Οταν το ΚΙΝΑΛ συναντά τη Σοσιαλδηµοκρατία

Τον τελευταίο καιρό πολλά στελέχη του ΚΙΝΑΛ, µε πρώτη τη Φώφη Γεννηµατά, υπερτονίζουν τον σοσιαλδηµοκρατικό χαρακτήρα του κόµµατός τους. Κυριολεκτικά φαίνεται σαν να ανακαλύπτουν την κρυφή γοητεία της Σοσιαλδηµοκρατίας 20 χρόνια µετά την αµφιλεγόµενη -πλην αδιαµφισβήτητη- άνθησή της στην καρδιά της Ευρώπης. Η στιγµή βέβαια που την ανακαλύπτουν και την προβάλλουν ως ταυτοτικό τους στοιχείο και ως τη µοναδική διέξοδο -απέναντι στον νεοφιλελευθερισµό, τη Ριζοσπαστική Αριστερά, ακόµα και τον κορονοϊό δεν είναι η ευτυχέστερη και η αποδοτικότερη για τη Σοσιαλδηµοκρατία.

Στον Νότο της Ευρώπης, όπου τα σοσιαλιστικά κόµµατα έχουν µια σχετική επιτυχία, αυτό γίνεται επειδή εµφατικά αποµακρύνονται από την µπλερική παράδοση του «τρίτου δρόµου» και συνεργάζονται µε κόµµατα που έχουν τις ρίζες τους στη Ριζοσπαστική Αριστερά. Αντιθέτως, στην καρδιά της Σοσιαλδηµοκρατίας, στη Γερµανία, το SPD βασανίζεται και αιµορραγεί δέσµιο της συνεργασίας του µε τη Χριστιανοδηµοκρατία και τη δεξιά Χριστιανοκοινωνική Ενωση. Στη δε Γαλλία το πάλαι ποτέ πανίσχυρο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόµµα αιµοδοτεί τον Μακρόν και αδυνατεί να αποτελέσει εναλλακτικό πόλο. Στα δύο βασικά δηλαδή κόµµατα της Σοσιαλδηµοκρατίας δεν υπάρχει πλέον ο συνδυασµός κυβερνησιµότητας και στοιχειώδους ριζοσπαστισµού που συγκροτεί προοδευτικά κόµµατα εξουσίας. Ας προσθέσουµε ότι ο γεννήτορας του ΚΙΝΑΛ, το ΠΑΣΟΚ, δεν εντρύφησε στις θετικές πλευρές της Σοσιαλδηµοκρατίας, ήταν περισσότερο ένα βαλκανικής κοπής κεντροαριστερό κόµµα, µε ριζοσπαστικό µεν χαρακτήρα, που τον σφράγιζαν όµως αρχηγικά και εθνικιστικά στοιχεία. Αποτέλεσε, βέβαια, για χρόνια τον βασικό πυλώνα της προοδευτικής παράταξης, ρόλο που απώλεσε όταν µπήκε σε µακριά τροχιά συνεργασίας µε τη ∆εξιά. Σήµερα, τηρουµένων των αναλογιών, αυτό τον ρόλο έχει επωµιστεί το σχήµα ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συµµαχία και αυτή είναι µια πραγµατικότητα µε την οποία οφείλει να συµφιλιωθεί το Κίνηµα Αλλαγής. Οσο αντιφατικό κόµµα ήταν το ΠΑΣΟΚ τόσο αντιφατικό κόµµα είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και όπως η παραδοσιακή Αριστερά απέτυχε να αποστερήσει από το ΠΑΣΟΚ τον κεντρικό ρόλο στο πλαίσιο της προοδευτικής παράταξης, άλλο τόσο είναι καταδικασµένη να πέσει στο κενό η προσπάθεια της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ να εµφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως συντηρητικό κόµµα. Οι πολίτες αντιλαµβάνονται τις αδυναµίες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως µετά τους αρχικούς ενθουσιασµούς είδαν τις αρνητικές πλευρές του ΠΑΣΟΚ. Επειδή όµως παρά τις φιλότιµες προσπάθειες ορισµένων οι διαχωριστικές γραµµές ανάµεσα στην Αριστερά και τη ∆εξιά, την πρόοδο και τη συντήρηση στέκουν πεισµατικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων, οι πολίτες και ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς αποστρέφονται τους εµφυλίους στο εσωτερικό της προοδευτικής παράταξης. Αντιθέτως θα επιβραβεύσουν αυτούς που θα κάνουν την υπέρβαση, θα αποδεσµευθούν από ρεβανσιστικές λογικές (µας ενοχοποιήσατε, εσείς δεν στηρίξατε τις Πρέσπες), ηγεµονισµούς και µικροµεγαλισµούς και θα εργαστούν για την ενότητα του προοδευτικού χώρου.

Αν, λοιπόν, η όψιµη ανακάλυψη της Σοσιαλδηµοκρατίας λειτουργήσει για την οριστική αποκόλληση του ΚΙΝΑΛ από το αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο, καλώς να έρθει. Αν πάλι θεωρηθεί αποτελεσµατικό οχυρωµατικό έργο για την αντιµετώπιση της διείσδυσης του σχήµατος ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συµµαχία στον κεντρώο χώρο, φοβάµαι ότι θα αποδειχθεί «γραµµή Μαζινό» και χάσιµο πολύτιµου χρόνου. Γενικότερα, τόσο η αγκύρωση στη Σοσιαλδηµοκρατία όσο και η εµµονή στα αναλλοίωτα χαρακτηριστικά της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το ΚΙΝΑΛ µάχες οπισθοφυλακής. Θραύσµατα αυτών των παραδόσεων µπορούν να γονιµοποιήσουν νέες πρωτογενείς προσπάθειες. Ολική όµως επαναφορά τους είναι και αδύνατη και αχρείαστη.