Εκλογές: Οι αντίπαλοι και η µπάλα

Εντάξει, δεν είµαι και τόσο νοσταλγός της αλάνας, µήτε τις δύο πέτρες που όριζαν το γκολπόστ, µήτε τα χρόνια της χιλιοµπαλωµένης µπάλας από τον ποδηλατά. Από καιρό έχουµε µετατραπεί σε θεατές µπαλαδόρων και µεγάλων επαγγελµατικών οµάδων που έχουν γίνει «φυλές» µε ηγέτες τεχνικούς, παιχτούρες και οπαδούς.

Αλλά εκείνη η παρωχηµένη, στα όρια της αθωότητας εποχή ήταν γεµάτη από ξεχασµένους όρους. Το µπακότερµα. Τον «έξω φυλαρούχα». Την απουσία του οφσάιντ. Κυρίως, τον άτσαλο, στα όρια του ανίκανου, συµπαίκτη που αποτύχαινε σε κάθε του ενέργεια, αλλά τον κρατούσαµε στον παιχνίδι για έναν βασικό λόγο: η µπάλα ήταν δική του.

Τα µοναδικά που δεν άλλαξαν (µήτε πρόκειται να αλλάξουν, κατά τη γνώµη µου) είναι το στυλ και η φύση των θεατών. Είτε είναι οργανωµένοι φίλαθλοι, ιδιοκτήτες και χρήστες ειδικής κερκίδας, είτε περίεργοι που σκοτώνουν την ώρα τους, κάποια µεσηµέρια παραµένουν πεισµατικά µια συλλογική ελλανόδικος επιτροπή, το συµβουλευτικό σώµα για τον προπονητή, τη διοίκηση και την απόδοση κάθε παίκτη. Ο τάδε είναι παλτό. Ο άλλος πεταµένα λεφτά, ο παράλλος πράκτορας του εχθρού. ∆εν γλιτώνει κανένας.

Φυσικά, υπάρχουν και περιορισµοί. ∆ικοί τους. Τα βρίσιµο και η επισήµανση προβληµάτων παραµένουν όταν υποστηρίζουµε µια οµάδα στο πεδίο της αυτοκριτικής, ενώ η κριτική στον αντίπαλο είναι καταλυτικά απορριπτική και αρνητική, ακόµη και αν µας ρίχνει µια πεντάρα. Κάθε φορά που πλησιάζει µια εκλογική αναµέτρηση αυτά τα φαινόµενα βγαίνουν από το κουκούλι της «µπαλίτσας», κόβονται τα αστεία (αλλά όχι η καζούρα) και η χώρα δονείται από µια οπαδική καταιγίδα. Ο «δικός µας» κατηγορείται αδίκως και δεν εκτιµάται η προσφορά του, ο «δικός τους» είναι απλώς µια ζωντανή απάτη.

Και όπως κάθε µατσάκι όταν λήγει καταλήγει σε ραντεβού για ακόµη µία αναµέτρηση, έτσι και ο χαµένος, µε το που κλείνουν οι κάλπες, ζητά αµέσως εκλογές. Κανένας, πάντως, δεν τα βάζει µε αυτόν που κατέχει την µπάλα.