Στη Δημοκρατία μας δεν χωρούν Κασιδιάρηδες

Ηταν Νοέμβριος του 2001 όταν η γενική συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε να ανακηρύξει την 21η Μαΐου ως «Παγκόσμια Ημέρα Πολιτιστικής Ποικιλομορφίας για τον Διάλογο και την Ανάπτυξη». Ηταν Πέμπτη, όταν ένας άνθρωπος -ο οποίος προέρχεται από ένα μόρφωμα το οποίο είναι προφανές ότι μισεί την πολιτιστική ποικιλομορφία και κάνει διάλογο μέσω ταγμάτων εφόδου- αποφάσιζε να μας ανακοινώσει ότι κάνει μια νέα «πολιτική» κίνηση. Και κανείς δημοκρατικός πολίτης δεν γέλασε.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης, με φόντο την ελληνική σημαία -αλίμονο, «αυτοί» θεωρούν ότι έχουν το copyright της πατρίδας- άρχισε να λέει για αφελληνισμό, ισλαμοποίηση της χώρας, πρόσφυγες που ζουν με επιδόματα σε πολυτελή ξενοδοχεία, ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, σε μια γνωστή ρητορική. Ταυτόχρονα, επίσης κλασικά και εικονογραφημένα, επιτέθηκε στην κυβέρνηση -στον πρωθυπουργό, προσωπικά- στην αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα και στον Κυριάκο Βελόπουλο. Και όλοι γέλασαν. Την ίδια στιγμή, άφηνε αιχμές για τα όσα συμβαίνουν στη Χρυσή Αυγή. Ενδεικτικά, είπε πως η πρόταση, που κατέθεσε για πλήρη αναδιοργάνωση και ανανέωση της υπόδικης Χρυσής Αυγής, δεν έγινε αποδεκτή. Ετσι, γι' αυτό έφυγε, αφού «υπήρξε απόλυτη διαφωνία», όπως ο ίδιος δήλωσε.

Η πρώτη σωστή σκέψη είναι πως το πρωτοπαλίκαρο του Μιχαλολιάκου άφησε στα κρύα του λουτρού τον πρώην αρχηγό του. Και, μάλιστα, λίγο πριν από την απόφαση της δίκης της εγκληματικής οργάνωσης. Μία εξίσου σωστή κρίση είναι πως ο Κασιδιάρης προχωρά στην ίδρυση δικού του «φορέα», από τη στιγμή κατά την οποία δεν μπόρεσε να γίνει αρχηγός στη θέση του αρχηγού. Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί και πως ο Κασιδιάρης προσπαθεί απεγνωσμένα να απεμπλέξει το όνομά του από τη Χρυσή Αυγή και τα όσα θα ακολουθήσουν μέσω ετυμηγοριών.

Το βέβαιο είναι δεν πρέπει να αγνοήσουμε αυτό που ξεκινά ο Κασιδιάρης, δεχόμενοι την άποψη «καλύτερα να μην ασχολούμαστε με αυτούς». Εάν κάποιος ρίξει μια ματιά στο τι γίνεται στην Ευρώπη και πώς κινούνται αντίστοιχες εθνικιστικές τάσεις, με όλα τα συμπαρομαρτούντα τους, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η τάση, δυστυχώς, βρίσκει πρόσφορο έδαφος και αναπτύσσεται. Και αυτό πρέπει να ανακοπεί άμεσα από τις δημοκρατικές δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου, με κάθε δημοκρατικό τρόπο.

Δεν έχει σημασία, λοιπόν, ο ακριβής λόγος για τον οποίο ιδρύει «κόμμα» ο Κασιδιάρης, ίσως ο ίδιος να φρονεί πως έφτασε ο καιρός (γαρ εγγύς) να δικαιωθεί ο αγών του. Σημασία έχει το πώς θα αντιδράσει η δημοκρατικά σκεπτόμενη κοινωνία απέναντι σε αυτό. Την ίδια στιγμή, βέβαια, θα υπάρξει κάποιος ο οποίος -με iq κάλτσας- θα πει πως «φοβάστε ότι θα σας πάρει ψήφους».

Η πιο απλή απάντηση είναι πως «όχι, η Δημοκρατία δεν φοβάται τίποτα αντίστοιχο, κανένα θολωμένο συνονθύλευμα δήθεν πατριωτικών απόψεων». Απλώς, οφείλει να διατηρεί τη μέγιστη δυνατή απόσταση και να στηλιτεύει οποιαδήποτε φασιστική κίνηση επιθυμεί να διαβεί το κατώφλι του Κοινοβουλίου, για έναν εξίσου απλό λόγο: δεν έχει θέση εκεί μέσα παρά μόνο στη φυλακή για τις αξιόποινες πράξεις της, οι οποίες διυλίζονται μέσα από τα τάγματα εφόδων. Επίσης, έχει θέση μόνο στη δημοκρατική και κοινωνική απομόνωση λόγω των απόψεών της και των θέσεών της, οι οποίες δεν γνώρισαν ποτέ Αναγέννηση, παρά μόνο Μεσαίωνα.

Τέλος, ας έχουμε ένα αξίωμα με δαύτους - αφού τόσο τους αρέσουν τα αξιώματα που παίρνουν με τα τανκ, αλλά και οι επίορκοι αξιωματικοί: στη Δημοκρατία μας δεν χωρούν Κασιδιάρηδες. Αλλωστε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως ένας συνοδοιπόρος του στη Χρυσή Αυγή, ό,τι και να ασπάζεται ιδεολογικά, όπως και να λέγεται αυτό, όσα ονόματα και να αλλάξει, θα είναι για πάντα ο δολοφόνος του Παύλου.