Η φυλακή

Λοιπόν; Λοιπόν, τίποτε. Η Δικαιοσύνη άργησε, µπορεί εκ των πραγµάτων, η ενοχή θα κριθεί από τους δικαστές. Εως εκεί. ∆εν χρειάζεται καµία παραπάνω σφήνα σχολίων. Αλλιώς βαράµε το σαµάρι να ακουστεί όσο γίνεται. ∆εν νοµίζω πως θα υπάρξει ψηφοφόρος του ΚΙΝΑΛ που, επαινώντας την προφυλάκιση, θα αποφασίσει να ψηφίσει την κυβέρνηση που υπάρχει σήµερα. Μεταξύ µας, δεν προλαβαίνει, επειδή ελάχιστους του παλαιού ΠΑΣΟΚ γνωρίζω που να µην έχουν ζητήσει (και πετύχει) µεταγραφή στον ΣΥΡΙΖΑ, και µάλιστα αρκετοί είναι δραστήριοι και µαχητικοί. Ενας επί της Υγείας υπουργός, που διακρίνεται πως «τα λέει χύµα» ή πως «είναι αµετροεπής» (οι γνώµες ποικίλλουν), προ ηµερών παραδέχτηκε πως όταν οι πολιτικοί αντίπαλοι έχουν ιστορίες µε τη ∆ικαιοσύνη, ενδεχοµένως να βοηθήσουν την αντοχή ή την προκοπή της κυβέρνησης. Μήτε και αυτό είναι προς θάνατον. Οι απόψεις είναι για να κοινοποιούνται – βλέπετε, µε τη συµπαθητική µελάνη και τα υπονοούµενα µεταξύ Κοτζιά και Καµµένου, τι χαµός γίνεται χωρίς να ωφελείται κανένας από τους δύο. Οι καθυστερήσεις µπορεί να δικαιολογούνται, αλλά δεν δικαιώνονται στο λαϊκό ενδιάθετο. Τραβάµε των παθών µας τον τάραχο, από την προηγούµενη δεκαετία, έχουν γίνει τόσες κυβερνήσεις εξπέρ στην άντληση φόρων και εισφορών, αλλά στις ποθητές και αναµενόµενες µεταρρυθµίσεις παραµένουµε ξύλα απελέκητα και βέβαια δεν φταίνε οι δικαστές γι’ αυτό. Φταίει διαχρονικά η εκτελεστική εξουσία, και τέρµα. Που µπορεί να υποδέχεται κατά καιρούς αυτοµόλους από άλλα κόµµατα και σιωπά κατευχαριστηµένη. Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, η παραβατικότητα δεν είναι χρεωµένη σε µια παράταξη και µάλιστα σώνει και καλά αντικυβερνητική. Ο νοών νοείτω. Η αφαίµαξη και η πονηριά θα παραµείνουν νεοελληνικά δικαιώµατα.