Πυρηνική διπλωµατία

Είχε προηγηθεί δήλωση του γενικού γραµµατέα του ΝΑΤΟ Στόλτενµπεργκ ότι δεν προβλέπει την ανάπτυξη από τις ΗΠΑ πυραύλων µέσου βεληνεκούς στη Γηραιά Ηπειρο. Ενα είναι ξεκάθαρο από τις παραπάνω δηλώσεις: ότι ούτε η Ρωσία αλλά ούτε και οι ΗΠΑ δεν αναµένουν ευρωπαϊκή τοποθέτηση όχι µόνο στο ζήτηµα της ανάπτυξης των εν λόγω οπλικών συστηµάτων, αλλά ούτε στο ζήτηµα της ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου συνολικά. Σχεδόν τριάντα χρόνια µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου, οι προϋποθέσεις για τη διαµόρφωση ενός νέου στάτους κβο ασφαλείας της Ευρώπης παραµένει αυστηρά µια διµερής υπόθεση Ουάσιγκτον - Μόσχας. Μαζί µε τη συνθήκη για τους πυραύλους µέσου βεληνεκούς που υπέγραψαν ΗΠΑ και ΕΣΣ∆ το 1987 καταρρέει και η προσδοκία ή µάλλον η ευχή ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση µπορεί να επιταχυνθεί σε ό,τι αφορά την άµυνα και την εξωτερική πολιτική. Στην πυρηνική διπλωµατία η ΕΕ είναι απούσα, καθώς η συµµετοχή της θα προϋπέθετε κοινό πυρηνικό οπλοστάσιο το οποίο µε τη σειρά του δεν µπορεί να υπάρξει χωρίς την οµοσπονδιακή µετεξέλιξη της σηµερινής ΕΕ. Η ΕΕ σύντοµα θα έχει µία πυρηνική δύναµη, τη Γαλλία, µετά την αποχώρηση της Βρετανίας. Παρά τον ζήλο του για προώθηση της ευρωπαϊκής αµυντικής συνεργασίας, ο Μακρόν, όπως και οι προκάτοχοί του, δεν θέτει καν προς συζήτηση τον εθνικό χαρακτήρα του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας. Επιφυλακτική ωςπρος µια αµυντικά χειραφετηµένη ΕΕ είναι και η Γερµανία, που προφανώς προεξοφλεί ότι εµβάθυνση στην άµυνα και την εξωτερική πολιτική θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε δυναµική συνολικής πολιτικής ενοποίησης, που θα πλαισιώσει την Ευρωζώνη για να την οδηγήσει σε αµοιβαιοποίηση του κινδύνου και µεταφορά πόρων. Χωρίς συνολική ευρωπαϊκή επανεκκίνηση, ΗΠΑ και Ρωσία θα ορίζουν το καθεστώς ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου ερήµην της ΕΕ