Ξύλο στον Τζήλο για να πονέσουν και οι άλλοι ρέφερι

Η μαφία έδρασε ξανά. Εχει βρει χώρο, εδώ και πολλά χρόνια, και «παίζει» - ανενόχλητη - (βρώμικη) μπάλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ξυλοκοπεί, απειλεί, ανατινάζει αυτοκίνητα και επιχειρήσεις. Κι αυτό, όπως προαναφέραμε, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Τέτοια «φρούτα» ευδοκιμούν στον ελληνικό χώρο εδώ και 20 χρόνια, ωστόσο τον τελευταίο καιρό τα φαινόμενα αυτά έχουν αποκτήσει μορφή επιδημίας.

Απ΄ όλες αυτές τις άθλιες επιθέσεις από τα εκφραστές του υποκόσμου σε βάρος διαιτητών, διαιτητοπαραγόντων, αλλά και δημοσιογράφων, είναι ζήτημα αν έχουν συλληφθεί 3-4 άτομα. Πρόχειρα θυμάμαι τον φέροντα το παρωνύμιο «Θαμνάκιας», που είχε χαρακτηριστεί, μαζί με άλλους τρεις, ύποπτος για τον ξυλοδαρμό του πρώην υπευθύνου ανάπτυξης της ελληνικής διαιτησίας, Κύρου Βασσάρα, ελάχιστες ώρες μετά τη λήξη του ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού (2-1), τον Οκτώβριο του 2010. Πέραν τούτων, ουδείς άλλος.

Σίγουρα, όλοι οι φυσικοί αυτουργοί έχουν λάβει όλα τα μέτρα, προκειμένου να μη γίνουν αντιληπτοί από αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και τυχόν κάμερες.

Σίγουρα οι ηθικοί (κυρίως), αλλά και οι φυσικοί αυτουργοί γνωρίζουν ότι η μέθοδος που έχουν επιλέξει, αποδίδει. Ο διαιτητής που υφίσταται τέτοιες παρακρατικές μεθόδους, έχει δύο δρόμους να διαλέξει: Ή να αποχωρήσει από τη διαιτησία ή να υπακούσει στα κελεύσματα του υποκόσμου. Και τα σχετικά μηνύματα δεν τα λαμβάνει μόνον ο ξυλοκοπηθείς ρέφερι, αλλά όλο το συνάφι του. Απαντες ξέρουν ότι σε οποιοδήποτε λάθος τους, ακόμα κι αν είναι ανθρώπινο, θα υποστούν τα ίδια, αν όχι χειρότερα.

Κι ύστερα απορούμε γιατί οι Ελληνες διαιτητές μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν και τους τύχει κάποια «στραβή» φάση. Να, ένας λόγος που συχνά – πυκνά τα κάνουν μαντάρα. Οταν διευθύνεις αγώνες με το πιστόλι στον κρόταφο, είναι βέβαιο ότι θ΄ αποτύχεις…  

Υ.Γ.: Είναι τουλάχιστον υποκριτικό, σύμπας ο ποδοσφαιρικός κόσμος να καταδικάζει το συμβάν με τον Τζήλο. Δηλαδή, τι θέλουν να μας πουν; Οτι δεν ξέρουν τίποτα για τον «φόνο»;