Ουρές και ποτοαπαγόρευση

«Αμετανόητοι με τα ποτά» περνούν από μπροστά μας οι τίτλοι. Και αναφέρονται σε όσους, νέους κυρίως, σχηματίζουν ουρές για να πάρουν ένα ποτό από μπαρ που δίνουν take away στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Γεμάτη «αμαρτία» μάς προέκυψε τελικώς στην περίοδο του κορονοϊού αυτή η πανέμορφη παραλία. Τουλάχιστον ανοίγουν οι εκκλησίες και θα μπορούν, αμαρτωλοί και μη, να κοινωνήσουν.

Το θέμα με τα ποτά απαιτεί όμως κάποιες εξηγήσεις. Σε πρόσφατη συνάντηση που είχε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με εστιάτορες, ένας εξ αυτών σχολίασε για τα take away: «Απαγορεύεται η κατανάλωση ποτών σε δημόσιους χώρους; Εχουμε ποτοαπαγόρευση;». Αφορμή ενδεχομένως να αποτέλεσε η απόφαση απαγόρευσης στην πώληση take away ποτών στις οργανωμένες παραλίες που άνοιξαν για το κοινό. Στις πλαζ μπορείς να πάρεις μόνο το καφεδάκι σου -κατά το κουβαδάκι σου- και πέρα... Υπάρχει, ωστόσο, κάποια επιστημονική προσέγγιση επί του θέματος; Για παράδειγμα, η κατανάλωση αλκοόλ ευνοεί με κάποιον τρόπο τη μετάδοση του κορονοϊού; Ή απλώς συνδέεται με μια αντίληψη πως το ένα ποτό φέρνει το άλλο, προκαλεί απώλεια αυτοσυγκράτησης και ενδεχομένως συνθήκες συνωστισμού; Από την άλλη, η απαγόρευση της μουσικής στις παραλίες θα μπορούσε να προκαλέσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις; Χμμμ...

Θα έλεγε κανείς ότι πίσω από ορισμένους περιορισμούς υπάρχει μια κεκαλυμμένη από την αναγκαιότητα προστασίας της δημόσιας υγείας αίσθηση νεοσυντηρητισμού. Οι ουρές στην παραλία της Θεσσαλονίκης ενοχλούν και διασπείρουν τον κορονοϊό, αλλά οι ουρές έξω από τις δημόσιες υπηρεσίες και τη ΔΕΗ ταλαιπωρούν, δεν βοηθούν την κατάσταση και ως εκ τούτου καλό είναι να αποφεύγονται. Οι συναθροίσεις στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής και σε όλες ανά την επικράτεια πλατείες μετατρέπονται σε «φωλιά» της εγκληματικότητας και του κορονοϊού, αλλά η καλοφωτισμένη πλατεία Ομονοίας αποτελεί σημείο αναψυχής και ακίνδυνων περιπάτων. Η οργανωμένη, αλλά χωρίς μέτρα προστασίας συνάθροιση είναι αποδεκτή, αλλά η αυθόρμητη και για πολλούς με προφυλάξεις ενοχοποιείται.

Ο ίδιος νεοσυντηρητισμός καταγράφεται μέσα από τις κάμερες στα σχολεία. Η μοντέρνα εκδοχή εμφανίζει το digital κράτος να δίνει λύσεις στην επιφύλαξη κάποιων οικογενειών να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία, παρέχοντάς τους τηλεκπαίδευση. Αυτό που παραβιάζει, ωστόσο, η κάμερα στις τάξεις δεν είναι μόνο η ιδιωτικότητα αλλά και η μοναδικότητα της σχέσης που έχει αναπτύξει η μικρή κοινότητα δασκάλων και μαθητών κάθε τάξης χωριστά, διαμορφώνοντας τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Και δεν ξέρω αν για όλα αυτά φταίει η απειλή για το κόλλημα του κορονοϊού ή άλλα... κολλήματα.