Όταν συνάντησα τον Κιμ Ιλ Σουνγκ

Όταν συνάντησα τον Κιμ Ιλ Σουνγκ ήταν Σεπτέμβρης του 1983, στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας, την Πιονγιάνγκ.  Ως αντιπροσωπεία προοδευτικών κομμάτων της Ελλάδας, μετά απ’ την πολιτική επαφή του τότε πρωθυπουργού της χώρας, Ανδρέα Παπανδρέου, με τον κομμουνιστή Πρόεδρο της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, κληθήκαμε να παραστούμε στην 30ή Επέτειο της Επανάστασης της χώρας. Η Πιονγιάνγκ άνοιγε το στήθος της για να μας υποδεχθεί, μετά από μακρόχρονη και αυστηρή απομόνωση την οποία είχε υποστεί η χώρα. 

Η ενθουσιώδης υποδοχή με τα λουλούδια, η συνοδεία των κομματικών εκπροσώπων, η δοκιμή ωραίων εδεσμάτων, το θέαμα μεγάλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, η απόλυτη ομοιομορφία στις παρελάσεις, το εξωτικό περιβάλλον, αποτελούσαν ένα ζωντανό παραμύθι στα μάτια μας. Ειδικά, ο εξαιρετικός εκείνος συγχρονισμός εκατοντάδων ανθρώπων στις πολυπληθείς επιδείξεις του σταδίου, η φαντασμαγορική εναλλαγή των χρωμάτων, η ομορφιά του τοπίου, η προθυμία και η ευγένεια των Κορεατών συνέθεταν τον ασιατικό μύθο που γινόταν δικός μας. 

Η συνάντησή μας με τον «Μεγάλο Ηγέτη» έγινε στο λευκό και μαρμάρινο Παλάτι του Λαού, όπου μας χαιρέτησε έναν-έναν, φορώντας ένα χαρακτηριστικό, απλό γκρίζο ρούχο φτιαγμένο από χόρτο. Ήθελε να συμβολίσει με τον τρόπο αυτό την απλότητα και τη λιτότητα του λαού του. Ο ίδιος, προσηνής και χαμογελαστός, έχαιρε της απόλυτης εκτίμησης των ανθρώπων της πατρίδας του. Η προσωπολατρία προς τον Κιμ Ιλ Σουνγκ ήταν κάτι εντυπωσιακό και παντού εμφανές. Το πορτρέτο του «Great Leader» δέσποζε σε κάθε σημείο της πόλης. Ακόμη και στα εργοστάσια που επισκεφτήκαμε, στα πιο περίοπτα σημεία ήταν κορνιζαρισμένο όχι μόνο το πρόσωπό του, αλλά και ότιδήποτε είχε ακουμπήσει. Ένας καρπός, ένα γεωργικό προϊόν, λίγα στάχυα, που είχε αγγίξει εκείνος, είχαν πλέον αγιοποιηθεί.   

Αυτή η υπερβολή της θεοποίησης, έχει, βεβαίως, την εξήγησή της. Η χώρα αυτή υπάρχει εξ αιτίας του πρώτου ηγέτη της, αλλιώς θα ήταν μια ακόμη αποικία του επεκτατισμού της Αμερικής! Ο ιδρυτής του κράτους της Βόρειας Κορέας, είχε διαγράψει μια πορεία αντάρτη, πολεμιστή και ηρωϊκού συμβόλου για τη χώρα. Ο Κιμ Σονγκ Τζου (1912-1994) της τότε Ιαπωνικής Κορέας, το 1931 προσχώρησε στο Κορεατικό Κομμουνιστικό Κόμμα και μετείχε της ένοπλης αντίστασης (αντάρτικο) κατά της ιαπωνικής κατοχής της πατρίδας του.  Τότε υιοθέτησε και το επαναστατικό ψευδώνυμο Κιμ Ιλ Σουνγκ, ενός παλαιότερου θρυλικού ηγέτη του ανταρτοπόλεμου κατά των Ιαπώνων.  

Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στον σοβιετικό στρατό ως διοικητής μονάδας Κορεατών με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Μετά την απελευθέρωση της Κορέας εγκαθίδρυσε κομμουνιστικό καθεστώς στη Βόρεια Κορέα (1945) και κατέστη ο ισχυρός ηγέτης της χώρας. Το 1948 ανέλαβε την πρωθυπουργία και το 1949 την προεδρία του πανίσχυρου και μοναδικού κόμματος της χώρας, του Κόμματος των Εργατών. Το 1950 επιχείρησε, ανεπιτυχώς, να επεκτείνει την εξουσία του προς το νότιο τμήμα της χώρας. Στη συνέχεια, με την υποστήριξη του μεγάλου μεταρρυθμιστή της Κίνας Μάο Τσε Τουνγκ, απέκρουσε την εισβολή των δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών στη Βό¬ρεια Κορέα. Στον αιματηρό «Κορεατικό Πόλεμο» (1950-1953), με την πλευρά των Συμμάχων εναντίον της κομμουνιστικής Βόρειας Κορέας πήρε μέρος και η Ελλάδα, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να υποστηρίξει την προσπάθειά της για ένταξη στο ΝΑΤΟ.  

Η Αμερική δεν συγχώρεσε ποτέ τον Κιμ Ιλ Σουνγκ για την ήττα που υπέστη στον πόλεμο της Κορέας. Από τη μια, κατέστησε τη Νότια Κορέα όμοιά της, στη διαφθορά και την εκπόρνευση. Από την άλλη, κήρυξε αδυσώπητο διωγμό και εμπάργκο προς την Βόρεια Κορέα, καλώντας τη Δύση να κάνει το ίδιο. Και, καθώς η συνήθης στρατηγική των χωρών, όπως γνωρίζουμε, είναι να τάσσονται υπέρ του συμφέροντος, κανείς δεν αναρωτήθηκε τι δουλειά έχει η Αμερική σε ένα ομόδελφο έθνος. Κι ενώ θάφτηκε κάθε έννοια αλληλεγγύης προς την Βόρεια Κορέα, σήμερα, οι ίδιες αυτές χώρες υποκριτικά την κατηγορούν για την απομόνωσή της. 

Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ επικεντρώθηκε στη δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κράτους στη Βόρεια Κορέα, προωθώντας στενότερες σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση. Το 1972, εκλέχτηκε Πρόεδρος της Βόρειας Κορέας, προτείνοντας επανειλημμένα την ενοποίηση της Κορέας. Το 1980 πρότεινε εκ νέου τη δημιουργία Ομοσπονδίας Βόρειας και Νότιας Κορέας, υπό τον όρο να αποχωρή¬σουν τα αμερικανικά στρατεύματα που σταθμεύουν στη Νότια Κορέα, και αποδεχόμενος ν’ αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις με καπιταλιστικές χώρες. Το 1982 που επισκεφθήκαμε τη Βόρεια Κορέα, όλες οι θεατρικές παραστάσεις και οι εκδηλώσεις είχαν έναν, επικό, στόχο, την ένωση της χώρας με τα αδέλφια τους, της Νότιας Κορέας. Η Αμερική όμως ποτέ δεν θέλησε κάτι τέτοιο. Οι στρατιώτες εξάλλου που μας σημάδευαν με τον βαρύ οπλισμό τους στην αποστρατικοποιημένη ζώνη που χωρίζει τη Νότια και Βόρεια Κορέα στον 38ο γεωγραφικό παράλληλο,  ήταν Αμερικανοί, και όχι Κορεάτες.

Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, σταδιακά, απομακρύνθηκε και από τη Σοβιετική Ένωση, και από τον Μαρξισμό - Λενινισμό. Το 1972 στο Σύνταγμα της χώρας αντικατέστησε τον Μαρξισμό-Λενινισμό με την αντι-μαρξιστική ιδεολογία «Τζούτσε». Βάσει αυτής η Βόρεια Κορέα θα καθοδηγούνταν από τον ίδιο με σκοπό την πολιτική ανεξαρτησία, την οικονομική και στρατιωτική αυτάρκεια, χωρίς εξάρτηση από άλλες χώρες, και κάτω από την απόλυτη πίστη στην ηγεσία της χώρας. 

Στην εσωτερική πολιτική, ωστόσο, το καθε¬στώς εξασφάλισε φτηνή στέγη, δωρεάν ιατρική περί¬θαλψη και ενδεκαετή δωρεάν υποχρεωτι¬κή εκπαίδευση. Κάθε χρόνο η παραγωγή του ρυζιού της χώρας αφιερωνόταν σε έναν συλλογικό στόχο, π.χ. στην βελτίωση της παιδείας, στην ενίσχυση της υγείας, κοκ. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πάντως, το 1991, η οικονομία της Βόρειας Κορέας καταβαραθρώθηκε, κι από τότε η χώρα κινείται σε όρια φτώχειας. 

