Ένας δάσκαλος του δρόμου

Τον πρωτοείδα σε μια φωτογραφία. Τον είχαν αφήσει σε κάποια οικοδομή στη Σαντορίνη, με την ελπίδα ότι θα βρεθεί εκείνος που θα αναλάβει την κηδεμονία του (τουλάχιστον αυτό επιλέγω να πιστεύω σε ό,τι αφορά τα αίτια της εγκατάλειψής του). Οι φίλοι που τον εντόπισαν ανάρτησαν αμέσως μια φωτογραφία του στο Facebook. Το μικρό σώμα, το μεγάλο κεφάλι, το θλιμμένο βλέμμα και τα ίχνη από δάκρυα κάτω από τα μάτια του μου δημιούργησαν την έντονη επιθυμία να του προσφέρω ασφάλεια, αγάπη και φροντίδα, να καλύψω δηλαδή τις θεμελιώδεις ανάγκες που μοιραζόμαστε όλα τα έμβια όντα σ’ αυτό τον πλανήτη.

Απάντησα, λοιπόν, αυθόρμητα στο κάλεσμα στο Facebook και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι. Το πρώτο διάστημα, η σύντροφός μου κι εγώ θέσαμε ένα σωρό κανόνες κοινής διαβίωσης, απόλυτα σύμφωνους με τα εγχειρίδια εκπαίδευσης σκύλων που διατίθενται στα pet shop: να μην ανεβαίνει στον καναπέ, να μη σκαρφαλώνει στο κρεβάτι, να τρώει μετά από μας, και άλλα. Ο Νίο, όμως, σταδιακά έγινε μέλος της οικογένειάς μας και στην πορεία όχι μόνο καταστρατηγήσαμε κάθε κανόνα αλλά πλέον θεωρούμε αδιανόητο να κοιμηθούμε πριν τον φωνάξουμε στο κρεβάτι μας για να τον αγκαλιάσουμε και να του δώσουμε χίλια φιλιά στο κεφάλι. Το αρχικό μου κίνητρο για την υιοθεσία του Νίο υπήρξε η προσφορά. Πίστεψα ότι μπορούσα να του δώσω τη φροντίδα που είχε ανάγκη.

Η υιοθεσία ενός ζώου προσφέρει μακράν πιο πολύτιμα δώρα, όπως την ικανοποίηση ότι συμβάλλετε στη μείωση της οδύνης και τη χαρά να βλέπετε ένα θλιμμένο πλάσμα να μετατρέπεται σε ευτυχισμένο

Στην πορεία, όμως, ο Νίο έγινε κάτι πολύ περισσότερο από μέλος της οικογένειας. Έγινε ο δάσκαλός μου. Πάντα πίστευα στη δυνατότητα της άνευ όρων αγάπης. Διάολε, κάποιες φορές νόμιζα ότι την εφάρμοζα κι εγώ! Ο Νίο όμως ήταν αυτός που πραγματικά μου έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς δίχως προϋποθέσεις και χωρίς προσδοκίες. Να αποδέχεσαι τον άλλο άνευ όρων. Και η συνύπαρξη μαζί του αποτέλεσε τελικά ένα από τα δυνατότερα μαθήματα που έχω λάβει ποτέ στη ζωή μου. Κάποιες φορές σκέφτομαι: Εάν δεν είχα δει εκείνη τη φωτογραφία στο Facebook ή αν δεν ήμουν έτοιμος να προσφέρω, τι θα είχε απογίνει ο Νίο; Θα ήταν στον δρόμο; Θα του έδινε κανείς σημασία; Θα κρύωνε τον χειμώνα; Θα πεινούσε; Θα τον κακομεταχειρίζονταν;

Θα είχε την ευκαιρία να νιώσει πως τον αγαπούν; Και, πάνω απ’ όλα, θα του δινόταν η δυνατότητα να διδάξει αυτά τα θεμελιώδη μαθήματα ζωής σε κάποιον άλλο; Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να μάθω ποτέ. Όμως αυτές οι ερωτήσεις ισχύουν και για χιλιάδες αδέσποτα σκυλιά και γάτες που βρίσκονται εκεί έξω. Ίσως να πείτε: «Έτσι είναι η ζωή», «Τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο» ή «Εδώ υπάρχουν και άνθρωποι που δεν λαμβάνουν την αγάπη, τη φροντίδα και τη σπιτική θαλπωρή που χρειάζονται». Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Ωστόσο, εάν επιθυμήσετε κάποια στιγμή να συζήσετε με μια γάτα ή έναν σκύλο, θυμηθείτε ότι υπάρχουν χιλιάδες πλάσματα εκεί έξω που πιθανότατα ζουν σε δύσκολες συνθήκες και θα αισθανθούν βαθιά ευγνωμοσύνη για τη φροντίδα σας. Η βασική διαφορά όσων υιοθετούν ζώα και όσων αγοράζουν, κατά τη γνώμη μου, είναι μία: Οι άνθρωποι που αγοράζουν έχουν ανάγκη να λάβουν, οι άνθρωποι που υιοθετούν έχουν ανάγκη να προσφέρουν.

Κι ενώ όλες οι ανάγκες κρίνονται απολύτως σεβαστές, εντούτοις υπάρχει μια αλήθεια που δεν είναι ευρέως γνωστή: H υιοθεσία ενός ζώου πιθανότατα θα σας προσφέρει μακράν πιο πολύτιμα δώρα, όπως την ικανοποίηση ότι συμβάλλετε στη μείωση της οδύνης και τη χαρά να βλέπετε ένα θλιμμένο πλάσμα να μετατρέπεται σε ευτυχισμένο. Και, ποιος ξέρει, ίσως σας περιμένει κι εσάς ένας δάσκαλος του δρόμου κάπου εκεί έξω. 

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 24 Νοεμβρίου]