Είναι προβληματική η εισαγγελική αγόρευση στη δίκη Τοπαλούδη;

«Να γίνεις δικαστίνα». Μια πρόταση - σύσταση που άκουγα για αρκετά χρόνια μετά το πτυχίο και μέχρι τη στιγμή που άλλαξα πορεία. «Δε νομίζω ότι μπορώ. Μου φαίνεται αφάνταστα δύσκολο να ανέβω εκεί πάνω και να κρίνω ανθρώπους χωρίς να ταυτιστώ», ήταν χοντρικά η μόνιμη απάντηση μου για ένα λειτούργημα που έπειτα από δέκα χρόνια συνεχούς παρακολούθησης ακροαματικών διαδικασιών μοιάζει πιο δύσκολο από όσο το φανταζόμουν.

Μπορώ να αντιληφθώ την «αποθέωση» στο πρόσωπο της εισαγγελέως στην δίκη για την δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, καθώς στην αγόρευσή της είπε όλα εκείνα που σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος για την συγκεκριμένη υπόθεση. Και είπε αλήθειες. Η Ελενη Τοπαλούδη δολοφονήθηκε άγρια και από δυο άντρες, που ούτε την ύστατη στιγμή δεν ανέλαβαν το βάρος της πράξης τους και εξακολουθούν να κρύβονται ο ένας πίσω από τον άλλο.

Ωστόσο, ήταν μια προβληματική αγόρευση. Θα μπορούσε ίσως να είναι ένας εξαιρετικός θεατρικός μονόλογος που αποδίδει στο τέλος της παράστασης δικαιοσύνη και ο θεατής φεύγει ανάλαφρος γιατί πληρώθηκε το αίσθημα δικαίου που τον διακατέχει. Θα μπορούσε ίσως να είναι η συζήτηση σε μια παρέα.

Όμως ήταν μια εισαγγελική αγόρευση κατά την οποία δεν τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες από το δικαιϊκο μας σύστημα «αποστάσεις», με αποκορύφωση την αποδοχή των λουλουδιών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας από την οικογένεια Τοπαλούδη. Μάλιστα, ανέβηκε στην προσωπική σελίδα της εισαγγελέως σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης σχετική φωτογραφία με λεζάντα: «το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου». Οι γονείς έπραξαν όπως ένιωθαν και καλώς. Όμως η εισαγγελέας έχει εκπαιδευτεί για να μην αντιδρά όπως θα αντιδρούσαμε εμείς.

Για παράδειγμα, βρίσκω κάπως προβληματική την διατύπωση: «Ο πατέρας του Ροδίτη έκανε το τέρας που είναι σήμερα ο γιος του. Ο πατέρας του, που γυμνάζεται γιατί θέλει να δείχνει ωραίος σε αυτή την ηλικία έχει αφήσει έναν εν δυνάμει εγκληματία να κυκλοφορεί ελεύθερος».

Μια φίλη που εκτιμώ πολύ, σχολιάζοντας το θέμα στο Facebook, έγραφε: «Έκανα εργασία για το θέμα και δεν κατάφερα να μη γράψω με το θυμικό μου. Αυτό έπαθε και η Εισαγγελέας και θέλω να την φιλήσω». ΟΜΩΣ, άλλη η θέση της εισαγγελέως, και διαφορετική η δική μας.

Σε εκείνη δεν επιτρέπεται να κρίνει με το θυμικό, ούτε να εκφράζεται με αυτό. Το άρθρο 332 ΚΠΔ αναφέρει για την συμπεριφορά των δικαστικών λειτουργών: «Αν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας στο ακροατήριο οι δικαστικοί λειτουργοί δεν µεταχειρίζονται τα πρόσωπα που συµµετέχουν στη δίκη κατά τρόπο αµερόληπτο, ευπρεπή, απαθή και ψύχραιµο, διαπράττουν βαρύ πειθαρχικό παράπτωµα».

Και θα μου πεις, δολοφονήθηκε άγρια ένα κορίτσι, τι μου τσαμπουνάς τώρα για απάθεια και ψυχραιμία;