Ο «Τιτανικός» μας δίνει απαντήσεις για την πανδημία του κορονοϊού...

Στην Ελλάδα, κάτι ο ήλιος, κάτι ο Απρίλης κι οι ανθισμένες πασχαλιές, κάτι το καλπάζον θέρος που ακούγονται πια τα ποδοβολητά του, δεν σ’ αφήνουν να μαραζώσεις και να πνιγείς στο έρεβος του «σήμερα»· βλέπεις το «αύριο» προβλέπεις και σχεδιάζεις. Προϋπόθεση σε όλα τούτα είναι ότι έχεις βγει – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – αλώβητος από τον πόλεμο. 

Και τι «βλέπεις» και τι σχεδιάζεις; Τίποτα απολύτως! Απρόβλεπτο το «αύριο» μετά το ισχυρό χτύπημα του μετεωρίτη κορονοϊού στη Γη. Το βάθος του κρατήρα είναι για την ώρα ανυπολόγιστο. Εκείνο που διαφαίνεται πίσω από τη σκόνη είναι ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Ποια παγκοσμιοποίηση, ποια ενωμένη Ευρώπη, ποιο κοινό νόμισμα, ποιοι λαοί χωρίς σύνορα; Η πανδημία που ενέσκηψε στον πλανήτη, λένε οι αναλυτές, είναι πιο ισχυρό χτύπημα κι από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι από το κραχ του ’29… Λένε και κάνουν το σταυρό τους. Γιατί όμως; Η Γη και οι ισχυροί κυβερνήτες της δεν είχαν τα όπλα να αντιμετωπίσουν έναν απλό ιό; Οι χρυσοκάνθαρες χώρες με τα ζηλευτά συστήματα παιδείας, υγείας, οικονομίας, πώς χύθηκαν στη θάλασσα της πανδημίας σαν κάστρα από άμμο;

Το ημερολόγιο γράφει σήμερα 14 Απριλίου. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο σημειώνει στο βιβλίο του «Οι Μέρες Αφηγούνται»: «Μία νύχτα σαν σήμερα του 1912, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο και πήγε στον πάτο το πιο πολυτελές και ασφαλές υπερωκεάνιο με το σεμνό όνομα «Τιτανικός». Αυτό το πλωτό παλάτι είχε ελάχιστες σωστικές λέμβους, το τιμόνι του ήταν τόσο μικρό που αποδείχτηκε άχρηστο οι σκοπιωροί του δεν διέθεταν κιάλια και το σύστημα συναγερμού δεν το άκουσε κανένας».

Θέλετε άλλη απάντηση στο «πως φτάσαμεν εδώ»; Ενας οιονεί «Τιτανικός» ο δυτικός κόσμος μας, που ταξίδευε υπεροπτικά σε απέραντα πελάγη, τις τελευταίες δεκαετίες. Με τις μικρές φουρτούνες, με τις μεγάλες μπόρες, όμως ταξίδευε μέσα στην αλαζονεία και την ματαιοδοξία του. Και ήρθε το «παγόβουνο» κορονοϊός κι όλα τραντάχτηκαν… Και τι ειρωνεία, το θρυλικότερο ναυάγιο της Ιστορίας έγινε εν μέσω άπνοιας. Και η ορχήστρα ακόμη παίζει; Μπα δεν ακούγεται τίποτα πιά! Για την ώρα, το βασίλειό τους για μια σανίδα!