Μητέρα Τοπαλούδη: Κι αν άκουγε «εις θάνατον» θα άλλαζε κάτι στη ζωή της;

Κι έπειτα τι; Ακουσε τα λόγια τα τρυφερά, τα λόγια - μαστίγιο για τους δολοφόνους, άκουσε το χειροκρότημα, έκλαψε μ’ όσο δάκρυ της είχε απομείνει και περίμενε. Η εισαγγελέας είχε τελειώσει κι ήταν σαν μόλις να άρχιζε!

Κι έπειτα τι; Ακουσε τα λόγια τα ψεύτικα τα ακρατή των υποκριτών πολιτικών, που δήθεν νοιάζονται για τους θεσμούς και τους τύπους· άκουσε τους δικηγόρους που αντί απλά να σιωπήσουν σε μια ιερή στιγμή, την βεβήλωσαν και ηττήθηκαν.

Και μετά; Μετά έκλεισε όλες τις πόρτες των αισθήσεων της ερμητικά και περίμενε. Περίμενε. Κι όταν άκουσε: «ένοχοι» κι όταν άκουσε ισόβια και 15 χρόνια, έκλαψε ξανά. Κι έπειτα πάλι χειροκρότημα και πάλι δάκρυα.Κι είδε τους δολοφόνους νικημένους να φεύγουν· είδε τους εχθρούς της ταπεινωμένους να χάνονται στο σκοτάδι της λάθος ζωής τους. Τους είδε ζωντανούς να αποχωρούν, ενώ το παιδί της δεν ήταν! Και δεν το χωράει ο νους της ότι θα βγουν από την ειρκτή τους σε δέκα δεκαπέντε χρόνια. Οταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια!

Κι αν άκουγε: «Εις θάνατον» τι θα άλλαζε; Όλα τα ίδια θα ‘ταν ξανά.

Και οι μεγάλες βαριές πόρτες των δικαστηρίων έκλεισαν δυνατά κι η μάνα έσυρε τα βαριά της βήματα μέχρι το σπίτι. Εκεί την περίμενε η Ελένη… Γιατί… «ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους».

Κι αν άκουγε το ξερό «Εις θάνατον» θα ‘χε κάτι ανθίσει στη ζωή της; Η Ελένη θα την περίμενε εκεί… «Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι». Κι αν κάποτε η μάνα βγάζει μια κραυγή στον ύπνο της, είναι που τα κοιλοπονάει πάλι.