Μέσα στο κουβούκλιο της απομόνωσης, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτέλεσε αντικείμενο ακραίας προσωπολατρίας. Στις 8 Ιουλίου 1994, όταν σε ηλικία 82 ετών, μετά από καρδιακή προσβολή, έφυγε από τη ζωή, ο λαός της χώρας του ξέσπασε σε ομαδικό θρήνο, ακόμη και σε αυτοκτονίες. Μέχρι σήμερα, η ημέρα που ο ίδιος γεννήθηκε αποκαλείται «Ημέρα του Ήλιου» και αποτελεί αργία. Ο «Αιώνιος Πρόεδρος», ο σωτήρας της χώρας από την ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, κοιμάται πλέον ήσυχος στο εντυπωσιακό Μαυσωλείο του.  

Με την ιδεολογία «Τζούτσε» που εγκαθίδρυσε ο «Μεγάλος Ηγέτης», η εσωστρέφεια της Βόρειας Κορέας έγινε ακόμη εντονότερη. Ο μεγαλύτερος γιός του, Κιμ Γιονγκ Ιλ (1941-2011), που τον διαδέχθηκε, εξάλειψε οποιαδήποτε αναφορά στον κομμουνισμό. Το 1999, στο σύνταγμα της χώρας, πρόσθεσε τη νέα αντι-μαρξιστική ιδεολογία «Ο Στρατός Πρώτα». Σύμφωνα μ’ αυτήν η κυρίαρχη δύναμη της επανάστασης είναι ο στρατός, ο οποίος αποτελώντας το μοντέλο ολόκληρης της κοινωνίας, κυριαρχεί στην πολιτική και οικονομική ζωή. Έτσι, το καθεστώς έγινε ιδιαίτερα κλειστό, ενώ συντρίβοντας την ελευθερία της σκέψης, επέφερε και την ολοσχερή καταστροφή της Μαρξιστικής φιλοσοφίας.

Ο Κιμ Γιονγκ Ιλ πέθανε το 2011 από καρδιακή προσβολή (όπως ο πατέρας του), και τη δυναστεία των Κιμ, που κυβερνά τη χώρα από την ίδρυσή της το 1948, εκπροσωπεί ο γιος του, Κιμ Γιονγκ Ουν. Υπό την ηγεσία του το πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρας και οι βαλλιστικοί της πύραυλοι φαίνεται να έχουν αυξηθεί σημαντικά. Το γεγονός αυτό, έχει αποτελέσει το έναυσμα για την εκτόξευση πολεμικών απειλών εναντίον της χώρας, καθώς οι «δημοκρατικές» και «φιλειρηνικές» ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία και Γαλλία, ανακάλυψαν ότι ο μοναδικός ένοχος που θέτει σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη, είναι η Βόρεια Κορέα.

Αναγνωρίζουν, δηλαδή, στον εαυτό τους το δικαίωμα να κατέχουν χιλιάδες πυρηνικά όπλα, «διασφαλίζοντας» την ευημερία των λαών, αλλά κατηγορούν την Βόρεια Κορέα που φοβούμενη τους πολεμοχαρείς Αμερικανούς, Ιάπωνες και την «μαριονέτα» Σεούλ, επιχειρεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Αναγνωρίζουν, επίσης, αυτό το δικαίωμα στα «φιλήσυχα» και «δημοκρατικά» κράτη, του Ισραήλ, της Ινδίας και του Πακιστάν, αλλά, την ίδια στιγμή, επιβάλλουν νέες οικονομικές κυρώσεις στην Βόρεια Κορέα. 

Κανείς δεν αρνείται την πραγματικότητα ως προς την Βόρεια Κορέα, ότι δηλαδή το εργατικό κράτος της είναι γραφειοκρατικά παραμορφωμένο. Μήπως, όμως, οι Αμερικανοί πολεμοκάπηλοι, μέσω της κίνησής τους να το καταστρέψουν, οδηγούν τον κόσμο στο χείλος του πυρηνικού πολέμου; Όλα τα χρόνια, που ασκείται οικονομικός πόλεμος εναντίον της Βόρειας Κορέας, ούτε για ένα λεπτό δεν έκανε η Αμερική την αυτοκριτική της. Επεδίωξε μόνο την πλήρη εξαθλίωση (δια του εμπάργκο), αλλά και την γελοιοποίηση (δια της προπαγάνδας και της ειρωνείας) του λαού της Βόρειας Κορέας. Μια στάση, όμως, πλήρους αποκλεισμού, σε τι άλλο αποσκοπεί, παρά στην επίδειξη ισχύος της Αμερικής; Και εφόσον, όντως, ενοχλείται για τις πυρηνικές δυνάμεις, γιατί δεν αρχίζει πρώτη η ίδια την αποπυρηνικοποίηση, πριν κάποια στιγμή τιναχτεί η ανθρωπότητα στον αέρα; 

Η κοινωνία της Βόρειας Κορέας, όπως κάθε κοινωνία, καθορίζεται από τις οικονομικές της βάσεις. Υπάρχει, όντως, ένας ιστορικά διαρκώς αυξανόμενος εκφυλισμός της κυβερνώσας γραφειοκρατίας στη χώρα. Ωστόσο, σε μια ελλιπώς σχεδιασμένη, εθνικοποιημένη οικονομία, που βασίζεται στην κρατική ιδιοκτησία της γης και της βιομηχανίας, παραμένει ένα εργατικό κράτος. Η πολιτική και στρατιωτική γραφειοκρατία της Βόρειας Κορέας δεν είναι δηλαδή περισσότερο ή λιγότερο αιματηρή και αδίστακτη από τις ηγεσίες των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Βρετανίας, Γαλλίας και των άλλων καπιταλιστικών χωρών. 

Ο λαός της Βόρειας Κορέας είναι λαός εργατικός. Αμύνεται λόγω του υπαρκτού φόβου και της διαρκούς έχθρας, και συσπειρώνεται γύρω από τον ηγέτη του, που αποτελεί και την μοναδική ελπίδα διάσωσής του. Πλάνη; Ψευδαίσθηση; Ουτοπία; Περιχαράκωση ολιγαρχικού τύπου; Έτσι γίνεται, όμως, όταν αποκλείεται μια χώρα εξ ολοκλήρου, τιμωρητικά και εκβιαστικά. Είναι, πάντως, ένας λαός ταλαιπωρημένος, αλλά χαμογελαστός,  με μια αγνότητα κι έναν ρομαντισμό, καθώς δεν γνωρίζει τι σημαίνει κλεψιά, ληστεία, προγαμιαίες σχέσεις, βιασμός, πορνεία, διακίνηση ναρκωτικών, εγκληματικότητα, ό,τι δηλαδή ανθεί σήμερα στη Νότια Κορέα και τη Δύση.  

Η Αμερική ίσως δεν θα ησυχάσει αν δεν επιτύχει, την, με οποιονδήποτε τρόπο, υποταγή στις καπιταλιστικές νόρμες και στους ψεύτικους παραδείσους της Δύσης της Βόρειας Κορέας. Το τελευταίο διάστημα κινείται με μαζικές στρατιωτικές ασκήσεις στη Νότια Κορέα, και με πολεμικά παιχνίδια που ονομάζονται «Ulchi-Freedom Guardian», απειλώντας με πυρηνικό πόλεμο τον λαό της Βόρειας Κορέας.  Η πολεμική ρητορική των ΗΠΑ συνοδεύεται με το να διατηρούν σχεδόν 25.000 στρατιώτες κατά μήκος των συνόρων της Βόρειας Κορέας, μαζί με άλλους 50.000 στην Ιαπωνία. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Ή θα παρακολουθούμε παθητικά και αδιάφορα την επέλαση κατά των λαών; Κάπως έτσι εξοντώθηκαν φυλές, πολιτισμοί, χώρες ολόκληρες. Για κάθε περίπτωση και άλλη δικαιολογία, που με τόση ευκολία υιοθέτησαν τα «αμερόληπτα» διεθνή μέσα ενημέρωσης. Μπορεί, αντί αυτού, να υπάρξει μια ουσιαστική προσέγγιση προς την Βόρεια Κορέα και το λαό της; Να υπάρξει μια ειλικρινής προσπάθεια των ηγεσιών των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Βρετανίας, Γαλλίας και των άλλων καπιταλιστικών χωρών, ώστε να μειώσουν στην πράξη την δικαιολογημένη δυσπιστία και τις επιφυλάξεις της; Θα άξιζε! Αντί για επίθεση, παραπληροφόρηση, αλαζονεία και εχθρική απειλή εναντίον της, να γίνει προς αυτήν μια, και μόνη, κίνηση, διεθνιστική και ανθρωπιστική.