Στην Ελλάδα δεν τους περιμένουμε να γίνουν αγάλματα, τους γκρεμίζουμε από πριν…

Στα φερτά υλικά του ποταμιού του χρόνου, εκτός από ρυτίδες και λήθη κάποιες φορές ανακατεύεται και η δικαιοσύνη. Κι αν πεις για το ποτάμι της οργής των νέων, αυτό δεν σταματάει σε μνημεία, δεν αδιαφορεί γι’ αγάλματα – σύμβολα ανθρώπινης ματαιοδοξίας και δουλικότητας· κι αυτά τα παρασέρνει και τα πνίγει στην αδυσώπητη δικαιοπραγία του. Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ αγρίεψε το «ποτάμι».

O επιβλητικός Έντουαρντ Κόλστον ρίχτηκε στα σκοτεινά νερά του λιμανιού του Μπρίστολ. Ο ευθυτενής Ρόμπερτ Μίλιγκαν, «γονάτισε» και πήρε το δρόμο για την ειρκτή της μνήμης: τη λησμονιά· δουλέμποροι διακεκριμένοι στην εποχή τους και οι δυο, κατάφεραν να τους αναγνωρίζει η αθανασία με τα χαρακτηριστικά των αγαλμάτων. Κι ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου, που έκοβε τα χέρια των μικρών Κονγκολέζων για να τα κάνει σταχτοδοχεία, τώρα δεν νοιώθει πολύ καλά πάνω στο βάθρο του. Κι οι Βέλγοι του ετοιμάζουν μια θέση εκεί που πάντα του άξιζε: στις αποθήκες της Ιστορίας.

Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο οι άνθρωποι βλέπουν τα λάθη τους και τα διορθώνουν. Κι από τους τόπους που η αγανάκτηση συντρίβει αγάλματα, περίμενε επαναστάσεις… Ή όχι; Κι εδώ στον τόπο μας, ένας παρίας της ζωής κακοποιήθηκε μέχρι θανάτου. Ο Ζακ Κωστόπουλος ένιωσε στο κορμί του τη μπότα των θρασύδειλων και δεν μπόρεσε να ανασάνει! Και τι έγινε μετά; Τίποτα! Το «ποτάμι» ατάραχο συνέχισε τη σιωπηλή πορεία του.

Εδώ, στον τόπο μας, κάποτε φρουρούσαμε το χάλκινο Χάρι Τρούμαν. Τον πρόεδρο των ΗΠΑ, που μας… βοήθησε δήθεν! Τον Τρούμαν τον μουτζουρώσαμε, του κόψαμε τα πόδια, τον γκρεμίσαμε με βόμβες και ακόμη εκεί, στέκει ορθός και μας θωρεί ακίνητος και τρέχει ο λογισμός του σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι…

Κι ο δήθεν φιλέλλην Γλάδστων στην Πανεπιστημίου, έξω από το Πανεπιστήμιο. Ο Γλάδστων, ο μισέλληνας πρωθυπουργός της Αγγλίας, που δεν ήθελε να ακούσει για απελευθέρωση της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Θράκης και διερρήγνυε τα ιμάτιά του για πλήρη αφοπλισμό της Ελλάδας, έχει υψώσει το ανάστημά του σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Αθήνας και δεν το κουνάει!

Και στη χώρα του Ντόναλντ, το ποτάμι της οργής ξεχειλίζει και τα μνημεία του ρατσισμού και τ’ αγάλματα τρίζουν στα θεμέλια τους. Και ανάμεσα στα ποτάμια της οργής βουίζουν κι οι χείμαρροι της ακρισίας και της ανοησίας και λερώνουν «Κολοκοτρώνηδες» και «Τσόρτσιλ». Γιατί τα σπάνε τ’ αγάλματα οι οργισμένοι; Τους πνίγει το αβάσταχτο παρελθόν τους, όσο ήταν άνθρωποι; Σκοτεινιάζει τη σκέψη, η ερεβώδης σκιά τους; Ή διορθώνουν τα λάθη των προγόνων τους;

Κι εδώ, στον τόπο μας; Εδώ τα στερεότυπα της Ιστορίας τα γυαλίζουμε και τα περιφρουρούμε μη και γκρεμιστούν στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Εδώ στην Ελλάδα, έχουμε άλλο συνήθειο: γκρεμίζουμε τους ήρωες πριν γίνουν αγάλματα…

Εδώ στην Ελλάδα … τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς.