Μαθαίνοντας να ζούμε με τον κορονοϊό…

Το άνοιγμα από αύριο και της εστίασης μαζί με το επερχόμενο των ξενοδοχείων και των πτήσεων αργότερα από το εξωτερικό συνιστούν τον «ενταφιασμό» της καραντίνας με τη μορφή που τη ζήσαμε για δύο σκληρούς μήνες.

Tο μεγαλυτερο μέρος του πληθυσμού νιώθει μεγάλη ανακούφιση που θα κερδίσει, έστω και με όρους, ένα μεγάλο κομμάτι από την προηγούμενη ζωή του. Yπάρχουν και αυτοί που φοβούνται. Είναι φυσικό. Άλλωστε ο καθηγητής Τσιόδρας είπε ότι είναι πολύ πιθανό, σχεδόν βέβαιο, ένα δεύτερο κύμα εξάπλωσης του ιού, πιθανότατα αργότερα το φθινόπωρο, όταν οι συνθήκες για την επώασή του θα ξαναγίνουν κατάλληλες. ωστόσο ένα είναι βέβαιο. Δεν πρόκειται να ξανακλείσει η οικονομία, η ζωή. Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε, να ταξιδεύουμε, να συναναστρεφόμαστε, έως ότου κυκλοφορήσει ευρέως εμβόλιο, παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις. Τηρώντας αποστάσεις, πλένοντας ή απολυμαίνοντας τα χέρια, φορώντας μάσκα σε κλειστούς χώρους με συνωστισμό. Αυτά πρέπει να γίνουν συνήθεια, ώστε με ένα άλλο επίπεδο εκπαίδευσης του πληθυσμού να αντιμετωπισθεί το (όπως φαίνεται, αναπόφευκτο) δεύτερο κύμα της πανδημίας. Ώστε να μην κλειδωθούμε ξανά μέσα και έχουμε δεύτερο ορμητικό κύμα ύφεσης.

Το ρισκο του ανοίγματος στη ζωή ουσιαστικά δεν είναι ρίσκο. Είναι επιβεβλημένη κίνηση άμυνας της κοινωνίας. Χωρίς την αγορά ανοιχτή, μαζί με άλλες βασικές κοινωνικές δραστηριότητες, δεν θα πεθάνουμε από τον ιό, αλλά από μια νέα βαθύτερη και μακρόχρονη ύφεση… για να κρατήσουμε ανοιχτή την πόρτα στην κανονικότητα, άρα και στη ζωή μας, πρέπει να ζήσουμε, να συνδιαλλαγούμε, να επιχειρήσουμε, με τον νέο τρόπο made by corona virus. «Συμβιβασμός και αποδοχή: το εισιτήριο που πληρώνουμε για τον παράδεισο» έγραψε κάποιος. Ή, αλλιώς, να ξαναμάθουμε την τέχνη του ζην και του επιβιώνειν.