Τουρκικός χορός γύρω από το πηγάδι!

Η Τουρκία πηγαίνει ψάχνοντας φασαρίες, με κριτήριο όμως την προβολή, την πολιτική επιβίωση και τη μακροημέρευση του «αφέντη Ερντογάν»... Ιδιαίτερα τώρα που μετά τη 17χρονη κυριαρχία του ακούγονται για πρώτη φορά «εραστές» του προεδρικού θώκου που μπορεί να τον απειλήσουν – οι δήμαρχοι Κωνσταντινούπολης και Αγκυρας. Η ιστορία με την παρεμπόδιση των ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ, η αποστολή πολεμικού υλικού και μισθοφόρων στη Λιβύη, ο τσαμπουκάς με το ερευνητικό σκάφος και το γεωτρύπανο, το «παιχνίδι» με τους πρόσφυγες και μετανάστες... Ολα οδηγούν σε μια ιστορία έντασης, αλλά ελεγχόμενης από τον Τούρκο πρόεδρο.

Η τουρκική ηγεσία δεν φοβάται να ανοίγει πολλά μέτωπα ταυτόχρονα. Υπομιμνήσκει έτσι, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στις ΗΠΑ και δευτερευόντως στην ΕΕ και τη Ρωσία, ότι θεωρεί τον εαυτό της «μεγάλο παίκτη» και έτσι θέλει ή «πρέπει» να την αντιμετωπίζουν. Η ελληνική στρατηγική απέναντι στο νέο «αγκάθι» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα πρέπει να έχει «ένα το κρατούμενο» ότι στα παζάρια και στην υπομονή οι Τούρκοι είναι πρωταθλητές... Και ότι παρά τις ακρότητες, ο Ερντογάν είναι πιο ήπιος και πιο προβλεπτός αντίπαλος από τους «κεμαλιστές» του «βαθέος κράτους». 

Το θέμα ενδεχόμενης ωμής τουρκικής πρόκλησης κατά της εθνικής μας κυριαρχίας (έρευνες σε ελληνικά ύδατα, γεωτρύπανο) πρέπει να βγει από την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης. Να ιδωθεί και να αντιμετωπιστεί «επαγγελματικά». Ενωτικά. Η κάθε πολιτική δύναμη να συνεισφέρει χωρίς ταρατατζούμ και φωταψίες εκείνες τις επαφές και τις διεθνείς βοήθειες που φέρνουν στο τραπέζι και άλλες δυνάμεις εκτός χώρας, οι οποίες μπορούν να πιέσουν αποτελεσματικά την Τουρκία... Το ζήτημα είναι όχι να προχωρήσουμε μόνοι μας, αλλά να προχωρήσουμε με τέτοιον τρόπο ώστε και άλλοι να θέλουν να έρθουν μαζί μας…

Αυτό το στυλ αντιμετώπισης των τουρκικών απειλών πρέπει να φέρει πιο κοντά τη συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων γύρω από επείγοντα θέματα. Να θεωρούν την αφαίρεση ενός λεπτού εθνικού θέματος από την κομματική ρητορική ως αυτονόητη και όχι ως «υποχώρηση». Να βγει ένα κέρδος από τη ζημιά της έντασης.