Περί Αλέφαντου, Τσίπρα, λαϊκότητας και ελληνικής Αριστεράς

Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν να αποχαιρετίσουν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας και κομμάτι της ελληνικής αριστεράς τον πρώην ποδοσφαιριστή και πρώην προπονητή «μικρών» ποδοσφαιρικών ομάδων της χώρας μας, το Νίκο Αλέφαντο, αξίζει νομίζω να σχολιαστεί.

Λαϊκός, εκκεντρικός, αντιφατικός, ομοφοβικός, μιντιακός, ατακαδόρος αλλά και συμπαθής άνθρωπος ο Νίκος Αλέφαντος, ήταν δημιούργημα μιας άλλης εποχής και μιας άλλης Ελλάδας.

Άνθρωπος καρικατούρα για πολλούς, «τρελός» με τον οποίο έκαναν πλάκα ακόμα και τα «παιδιά» όπως έλεγε ο ίδιος, ακόμα και οι χουλιγκάνοι του Ολυμπιακού, ο Αλέφαντος που έγινε τραγούδι, που έγινε ατάκα ο ίδιος, είχε μια αναγνωρισιμότητα και κυρίως είχε μια λαϊκότητα που σχετίζονταν με τις ταξικές του καταβολές, με τα βιώματα του επαγγελματικού του χώρου, με τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας μιας άλλης εποχής. 

Ήταν ένας εργαζόμενος «μεροκαματιάρης», ένας σχεδόν λούμπεν προλετάριος, ένας ουσιαστικά ακίνδυνος τις περισσότερες φορές λαϊκός άνθρωπος του άστεως των Αθηνών. Ίσως αυτήν τη λαϊκότητά του, μαζί με την ευρύτερη απήχησή του στον κόσμο, να έλαβε υπόψη ο Αλέξης Τσίπρας όταν αποχαιρέτισε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον Αλέφαντο με την ατάκα «Ήσουν παλικάρι» και το σύντομο βίντεο, όπου ο εκρηκτικός κύριος Νίκος καλούσε τον Αντώνη Σαμαρά προεκλογικά το 2015 να συμμετέχει σε «ντιμπέη». Ίσως αυτή η μοναδικότητα του αποβιώσαντα να έκανε για παράδειγμα δημοσιογράφο της Εφημερίδας των Συντακτών να αποκαλέσει τον τρεις φορές για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα προπονητή του Ολυμπιακού «Γιγαντοτεράστιο».  Ίσως...  Εικάζω. Δε γνωρίζω.

Όμως...

Επειδή η λαϊκότητα στην Ελλάδα εμπεριέχει και ομοφοβία (θυμηθείτε σχετικές δηλώσεις του συγχωρεμένου), εμπεριέχει ρατσισμό, σεξισμό, κουτσαβακισμό και άλλα αρνητικά, ενίοτε...

Επειδή η ελληνική Αριστερά, η αριστερά και η προοδευτική παράταξη του 21^ου  αιώνα έτσι όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα, ή έτσι όπως στοχεύει ή ελπίζει να διαμορφωθεί, δεν πρέπει να αναμετριέται και να συγκρίνει τον εαυτό της μόνο με τη συντήρηση και τη δεξιά, αλλά χρειάζεται να αναμετριέται πρωτίστως με τις αξίες της, με την ιδεολογία της, με τους καλύτερους αγώνες της, με την ιστορία της...

Επειδή η Αριστερά-Προοδευτική Παράταξη, χρειάζεται να είναι και μαζική και κυβερνητική, για να μπορεί να βοηθάει έμπρακτα τον κόσμο που τη χρειάζεται, δηλαδή τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά αδύναμα στρώματα της Ελλάδας, στην περίπτωσή μας...

Επειδή η Αριστερά χρειάζεται να λειτουργεί ως καταλύτης που ανοίγει δρόμους του ανώτερου και όχι του κατώτερου κοινού αξιακού, αισθητικού, πολιτικού, επικοινωνιακού κ.α. παρονομαστή...

Για αυτούς τους λόγους, η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα για το θάνατο του Νίκου Αλέφαντου, αλλά και άλλες παρόμοιες θετικές εκφραστικές υπερβολές από αριστερά έντυπα, δε χρειάζονται και δε βοηθούν, νομίζω, την αριστερά και την κεντροαριστερά που χρειάζεται να οικοδομηθεί άμεσα στην Ελλάδα του 2020.