Το Πάσχα και η προσδοκία της Αθανασίας

Από την αυγή του πολιτισμού, ο θάνατος συγκαταλέγεται πρώτος μεταξύ των φόβων του Ανθρώπου.

Πώς να δεχτεί κανείς εύκολα το τέλος της ύπαρξής του, τη στιγμή μάλιστα που δύναται ολοένα και περισσότερο, να ελέγχει μέσω της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, το πεπρωμένο του; Πώς να δεχτούμε ότι η εμπειρία αυτή θα λήξει; Πως κάποια στιγμή, η ζωή στον πανέμορφο πλανήτη μας, θα συνεχιστεί χωρίς εμάς;

Όπως έγραψε ο Καζαντζάκης, «Εγώ κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο· τον κοιτάζω και δε φοβούμαι· όμως και ποτέ, ποτέ δε λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν υπογράφω!».

Κανείς μας δεν υπογράφει!

Για αυτό τον λόγο ο συμβολισμός του Πάσχα και αντιστοίχων θρησκευτικών παραδόσεων, μας συγκινεί. Συμβολίζει την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε με κάποιον τρόπο, να αποφύγουμε το μοιραίο. Ότι η μοναδική αυτή εμπειρία, θα συνεχιστεί επ’ αόριστο.

Μέχρι τον Διαφωτισμό, η συντριπτική πλειοψηφία αντλούσε παρηγοριά και ελπίδα από προφανώς κατασκευασμένους μύθους που απαλύναν τον φόβο με την υπόσχεση ιδανικών συνθηκών μετά θάνατον, ή ακόμα και με την υπέρβαση, μέσω ανάστασης και μετεμψύχωσης.

Η Θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου, συντάραξε τα θεμέλια των θρησκειών, προσδιορίζοντας τον Άνθρωπο, αποτέλεσμα εξέλιξης των ειδών και όχι  καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δημιούργημα υπερφυσικών όντων.

Από τον 18^ο αιώνα, με τη σκυτάλη να περνά στην Επιστήμη, αναζητήθηκε η αποκωδικοποίηση του θανάτου. Η Ιατρική αποπειράται να διαιωνίσει την ανθρώπινη ζωή, επιτυγχάνοντας μέχρι στιγμής, την δυνατότητα παράτασης των ζωικών λειτουργιών, χωρίς όμως την αποφυγή της παύσης τους.

Η ραγδαία ανάπτυξη της Τεχνολογίας έχει δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες όσον αφορά την επίτευξη μακροζωίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλούν οι απόψεις των Transhumanists, μιας ομάδας επιστημόνων που από το 2003, ευαγγελίζονται την μακροημέρευση της ζωής μέσω της πλήρους συγχώνευσης ανθρώπου και μηχανής. Στις υπό εξέλιξη έρευνές τους, εστιάζονται στην δυνατότητα διατήρησης της συνείδησης πέραν της βιολογικής ύπαρξης του Ανθρώπου.

Όσο και αδύνατα να φαντάζουν τα παραπάνω, έχουμε μόλις διέλθει της «παιδικής ηλικίας» της Ανθρωπότητας και προφανώς αυτά που γνωρίζουμε, είναι ασήμαντα μπροστά σε αυτά που αγνοούμε.

Οι εξελίξεις ενδέχεται να είναι συναρπαστικές.