Ξεκίνησα σπουδές στην ψυχοθεραπεία και ανακάλυψα τον εαυτό μου

Στιγμή αποκάλυψης. Εκεί προς το τέλος του χρόνου, ένας δρόμος καινός, αχαρτογράφητος, ένα τρελό όνειρο και μια βαλίτσα στο χέρι έγιναν για μένα μια νέα πραγματικότητα. Σπουδές Ψυχοθεραπείας. Αθήνα, Σεπτέμβρης μήνας. Όλα τα προηγούμενα ακαδημαϊκά ταξίδια μου είχαν ένα κοινό παρονομαστή. Με ωθούσαν να κοιτάω προς τα έξω, να ανακαλύπτω ερεθίσματα τριγύρω μου. Αυτό το τελευταίο όμως είχε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Το τόξο έδειξε προς τα μέσα.

Η εξερεύνηση αυτή προϋπέθετε το άνοιγμα μιας πολύ συγκεκριμένης πόρτας, εκείνης που πάντα επιφυλάσσει κι άλλα σκαλιά προς τα κάτω για κείνον που θέλει να τα κατέβει. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, μπαίνοντας στο τρένο της Ψυχικής Υγείας, συνάντησα ανθρώπους που άφησαν στην άκρη τα καλά τους κι έμειναν για λίγο γυμνοί, πλησιάζοντας κάπως πιο κοντά στο κέντρο τους. Που τσαλακώθηκαν, έκλαψαν, αγκάλιασαν, γέμισαν, άδειασαν και πάλι απ’ την αρχή δίχως να βιάζονται να δείξουν στον άλλον, να δώσουν στον άλλον, να περιμένουν από τον άλλον.

Και κάπου εκεί κατάλαβα πως πρόκειται για πολύ συγκεκριμένο στοίχημα κι αυτό αφορά έναν και μόνο σύμμαχο και συνοδοιπόρο: τον εαυτό μας. Λένε πως όταν κλείνει η πόρτα κάθε σπιτιού κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται από πίσω. Το θέμα είναι όμως πως κι όταν κλείνει η πόρτα του δικού μας σπιτιού, είναι άξιο απορίας εάν πράγματι γνωρίζουμε τι συμβαίνει από μέσα. Κι εγώ ομολογώ πως ελάχιστη ιδέα είχα επί της ουσίας.

Βρέθηκα αντιμέτωπη με την πιο άβολη ερώτηση στη ζωή μου: πώς βιώνει πραγματικά η Άννα το κάθε τώρα. Και το πιο δύσκολο βέβαια ήταν πως την απάντηση σ’ αυτό το «πώς νιώθω» την όφειλα και την οφείλω ξεκάθαρα στην Άννα. Όταν λοιπόν ξεκίνησα να προσπαθώ να εντοπίζω τα συναισθήματα που ενεργοποιούνταν σε κάθε νέα ροή που ερχόταν και με έβρισκε, καταλάβαινα πως μέσα μου υπάρχει μια ηρεμία, μια φωνή τόσο δική μου που αξίζει να την ψάξω.

Τη βρήκα κυρίως στη σιωπή που συγκατοικεί εντός. Εκείνη που όλα τα παρατηρεί και τ’ ακούει αλλά ευτυχώς παραμένει ατόφια. Κι από τότε που κάπως κατάφερα να συντονίζομαι μαζί της, μου τραγουδάει τα πιο βαθιά νερά μου. Δεν είναι εύκολο να απομακρυνθείς από τον θόρυβο, να δεις γυμνή την ιστορία για λίγο, να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Θέλει ώρες συντροφιάς μαζί με τα δικά σου δάκρυα.

Να τα σκουπίζεις μόνο και μόνο για να κάνεις χώρο για τα υπόλοιπα. Ο φόβος μην τυχόν εκδηλωθεί η αδυναμία μου να κλάψω, να σπάσω ενώπιον άλλων ή ακόμη κι ενώπιον εαυτού με συντρόφευε μέχρι πολύ προσφάτως. Μέχρι που βίωσα και την αντίπερα όχθη. Αφήνοντας την Άννα να τσαλακωθεί, και μάλιστα πολύ, είδα κατάμουτρα να ενεργοποιούνται αυτές οι άλλες χορδές. Κατάλαβα πως είναι ανώφελο να πηγαίνει κανείς κόντρα σε ό,τι πιο φυσικό και δικό του του έχει δοθεί. Γιατί, τελικά, στα υγρά μάτια κρύβεται μεγάλος θησαυρός. Η ηρεμία, η γαλήνη που ξεκινά από εκεί μέσα γεννούν την πιο καθαρή αγάπη.

Αυτά τα δάκρυα ίσως να συνθέτουν το «είμαι» που δεν χωράει σε λέξεις. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια συνειδητή προσήλωση στην κάθε στιγμή της Άννας. Μια σχέση που ανατρέπεται και επαναπροσδιορίζεται κάθε λεπτό. Και μια προσπάθεια για άφεση στη ροή δίχως απαραίτητη προσδοκία. Ούτε φόβο για όλη την παλέτα των συναισθημάτων. Όλα ξεκινούν και κυλούν μέσα στον πυρήνα μας. Αυτόν που αξίζει να καταφέρουμε να κοιτάξουμε κατάστηθα. Εντός εαυτού. Εκεί κατοικούν τα αληθινά μυστήρια. Και σ’ αυτά λέω να αφιερώνω πια κάθε νέο μου καρδιογράφημα.

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 26 Ιανουαρίου]