Η «κύρωση» και τα παράγωγά της

Εντάξει. Η Συµφωνία των Πρεσπών δεν φαίνεται πολύ αγαπητή και αυτήν τη φορά υπάρχουν και µερικά µη συναισθηµατικά επιχειρήµατα. Ο γείτονας πρωθυπουργός, που τραβά τα δικά του ζόρια, έχει παρατραβήξει το σκοινί. Κατά περίπτωση, υπό το βάρος φοβερών καταγγελιών, έχει προσπαθήσει να πείσει τους ενάντιους, συχνά γαλιφιάζοντάς τους µε τρόπους που εγώ τουλάχιστον έχω να ακούσω από τα χρόνια της δικής µας Αποστασίας.

Είκοσι έξι χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη κρίση αυτής της υπόθεσης. Εχουν µεσολαβήσει µια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, συλλαλητήρια, ένα εµπάργκο, µια ενδιάµεση συµφωνία, κάποια ρύθµιση του «γλωσσικού» τους απο τον ΟΗΕ, η απειλή ενός βέτο και το βέτο το ίδιο, η παραδοχή από πολλούς της σύνθετης ονοµασίας (αλλά «erga omnes») και τώρα οι Πρέσπες που καταλήγουν σε ένα κείµενο που δεν έχει σταθεροποιηθεί. Αφήνω στην άκρη τα κάθε λογής απόνερα και στρεψοδικίες.

Τώρα οι γείτονες έχουν προαναγγείλει πως κατά τα µέσα Ιανουαρίου θα µας στείλουν ένα τελικό κείµενο. Φυσικά και θα διαβαστεί προσεκτικά, αλλά µάταια, φοβούµαι. ∆εν θα περιέχει πουθενά τη φράση «καλά, θα λεγόµαστε Παίονες, να ησυχάσετε».

Εποµένως, το δικό µας ηµίχρονο θα έχει επεισόδια, που µάλιστα δεν θα εξαφανιστούν είτε κυρώσουµε είτε όχι τη συµφωνία. ∆ιότι µας ξεφεύγει εύκολα ότι το πρόβληµα αυτού του κράτους είναι πως, εξαιτίας του Ψυχρού Πολέµου, µετατράπηκε από σερβοβουλγαρική διαµάχη, που κρατά περισσότερα χρόνια και από το «Μακεδονικό», σε κρίση ταυτότητας. ∆ύσκολα θα γίνει πιστευτό πως οι άνθρωποι αυτοί υπέστησαν, λόγω της διαµάχης Τίτο - ∆ηµητρόφ, έναν «αποβουλγαρισµό» που δεν έχει ακόµη χωνευτεί.

∆εν είναι τυχαίο που προσφάτως η Βουλγαρία, που έχει πάρει εδώ και χρόνια τον δρόµο της, δεν πολυδέχεται «Μακεδόνες» στα πλευρά της. Ειδικά στη γλώσσα και την ταυτότητα.

Η ένταση και το πάθος της ενδοελληνικής διαµάχης θα παραµείνει ως κεφάλαιο µιας άλυτης για την ώρα εξίσωσης: λέγεται «βαλκανικό σταυρόλεξο»