ΝΔ: Το ρίσκο της δεξιάς στροφής

Και ήταν απολύτως αναµενόµενο. Με τις κάλπες προ των πυλών, κανείς δεν περίµενε ότι το Συνέδριο της Ν∆ θα άνοιγε το κεφάλαιο των πολιτικών και ιδεολογικών αποσαφηνίσεων, που παραµένει τρία χρόνια τώρα ερµητικά κλειστό.

Οπως συµβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα χειροκροτήµατα και οι ιαχές καλύπτουν τα ερωτήµατα, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι τα ερωτήµατα δεν υπάρχουν. Σε µια εποχή, άλλωστε, που οι δυνάµεις του συντηρητικού ευρωπαϊκού τόξου βρίσκονται αντιµέτωπες µε διλήµµατα υπαρξιακού χαρακτήρα, καθώς καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στο φαινόµενο της έκρηξης του ακροδεξιού λαϊκισµού, η Νέα ∆ηµοκρατία θα ήταν παράλογο να παραµένει ανέγγιχτη και ανεπηρέαστη.

Η εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόµµατος δηµιούργησε ελπίδες για την ανάκτηση του µεσαίου χώρου, αλλά το πολιτικό στίγµα της Νέας ∆ηµοκρατίας µοιάζει να µετακινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πολλοί πιστεύουν ότι στο κλίµα που διαµόρφωσαν συγκεκριµένες κυβερνητικές επιλογές και ειδικά η Συµφωνία των Πρεσπών, ο Κυριάκος δεν θα µπορούσε να ρισκάρει την ενότητα της Νέας ∆ηµοκρατίας. Αλλοι θεωρούν ότι η έντονη παρουσία του Αντώνη Σαµαρά αποτρέπει κινήσεις προς το Κέντρο, ενώ αντίθετα εγγράφει στον επίσηµο κοµµατικό λόγο τις απόψεις που εκπροσωπούν ο Μάκης Βορίδης και ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Οπως και να ’χει, από επιλογή ή από πίεση, η Νέα ∆ηµοκρατία δείχνει να αποζητά  πλέον την πολιτική και ιδεολογική ρεβάνς από την Αριστερά, και όχι την ηγεµονία στον χώρο του κοινωνικού και πολιτικού κέντρου. Η άποψη, µάλιστα, του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι η Αριστερά πρέπει να ηττηθεί «όχι µόνο γι’ αυτά που κάνει, αλλά και γι’ αυτά που πιστεύει» νοµιµοποιεί τον Μάκη Βορίδη να µιλά στο εξής για τις «ελαττωµατικές ιδέες της Αριστεράς», χωρίς να θεωρείται ότι εκφράζει µια θέση ξένη µε τις µεταπολιτευτικές παραδόσεις του κόµµατος.

Κάπως έτσι η Νέα ∆ηµοκρατία δείχνει να συντονίζεται µε την τάση της µετακίνησης προς τα δεξιά που φαίνεται να υιοθετούν πολλά ευρωπαϊκά συντηρητικά κόµµατα, θέλοντας έτσι να αποφύγουν το εκλογικό κόστος που συνεπάγεται η άνοδος της ακροδεξιάς. Καρπός αυτής της µετακίνησης είναι η υποψηφιότητα του Μάνφρεντ Βέµπερ (φωτογραφία) για την προεδρία της Κοµισιόν, ενός πολιτικού που δεν δίστασε ποτέ να υιοθετήσει ακραίες οικονοµικές ή αντιµεταναστευτικές θέσεις, όπως και να µπει στην πρώτη γραµµή της προσπάθειας να τεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ.

Πολιτικά και συµβολικά, η παρουσία του Βέµπερ στο συνέδριο της Ν∆ έµοιαζε να εκφράζει αυτήν την τάση επιστροφής στα εδάφη της κλασικής ∆εξιάς, και όχι το άνοιγµα προς το χώρο του Κέντρου, όπως θα ήθελε µεγάλη µερίδα του κόµµατος. Αποµένει να διαπιστωθεί αν η επιλογή αυτή συµβαδίζει, πράγµατι, µε µια συνολικότερη τάση συντηρητικής στροφής της κοινωνίας –και άρα θα αποδώσει εκλογικά– ή αν θα αποκόψει οριστικά τη Ν∆ από τους (κεντρώου προφίλ) «αναποφάσιστους» ψηφοφόρους