Ανακούφιση και δυσφορία

Στην Ιταλία, τα µέτρα Μακρόν έρχονται στην κατάλληλη στιγµή να στηρίξουν την αξιοπιστία της δηµοσιονοµικής ανταρσίας της κυβέρνησης Κόντε για τον προϋπολογισµό του 2019.

Μετά την τρίτη οικονοµία της Ευρωζώνης, η δεύτερη, δηλαδή η Γαλλία, υιοθετεί εκ των πραγµάτων την επιχειρηµατολογία της Ρώµης ότι χρειάζεται µια χρονικά προσδιορισµένη περίοδο χάριτος ώστε να αναθερµάνει τη ζήτηση, µε στόχο την επανεκκίνηση της ανάπτυξης.

Η παρέκκλιση Μακρόν έρχεται σε µια κρίσιµη στιγµή στο Βερολίνο, µε την εσωτερική αβεβαιότητα αµείωτη και τη Χριστιανοδηµοκρατία να προβάλλει ως µια διχασµένη παράταξη, όπως κατέδειξε ο δεύτερος γύρος της ψηφοφορίας για τη διαδοχή της Μέρκελ.

Η γερµανική Κεντροδεξιά πιέζεται από τα δεξιά από τους Φιλελεύθερους και την Εναλλακτική, και οι επιλογές Μακρόν θα ενισχύσουν δίχως αµφιβολία τη συνέχιση της εθνικής περιχαράκωσης και την καχυποψία στην πίεση του Παρισιού για µεταρρύθµιση της Ευρωζώνης. Με διαφορετική ρητορική και κίνητρα, Ιταλία και Γαλλία αποκλίνουν από τη θεολογία της δηµοσιονοµικής λιτότητας.

Με ή και χωρίς την υποκίνηση του Βερολίνου είναι βέβαιον ότι οι «8» του Βορρά, υπό την ηγεσία της Ολλανδίας (∆ανία, Σουηδία, Φινλανδία, οι τρεις Βαλτικές και η Ιρλανδία), θα διαµηνύσουν στον Μακρόν πως η προσαρµογή της Γαλλίας στη δηµοσιονοµική λιτότητα είναι προαπαιτούµενο για κάθε βήµα εµβάθυνσης της Ευρωζώνης.

Η Ιταλία, όταν στα µέσα Οκτωβρίου κατέθεσε τον παραβατικό προϋπολογισµό, αναφέρθηκε στους παραβατικούς προϋπολογισµούς της Γαλλίας και της Γερµανίας την περίοδο 2003-05.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το Βερολίνο, περιχαρακωµένο στο «Μαύρο Μηδέν», το δόγµα του ισοσκελισµένου προϋπολογισµού, επεξεργάζεται αυστηροποίηση του ελέγχου της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας και δεν µπορεί παρά να δυσφορεί µε την αναδίπλωση Μακρόν.