Μικρές αλήθειες

Τόμπολα µε τον χρόνο των εκλογών. Όλοι νικούν και χάνουν όλοι οι άλλοι: Μάρτιος ή Μάιος; Αρα πρόωρες, έστω και κατά τι. Αρα περνά της Ν∆… Μήπως Οκτώβριος; Στο πέρας της συνταγµατικής προθεσµίας; Ποιος ξέρει; Ισως ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας να µην το έχει αποφασίσει ακόµη. Και αν το αποφάσισε; Αλλά τι σηµασία έχει αυτή η συζήτηση; Υπάρχουν µείζονα: το πώς θα τα βγάλει κανείς πέρα, το πώς θα βρει δουλειά, πώς θα πάρει µπροστά η οικονοµία και θα ακολουθήσει σταθερά ανοδική πορεία.
Και για να γίνουν αυτά, χρειάζονται µίνιµουµ συναινέσεις. Έστω και σιωπηρές.

Θέµατα που δεν θα βρίσκονται στο «κόκκινο» της κοµµατικής αντιπαράθεσης. Η οποία θα φουντώνει φυσιολογικά στον δρόµο προς τις κάλπες. Μόνον που η πλειονότητα του κόσµου µέσα από τις τελευταίες δηµοσκοπήσεις στέλνει ένα µήνυµα σε διαφορετικό µήκος κύµατος: συνεννοηθείτε για τα σπουδαία, προέχει το µέλλον των ανθρώπων και της χώρας, όχι των κοµµάτων.

Το ζήτηµα, λοιπόν, είναι αν κάποιο από τα δύο µεγάλα κόµµατα µπορεί να ενσωµατώσει αυτήν την επιταγή της λεγόµενης «σιωπηρής πλειοψηφίας». Αν έχει το «θάρρος» να ξεπεράσει τα κοµµατικά τείχη και να συνοµιλήσει απευθείας µε την κοµµατική βάση και το κοινό που «φλερτάρει» το άλλο µεγάλο κόµµα. Αν ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης µπορούν (ή θέλουν) να εµφανιστούν ενωτικοί στα µείζονα και να κερδίσουν, τότε το προεκλογικό παιχνίδι θα έχει πολύ ενδιαφέρον. ∆εδοµένη είναι η σαφής διαφορά υπέρ της Ν∆.

∆εδοµένο, όµως, είναι ότι ένας στους πέντε πολίτες δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει, αν θα πάει στην κάλπη (αν απόσχει, θα λειτουργήσει έκων άκων υπέρ του πρώτου), αν θα ψηφίσει κάποιο «µικρό» ή αν θα επιλέξει πρωθυπουργό ανάµεσα στους ηγέτες των δύο µεγάλων κοµµάτων. Και αυτό θα γίνει όχι τώρα που διαµοιράζονται από ορισµένες εταιρείες δηµοσκοπήσεων ως «εκτίµηση αποτελέσµατος», αλλά δυο-τρεις µέρες πριν και την ηµέρα της κάλπης. Τόσο απλά. Και τόσο πολύπλοκα. Ως τότε το παιχνίδι θα ’ναι ανοιχτό.

Άλλωστε, η Ιστορία έχει δείξει ότι διαφορές της τάξης του 5% µπορεί να «χωνευτούν» ή να «διευρυνθούν» στην προεκλογική εκστρατεία ανάλογα µε την ατζέντα που θα επικρατήσει, τα θέµατα που θα κυριαρχήσουν και την προσωπικότητα, αµεσότητα, πειστικότητα κάθε πολιτικού αρχηγού. Το 1996 ο αείµνηστος Μιλτιάδης Εβερτ και η Ν∆ ήταν µπροστά δηµοσκοπικά τουλάχιστον 4% και, στο τέλος, έχασαν παταγωδώς από τον Κώστα Σηµίτη και το ΠΑΣΟΚ. Εκτός αν «έχετε και εσείς την εντύπωση ότι ο µοναδικός λόγος που γίνονται εκλογές είναι για να διαπιστωθεί αν οι δηµοσκοπήσεις είναι σωστές», όπως έλεγε ο Αµερικανός ταχυδακτυλουργός Ρόµπερτ Ορµπεν.