Μανώλης Λιδάκης: Μια φωνή γεμάτη αλήθεια, μια ψυχή γεμάτη αγάπη

Η μουσική του κληρονομιά παραμένει ανεξίτηλη. Ήταν ένας καλλιτέχνης που δεν κυνηγούσε τη δημοσιότητα, δεν αναζητούσε τον εύκολο δρόμο. Ήθελε μόνο να τραγουδά αληθινά, με πάθος και συναίσθημα

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 7 λεπτά ┋

Ο Μανώλης Λιδάκης, ένας από τους πιο αγαπητούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, έφυγε από τη ζωή «προδομένος» από την καρδιά του, σε ηλικία 65 ετών. Ήσυχα, αθόρυβα, όπως έζησε. Δεν αναζήτησε ποτέ τη φασαρία της δημοσιότητας, μα άφησε πίσω του έναν ανεκτίμητο θησαυρό – μια παρακαταθήκη γεμάτη αγάπη, συναίσθημα και αλήθεια. Η είδηση του θανάτου του βύθισε σε βαθιά θλίψη την οικογένειά του, τους φίλους του, αλλά και τους αμέτρητους θαυμαστές που τον ακολουθούσαν πιστά όλα αυτά τα χρόνια.

Γεννημένος στο Ηράκλειο της Κρήτης, με το πραγματικό όνομα Εμμανουήλ Σπυρλιδάκης, άρχισε ν' ασχολείται με τη μουσική από παιδί. «Στα εννέα μου χρόνια, άρχισα τις σπουδές στην κλασική κιθάρα, τα πνευστά και στη θεωρία της μουσικής. Συμμετείχα στη φιλαρμονική του Ηρακλείου παίζοντας ευφώνιο και τρομπέτα. Χωρίς να το καταλάβω, μου βάλανε την ιδέα ότι έχω ωραία φωνή και ότι μπορώ να τραγουδήσω. Ενεπλάκην σ' έναν χώρο που δεν το φανταζόμουν ποτέ».

Κι έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι που τον οδήγησε στην Αθήνα, μετά τον στρατό. Εκεί, το «Να η Ευκαιρία» έγινε η αφορμή για να υπογράψει το πρώτο του συμβόλαιο, και η φωνή του ν' αρχίσει να ταξιδεύει. Μια φωνή που δεν θύμιζε τίποτα από τα συνηθισμένα. Τα τραγούδια του έγιναν κομμάτι μας. «Άστρα μη με μαλώνετε», «Ούτε που ρώτησα», «Για να σε συναντήσω», «Μάλωσα με την αγάπη» – τραγούδια που δεν ήταν απλώς επιτυχίες, ήταν ιστορίες ζωής. Κάθε στίχος, μια εξομολόγηση. Κάθε νότα, μια ανάσα. Και ο ίδιος πάντα με σεμνότητα, με αξιοπρέπεια, με μια αίσθηση ευθύνης απέναντι στη μουσική.

«Ακόμα και τώρα ντρέπομαι να βγω να τραγουδήσω. Δεν είμαι ο άνετος. Δεν έχω πολλή αυτοπεποίθηση». Αυτή η ντροπή, αυτή η συστολή, ήταν που έκανε τον Μανώλη Λιδάκη τόσο αυθεντικό. Δεν διεκδίκησε ποτέ την πρώτη θέση, δεν προσπάθησε να είναι εκεί που άλλοι πάλευαν να σταθούν. «Δεν ξέρω αν θα ξαναγινόμουν τραγουδιστής. Ο χώρος είναι πολύ σκληρός. Με το ταλέντο που διαθέτω, από ό,τι μου έχουν πει επανειλημμένα, θα μπορούσα να κάνω πιο λαμπρή καριέρα. Αλλά, τους απαντώ, ότι τότε δεν θα ήμουν εγώ! Θα έπρεπε να μην είμαι εγώ! Κράτησα καθαρή την ψυχή μου και συνεχίζω, γιατί έχω πολλά ακόμη να δώσω. Δεν θ' άλλαζα τον εαυτό μου. Είναι εύκολο ν' αλλάζεις τον εαυτό σου, ο χώρος είναι ανταγωνιστικός, απεχθάνομαι την λέξη παράπονο, δεν έχω παράπονα, μπόρεσα από αυτά που έχω ζήσει, να μάθω, ν' αποθηκεύσω. Είμαι ένας μαθητής των δασκάλων μου και της ζωής. Είχα πολύ καλούς δασκάλους. Ακούω, μαθαίνω, προσπαθώντας να κρατήσω την γείωση με τη ζωή».

Συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες και τραγουδιστές, όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, η Χαρούλα Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Σωκράτης Μάλαμας και πολλοί άλλοι. Κάθε συνεργασία, ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια της τέχνης του. Μα ποτέ δεν ξέχασε την αρχή του. «Εκανα το χόμπι μου επάγγελμα. Για να κάνεις αυτό το επάγγελμα, πρέπει να έχεις φιλοδοξίες. Αλλά το χειρότερο είναι η ματαιοδοξία. Αυτοί που έχουν ματαιοδοξία, δεν το αντιλαμβάνονται. Εγώ δεν άφησα ποτέ τον Λιδάκη να μου καθίσει στον σβέρκο, ο Μανώλης είναι πιο σημαντικός από τον Λιδάκη». Γιατί πάνω απ' όλα ήθελε να είναι άνθρωπος. Να περπατά στους δρόμους, να μιλά με τον ταξιτζή, να χαμογελά στο παιδί που του έφερνε τον καφέ. «Προσπαθώ να είμαι ανθρώπινος, μακριά από κακία, φθόνο και ζήλια».

