Ένα παιδί λιποθύμησε από την πείνα; Ε, μας φτάνουν τα δικά μας!

Μετά το μονοπώλιο των ειδήσεων από τα χαρακώματα του κορονοϊού, βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες που αδυνατούμε να τις επεξεργαστούμε σωστά στα κουρασμένα μας μυαλά. Στην αρχή η υπόθεση με το βιτριόλι. Κι ενώ έφθινε η ζωή ενός ανθρώπου στην εντατική, καμένου από του φθόνου το πάθος, κάποιοι, πολλοί στην καθημερινή εντατική ενασχόληση μας με τα κοινά, είχαν εκδώσει ήδη την ετυμηγορία τους: «Ποιος ξέρει τι θα είχε κάνει κι αυτή…». Και περάσαμε στην απαγωγή ενός 10χρονου παιδιού από μια κοκκινομάλλα. Κι εκεί οι εικασίες έγιναν βεβαιότητα στα καφενεία και στις ταβέρνες: «Εμπόριο οργάνων, δεν υπάρχει αμφιβολία…». Και μετά ήρθε η λίστα Πέτσα. Το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που έκανε τη λίστα Πέτσα να ξεχαστεί μας ήρθε πιο μετά. Το «σποτ» με τα ευρώ και τον Μωυσή που κατάφερε να ξυπνήσει από τον λήθαργο της, την «ωραία κοιμωμένη» ΕΣΗΕΑ!

Και αίφνης κι ένας ψευτογιατρός στην «πρώτη σελίδα». Ενας τσαρλατάνος που πουλούσε ελπίδα. Στον τόπο που η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κάποιος την εμπορευόταν σ’ εκείνους που θα πέθαιναν πριν από αυτήν… Κι από πιο μακριά, ο θάνατος ενός αφροαμερικανού που αναστάτωσε τον κόσμο και θύμισε στη χώρα του Ντόναλντ σε τι δυνατά θεμέλια ανθρωπισμού βαστιέται…  Κι γι’ αυτό είχαμε πολλά να πούμε και να πράξουμε, αλλά…

Και σαν τις μπόρες του καλοκαιριού να και οι συνομιλίες Παππά Μιωνή, να και άρωμα πολιτικής χωματερής, να και περσινά ξινά σταφύλια στο πιάτο μας. Και πέθανε κι ο Νίκος Αλέφαντος και κάποιοι νιώθουν σαν να έχασαν το είδωλό τους από τον καθρέφτη της ζωής τους, και ξανά ο Ολυμπιακός κυρίαρχος και πάλι οι «φωνές» της Τουρκίας να μην σταματούν και οι δικές μας… αυστηρές συστάσεις να κολυμπούν μεσ’ του Αιγαίου τα γαλανά νερά. Α, και μια και λόγος για Αιγαίο, πού θα πάμε φέτος διακοπές με τα 350 ευρώ που θα παντελονιάσουμε από το κράτος;

Να, και πριν από λίγες μέρες ένα παιδί λιποθύμησε από την πείνα! «Ε, ας έτρωγε κάτι… Μας φτάνουν τα δικά μας να φορτωθούμε και των άλλων;».  Από κάτι τέτοια πέφτουν οι σπόροι της επανάστασης σε μυαλά κουρασμένα από την μονιμότητα του προκλητικού προσωρινού. Από κάποιες τέτοιες κουβέντες, όπως εκείνο το θρυλικό: «Ας φάνε παντεσπάνι» που δεν ειπώθηκε ποτέ όμως εννοήθηκε, καίγονται οι «Βαστίλες» του κατεστημένου, ένα βράδυ που όλα έδειχναν πως δεν θα είχε κάτι διαφορετικό από τα άλλα.