Φέτος, να σ’ αγαπάς λίγο περισσότερο…

Φτάσαμε πάλι σε εκείνη τη γιορτινή περίοδο του χρόνου. Εκείνη που είναι πολύχρωμη, γεμάτη κορδέλες και ζεστή ατμόσφαιρα. Είναι αυτή η περίοδος που η μελαγχολία προσπαθεί να βάψει το γκρίζο της με εκείνο το κόκκινο χρώμα της ζωής.

Μαζί με τα πρώτα αναμένα λαμπάκια, ξεκινά κι εκείνος ο προσωπικός απολογισμός. Αυτός που σου δείχνει τι έχασες και τι κέρδισες μέσα απο τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της. Σαν μια ταινία μικρού μήκους τα πρόσωπα που άφησες πίσω και εκείνα που βρήκαν τον τρόπο να μπουν στη καρδιά σου.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνουμε πως το παραμύθι του άγιου Βασίλη είναι μόνο για παιδιά. Ενα παραμύθι που τόσο πολύ θα θέλαμε να είναι αληθινό. Να ερχόταν ένας χοντρός καλόκαρδος παππούς να μας φέρει πίσω ό,τι χάσαμε, ό,τι αφήσαμε και μας άφησε, ό,τι θελήσαμε και δεν αποκτήσαμε.

Μάθαμε να νιώθουμε την ευτυχία μόνο αν την μοιραζόμαστε. Μάθαμε να θέλουμε να μας αγαπούν, να απαιτούμε την ευτυχία μέσα απο τα μάτια των άλλων. Μα αλήθεια, εσένα αν δεν σε αγαπήσεις, αν δεν σε συγχωρήσεις, αν δεν σε καταλάβεις, ποιος αλήθεια περιμένεις να το κάνει σε ετούτη τη ζωή;

Θυμήσου λίγο εκείνο το παιδί με τα λαμπερά μάτια που κάποτε ήσουν. ‘Που πίστευες με όλη σου την αγνότητα τον φανταχτερό κόσμο των γιορτών ως την μεγαλύτερη απόδειξη ανταμοιβής της καλοσύνης που δείξαμε όλο τον χρόνο. Εκείνο το παιδί είναι το δικό σου δώρο. Αυτό που κάτω απο κανένα δεντράκι δεν θα βρείς και σε κανένα μαγαζί.

Tης Χριστιάνας Παναγίδου

Διαβάστε περισσότερα στο enallaktikidrasi.com