Ο φόβος της μοναξιάς με κρατούσε πίσω

Πριν από 5 περίπου χρόνια βρισκόμουν σε ένα μεγάλο δίλημμα. Ετοιμαζόμουν να αλλάξω τη ζωή μου παίρνοντας μια απόφαση που θα με οδηγούσε σε ένα καινούριο μονοπάτι. Ήμουν στο τέλος του γάμου μου. Η σχέση είχε ουσιαστικά τελειώσει κάποιους μήνες πριν, ο γάμος δεν είχε λυθεί επισήμως, αλλά βρισκόμασταν σε άτυπη διάσταση για πολλούς μήνες. Πόσο εύκολο είναι να αποχωρήσεις από μια σχέση 16 ετών, με πολλά καλά στοιχεία, με ωραίες στιγμές, με βαθιά αγάπη αναμεταξύ των δύο συντρόφων, αλλά και με βασικά λειτουργικά και καθημερινά προβλήματα που έριχναν ίσκιο βαρύ; Για μένα, πολύ. Ήταν ένα στοίχημα που ήθελα να κερδίσω, για να μπορέσω να προχωρήσω. Πάσχισα πολύ να μην κοιτάξω πίσω.

Αποφάσισα να μη φοβηθώ, ενώ το μόνο που ήξερα μέχρι τότε ήταν ο φόβος. Στην πιο επικίνδυνη μορφή του – εκείνη της λογικής, της κοινωνικής ταυτότητας, του στενού οικογενειακού περίγυρου που σε κατακρίνει. Γενικά, όλα όσα περιβάλλουν τους περισσότερους από μας και ουσιαστικά μας περιορίζουν σε μια ζωή που τις περισσότερες φορές είναι μισή ζωή, είναι η άλλη όψη του φόβου που μας κρατάει δεμένους. Μεγάλωσα από τα 7 μου χρόνια και μετά σε μια μονογονεϊκή οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει ξαφνικά πριν κλείσω τα 6 κι έτσι βρεθήκαμε οι τρεις μας –εγώ, η μαμά και η κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου– από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Μετά από λίγο καιρό, η αδερφή μου αποφάσισε ότι ήθελε να φύγει από το σπίτι. Μείναμε οι δυο μας.

Η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη μοναξιά, όχι μόνο τη δική μου αλλά και της μητέρας μου, που πάλευε να τα βγάλει πέρα σε καθημερινή βάση, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα έμενα ποτέ μόνη. Οι σχέσεις μου από την εφηβεία και μετά έγιναν κατά κύριο λόγο εξαρτητικές και προβληματικές, εφόσον η αφετηρία ήταν το να μη μένω μόνη. Χρόνια ψυχανανάλυσης με βοήθησαν να κατανοήσω και να εκλογικεύσω τις επιλογές μου, αλλά δεν γιάτρευαν το παραλυτικό εκείνο συναίσθημα της μοναξιάς και ανασφάλειας κάθε φορά που έμενα χωρίς σύντροφο. Όταν ήρθε ο μετέπειτα άντρας μου στη ζωή μου, ένας άνθρωπος μεγαλύτερος, χαρισματικός, δυνατός και πολύ εγωιστής ως χαρακτήρας, αφέθηκα στη σχέση και στην αγάπη που μας ένωνε, δημιουργώντας μια ανισότητα που διατηρήθηκε για πάνω από 15 χρόνια.

Η ευθύνη ήταν δική μου. Δεν έπαιρνα όσα ήθελα, γιατί μου έφτανε που δεν ήμουν μόνη – είχα μάθει ότι ο συμβιβασμός σου εξασφαλίζει σύντροφο, κι αυτό μέχρι ενός σημείου ήταν αρκετό. Ώσπου πια δεν ήταν. Η ζωή μου άλλαξε. Χώρισα. Και προσπαθώντας να βρω τα νέα μου βήματα σε μια αχαρτογράφητη για μένα ζωή, είχα νέες επαγγελματικές ευκαιρίες και συνάντησα ανθρώπους που δεν είχα φανταστεί. Αλλά το πιο βασικό ήταν όταν έπαιρνα αποφάσεις μόνη μου – καλές ή κακές, θα φαινόταν στην πορεία. Υπάρχουν φορές που ακόμη αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου σήμερα αν δεν είχα κάνει αυτό το βήμα. Όμως χαμογελώ με τα τωρινά δεδομένα.

Μέσα σε 2 χρόνια είχα βρει ξανά καινούρια δουλειά στο αντικείμενό μου, τις εκδόσεις, και το πιο σημαντικό: κατάφερα να εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο, συνδυάζοντας την αγάπη μου για τη μαγειρική και την αστρολογία, κι ένιωσα πολύ υπερήφανη που ολοκλήρωσα κάτι που ήταν η αρχή για νέες ευκαιρίες και πόρτες που άνοιξαν μετά. Κάνοντας εκείνο το πρώτο βήμα το φθινόπωρο του 2015 προς μια νέα αρχή βίωσα για πρώτη φορά την αίσθηση της ελευθερίας και της ευθύνης που σου δίνεται όταν είσαι μόνη για να αποφασίσεις για τη ζωή σου, χωρίς να σκέφτεσαι ότι η μοναξιά σε παραλύει και χωρίς να πιστεύεις ότι η ζωή τελειώνει όταν χωρίζεις. 

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, 23 Φεβρουαρίου]