιλάμε εχει ως κυρίαρχο γένος το αρσενικό. Χρειάζεται αρκετός χρόνος, βαθιές ριζικές αλλαγές και πολλή εκπαίδευση και καλλιέργεια για ν' αλλάξουν σιγά - σιγά τα δεδομένα. Όταν συμβούν αυτά, οι άνδρες δεν θα αισθάνονται κανενός είδους απειλή από τις γυναίκες δεν θα αισθάνονται κυρίαρχοι, γιατί δεν υπάρχει λόγος να κυριαρχεί κάποιος. Η κυριαρχία είναι ιδιον των κατώτερου διανοητικού επιπέδου ανθρώπων και συναντάται κυρίως στους πρωτόγονους και στα ζώα κι αυτό, όσον αφορά την επιβίωση, μόνον. Συνεπώς κάθε μορφή επιβολής και κυρίως βίας είναι αποτέλεσμα ποταπών συναισθημάτων και αρρωστημένης ανατροφής. Εάν με ρωτάτε, οι νόμοι θα έπρεπε να 'ναι ευέλικτοι και προσαρμοσμένοι σε μια κοινωνία που αλλάζει. Υπάρχει μια δυστοκία ως προς αυτό.

Διαβάστε ακόμη

Σχοινάς στην Telegraph: Να επιστραφούν στην Ελλάδα τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Το εγκαταλελειμμένο «Νησί των Ονείρων» στην Εύβοια είναι η επιτομή του καταστροφικού τουρισμού

Νέα επικοινωνία Πούτιν με Αλίεφ - Παραδοχή ενοχής, απόδοση ευθυνών και αποζημίωση ζητεί από τη Ρωσία ο αζέρος

OnlyFans: Αδιανόητα έσοδα 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2024 – Το μέσο που επαναπροσδιορίζει την πορνογραφία