Η Κρήτη ήταν το καταφύγιό του

Η Κρήτη κατείχε ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. «Είναι τα πάντα. Ό,τι αγαπώ υπάρχει στον τόπο μου». Ο Μανώλης Λιδάκης υπήρξε ένας άνθρωπος που έζησε με πάθος, με συναίσθημα και με απόλυτη αλήθεια. Δεν φοβόταν να εκφράσει τις απόψεις του, να δείξει τις ευαισθησίες του και να πορευτεί στη ζωή του με αξιοπρέπεια.

«Το αυθόρμητο δείχνει τον χαρακτήρα μας» έλεγε. «Τον χαρακτήρα του ανθρώπου τον βλέπεις στο δευτερόλεπτο, τη στιγμή που απαντάει χωρίς να έχει προλάβει να σκεφτεί. Εκεί λειτουργεί το ασυνείδητο, ο κρυμμένος βαθύς εαυτός μας». Ένας καλλιτέχνης με αλήθεια, ένας άνθρωπος που δεν του άρεσε η επιτήδευση και η ματαιοδοξία. «Εγώ με ανθρώπους, τους οποίους η ματαιοδοξία τρυπάει τα ταβάνια, δε γουστάρω» έλεγε χαρακτηριστικά.

Για εκείνον, η αλήθεια ήταν πάνω απ’ όλα. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να προδώσω τους φίλους μου» έλεγε. «Αν τύχω σε μια ομήγυρη και κατηγορήσουν κάποιον, ακόμα κι αν έχω συμφέρον, εγώ θα τον υπερασπιστώ». Απεχθανόταν το ψέμα, πίστευε στη δύναμη της καθαρής ψυχής και της ειλικρίνειας. Τον γοήτευαν οι άνθρωποι που σε κοιτούσαν στα μάτια όταν μιλούσαν, εκείνοι που δεν έλεγαν άλλα μπροστά σου και άλλα πίσω σου. «Οι άνθρωποι δεν συγγενεύουν απαραίτητα εξ’ αίματος, αλλά από τις ψυχές τους» έλεγε.

«Σήμερα δεν υπάρχουν ήρωες και εάν υπάρχουνε είναι αφανείς πάντα. Εκτός εάν μιλάμε για ήρωες τους οποίους έχει καταγράψει η ιστορία, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Όπως για παράδειγμα ο παππούς μου ο Γιάννης που παντρεύτηκε και μετά από δέκα μέρες τον καλέσανε, γιατί οι κρητικοί φύγανε τέσσερις χιλιάδες από την Κρήτη και χίλιοι από την υπόλοιπη Ελλάδα, για να πάνε να πολεμήσουνε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας».

Η αγάπη και η απώλεια

Ο Μανώλης Λιδάκης λάτρευε τα ζώα και βίωσε μεγάλη απώλεια όταν έχασε τον αγαπημένο του σκύλο, τον Σαμ, με τον οποίο έζησε 15,5 χρόνια. «Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι και γενναίοι» είχε δηλώσει, περιγράφοντας πώς μπήκε μέσα στη φωτιά για να τον σώσει. «Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα».

Ο Μανώλης Λιδάκης μαζί με τον Παντελή Θαλασσινό (Copyright: NDP)

Τα τελευταία χρόνια, βρέθηκε αντιμέτωπος μ' ένα σοβαρό ορθοπεδικό πρόβλημα, το οποίο τον υποχρέωσε ν' ακυρώσει όλες τις προγραμματισμένες του συναυλίες. Μετά από χειρουργική επέμβαση, αποφάσισε να επιστρέψει στην Κρήτη, στον τόπο που γεννήθηκε και αγάπησε. Όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια… «Η υγεία μου λείπει», είχε πει σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. «Κουράστηκα να πονάω, αλλά έχω συμφιλιωθεί με τον πόνο. Αν κάτι σε ενοχλεί στη ζωή αυτή είναι καλύτερα να το προσεγγίσεις και να το δεις φιλικά και μετά θα σε δει και αυτό φιλικά και θα έχεις μια αρμονική συμβίωση με αυτό και ένα από αυτά είναι και ο πόνος. Όταν έχεις συνηθίσει να πονάς έχεις συγχρόνως και μια ανοσία».

Ο Μανώλης Λιδάκης ήταν ένας αγωνιστής μέχρι το τέλος, ένας άνθρωπος που έζησε με πάθος, ευαισθησία και αξιοπρέπεια. «Με την αγάπη δεν θα μαλώσω ποτέ. Μόνο αγάπη έχω μέσα μου». Δεν ήθελε να γίνει σταρ. Ήθελε να μείνει άνθρωπος. Και το κατάφερε. Στις φωνές μας, στα τραγούδια του, στις αναμνήσεις μας, εκεί θα είναι πάντα. Σαν το κύμα που σκάει στα κρητικά βράχια, σαν τη μελωδία που δεν ξεχνιέται ποτέ.

Διαβάστε ακόμη