Η αλεπού στο παζάρι...

Τι θέλει να πετύχει, άραγε, ο Ερντογάν οξύνοντας τα πνεύματα με την επαπειλούμενη έρευνα σε ελληνική θάλασσα; Θέλει μόνο να λύσει εσωτερικά προβλήματα στη χώρα του; Να στρέψει την κοινή γνώμη από την οικονομική κρίση που ρίχνει τη δημοτικότητα του Τούρκου προέδρου στα Ελληνοτουρκικά, όπως και με την περίπτωση της Αγια-Σοφιάς; Είναι ένα γενικότερο πλάνο που θέλει να αναδείξει την Τουρκία σαν τον κυρίαρχο «παίκτη» που χωρίς την «άδεια» ή τη συμπόρευσή του δεν μπορεί τίποτε να γίνει στην ευρύτερη περιοχή;

Η Τουρκία προσδοκά τουριστικό συνάλλαγμα. Οταν λοιπόν δημιουργεί ένα κλίμα πολεμικής ατμόσφαιρας, ο πρόεδρος της γείτονος γνωρίζει ότι αφαιρεί πόρους από τη χώρα του... Αρα; Προφανώς το διακύβευμα της επιθετικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερο. Κάτι γεωπολιτικό. Ή απλώς κάτι που θα τον ανεβάσει πάλι στη Νο 1 θέση της δημοτικότητας και «γαία πυρί μειχθήτω»! 

Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος σε ελληνικά ύδατα, σε ελληνική ΑΟΖ, αν μόνο «κόβει βόλτες» επιτηρούμενο από ελληνικά σκάφη, απλώς θα «παίζει με τα νεύρα μας». Αν όμως θελήσει να κάνει έρευνα στον πυθμένα, τότε τίθεται θέμα εθνικής κυριαρχίας.

Το ερώτημα είναι, λοιπόν, από πού και μετά η ελληνική πλευρά δεν θα έχει άλλη διέξοδο παρά να αντιμετωπίσει το τουρκικό πλοίο ως εχθρικό και να προβεί σε ενέργειες που αναμφίβολα προβλέπονται στα σενάρια απάντησης...

Το βασικό είναι οι πολιτικές δυνάμεις και ο ελληνικός λαός να γνωρίζουν ότι υπάρχει πολιτική αντιμετώπισης των τουρκικών προκλήσεων αν υπερβούν την κόκκινη γραμμή. Υπάρχει; Το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου είναι σε ισχύ ή τελεί εν υπνώσει; Οι βασικές αρχές αντιμετώπισης του εξ Ανατολών κινδύνου, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, εξακολουθούν να ισχύουν ή μήπως, 40 χρόνια μετά, θέλουν μια προσαρμογή στην εποχή μας; Και επειδή η εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν γίνεται πάντοτε στο φως, ας γίνουν όσα πρέπει ώστε η Ελλάδα να είναι έτοιμη για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, με όλα τα μέσα, διπλωματικά και άλλα, πάνω στο τραπέζι. Με γνώμονα ότι καλές είναι οι κουβέντες υποστήριξης από συμμάχους, αλλά στα πολύ δύσκολα θα είμαστε μόνοι. Επειδή «η διεθνής διπλωματία είναι ένα κουπάκι με ζελέ», όπως έλεγε ο Τζον Κένεντι.