ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο!

Με την εξαίρεση του Κωνσταντίνου Καραµανλή, που δεν δίστασε να αποσύρει τη χώρα από το ΝΑΤΟ το καλοκαίρι του '74 σε ένδειξη αντίδρασης για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα γαλουχήθηκε στα νάµατα µιας αντίληψης που αντιµετώπιζε πάντοτε τη διεθνή επιδοκιµασία ως κριτήριο πολιτικής ορθότητας και τη διεθνή στήριξη ως εχέγγυο θετικών εξελίξεων.

Στους δύσκολους καιρούς που ζούµε, φαίνεται πως τελικά τίποτα δεν θα µείνει όρθιο! Τώρα είναι η ∆εξιά που βλέπει καχύποπτα τους «ξένους» και υφαίνει σενάρια υπό-
γειων µεθοδεύσεων και η Αριστερά ο χώρος που ζει τη θαλπωρή της στήριξής τους.

Πώς φθάσαµε όµως µέχρι εδώ; Τι συνέβη και η Ευρώπη άλλαξε ρότα; Πώς έγινε και οι Συριζαίοι από αποσυνάγωγοι της ευρωπαϊκής πολιτικής οικογένειας µετατράπηκαν σε «προστατευόµενο είδος» και κατέλαβαν το πρώτο τραπέζι µπροστά στην πίστα των Βρυξελλών; Για να συλλάβει κανείς πώς επήλθε η αντιστροφή των ρόλων, θα πρέπει να ανατρέξει στην εποχή που η Νέα ∆ηµοκρατία προεξοφλούσε τη βύθιση της κυβέρνησης σε πελάγη αποτυχιών. Σύµφωνα µε την αφήγησή της, η αξιολόγηση δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ, το πρόγραµµα δεν επρόκειτο να κλείσει, οι ευρωπαϊκοί θεσµοί θα επέβαλαν πιστοληπτική γραµµή, που θα σηµατοδοτούσε ουσιαστικά την 
υπαγωγή σε τέταρτο µνηµόνιο.

Επειδή, ως γνωστόν, αλλιώς εξελίχθηκαν τα πράγµατα, σταδιακά άρχισε να διαµορφώνεται ένα νέο αφήγηµα, κατά το οποίο οι θεσµοί «χαρίζονταν» στην κυβέρνηση λόγω των σοβαρών προβληµάτων που αντιµετωπίζει πλέον η Ευρωζώνη, αδιαφορώντας έτσι για το γεγονός ότι «ο Τσίπρας στραγγαλίζει την ανάπτυξη για να συγκεντρώσει πρωτογενή πλεονάσµατα».

Ηταν η εποχή που άρχισε να διαµορφώνεται κλίµα ακύρωσης του µέτρου της περικοπής των συντάξεων, το οποίο επέτειναν οι συχνές αναφορές Ευρωπαίων αξιωµατούχων στις καλές δηµοσιονοµικές επιδόσεις της ελληνικής οικονοµίας – γεγονός που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε δηµόσια ρήξη τον Κυριάκο Μητσοτάκη µε τον Ευρωπαίο επίτροπο Πιερ Μοσκοβισί.

Αν σκεφτεί κανείς ότι σε αυτή την ήδη βαριά ατµόσφαιρα ήρθε να προστεθεί η Συµφωνία των Πρεσπών, η οποία αύξησε το κεφάλαιο εµπιστοσύνης της ελληνικής κυβέρνησης στην Ευρώπη, εύκολα γίνεται αντιληπτό γιατί η Ν∆ βλέπει παντού... Μοσκοβισί.

Καρπός όλης αυτής της ψυχολογίας είναι και η σύνδεση των Πρεσπών µε την ακύρωση των περικοπών στις συντάξεις. Κατά το πρότυπο µιας παλιότερης βερσιόν, σύµφωνα µε την οποία η κυβέρνηση επιχειρούσε να ανταλλάξει την αξιολόγηση µε το Μεταναστευτικό, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εµφανίζεται να «πουλάει» τη Μακεδονία για να σώσει τις συντάξεις!

Εστω και µε άλλο... χρώµα, η Ιστορία επαναλαµβάνεται: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο!