Πάρτι στην Ελλάδα: Οποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε... τα παγόνια

Το πρωί όμως, σαν έρθει η ώρα για το καλαμπόκι, θαμπώνουν τα λαμπρά φτερά τους πλάι στους ταπεινούς πετεινούς… Ετσι είναι η ζωή· και στα κοτέτσια και στις πολυκατοικίες και στις επαύλεις και στις ταπεινές παράγκες και στη Μύκονο και στη Σαλαμίνα και στον Εχίνο και στη Θεσσαλονίκη.

Πάντα και παντού θα υπάρχουν τα ξιπασμένα «παγόνια» που θα απολαμβάνουν τις «στέγες» και πλάι τους οι ταπεινές όρνιθες που θα κουρνιάζουν απαλά σαν πέφτει το βράδυ. Κι όλοι μαζί, δίχως ταξικές ή ρατσιστικές διαφορές, θα σιτίζονται σαν πέφτει η τροφή από το χέρι του αφέντη… Αλληγορικά τα παραπάνω.  Για να μπούμε σ΄ ένα σκληρό θέμα πιο μαλακά.

Πολύς λόγος έγινε, πολλά γράφτηκαν (άλλα υπερβολικά, άλλα σωστά, άλλα ανυπόστατα - αβάσιμα κι άλλα απολύτως αληθή) για τα πάρτι των χρυσοκάνθαρων, νεόπλουτων ή και δήθεν οικονομικά ανθηρών, που όμως μαραζώνουν όταν χαράζει η πραγματικότητα. Τα πάρτι, που γύρισαν την πλάτη στον Covid 19, είναι πια καρφί στη ράσπα της κανονικότητας που δεν λέει να λειάνει την καθημερινότητά μας.

Ξεχάσαμε (κάποιοι – πολλοί είναι η αλήθεια) τις αποχρώσεις τις καραντίνας. Οι μάσκες έπεσαν, τα γάντια τα ξεβράζει πιά η θάλασσα και το «μένουμε σπίτι» έγινε «δεν γυρίζω σπίτι»… Και επιστρέψαμε σ’ εκείνο που γνωρίζαμε να κάνουμε καλύτερα: να απαξιώνουμε, να λοιδορούμε και να χλευάζουμε. Α, και σε κάτι άλλο: να διασκεδάζουμε. Να τρώμε και να πίνουμε, να συνωστιζόμαστε στα μπαρ, να ξενυχτάμε με μια γεύση συνωμοσιολογίας στα χείλη να προγραμματίζουμε διακοπές να ασκούμε κριτική σε όποιον και ό,τι δεν μας ικανοποιεί τις προσωπικές ανάγκες μας.

Ξεχάσαμε, όμως ο κορονοϊός δεν ξέχασε. Και σε πολλές χώρες του κόσμου δεύτερο κύμα πανδημίας σαρώνει. Κι εδώ, στη χώρα μας, ο ιός χτύπησε ξανά την πόρτα στην Ξάνθη, στη Νάουσα, στη Λαμία… Κάποιο βράδυ, ο αριθμός των κρουσμάτων έγινε ξανά διψήφιος!

Ξεχάσαμε γρήγορα. Και τι να κάνουμε; Οταν ανοίγουν τα μπαρ, θα πας στα μπαρ και θα πιείς και θ’ αγκαλιαστείς και θα φιλήσεις και θα φιληθείς και οι εύφλεκτες αποστάσεις θα γίνονται παρανάλωμα του πάθους.  Κι όταν ανοίξουν τα σύνορα θα έρθουν οι «επενδυτές» της ελληνικής «βαριάς βιομηχανίας» και θα βαδίσουν στα νησιά σαν τύψεις συνειδήσεως και θα κουβαλάνε στις αποσκευές τους, κάποιοι, υποψίες κορονοϊόυ, κάποιοι ενδείξεις, κι άλλοι αποδείξεις. Και τι να κάνουμε; Όταν ανοίγουν τα σύνορα… Κι όταν ανοίγουν τα γυμναστήρια κι όταν ανοίγουν όλες οι πόρτες της καθημερινότητας δεν μπορείς να κοιτάζεις από τα παράθυρα. Λογικό είναι.

Η ζωή συνεχίζεται, αλλά ο κορονοϊός άλλαξε κάποιους κανόνες πιά που όποιος τους αγνοεί τιμωρεί και τους πλάι του. Κι αν τα «παγόνια» αψηφούν τους κανόνες κι ανεβαίνουν στις στέγες, τι φταίνε οι σεμνές κότες, που το πρωί θα φάνε πλάι πλάι με τους περήφανους συγκάτοικους;  Ε;