Τα «σπαθιά», οι πειρατείες και η ανάγκη κυρώσεων κατά της Τουρκίας

«Η Αγία Σοφία είναι το δικαίωµα του σπαθιού» διακήρυξε πρόσφατα ο Σεµίχ Γιαλτσίν, υπαρχηγός του συγκυβερνώντος τουρκικού Κόµµατος Εθνικιστικής ∆ράσης (MHP). Του κόµµατος δηλαδή των «Γκρίζων Λύκων», µαζί µε τους οποίους ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συµπορεύεται πολιτικά επισήµως από το 2018.

Οπως ο Μωάµεθ ο Πορθητής άλωσε την Αγία Σοφία µε το σπαθί του τον 15ο αιώνα, µετατρέποντάς την από χριστιανικό ναό σε ισλαµικό τέµενος, έτσι και το καθεστώς Ερντογάν «δικαιούται» να την «αλώσει» εκ νέου, αντλώντας «νοµιµοποίηση» από τα σπαθιά και τις πειρατείες των Οθωµανών, τους οποίους άλλωστε δεν χάνει την ευκαιρία να παιανίζει λόγω και έργω.

Επανα-τεµενοποιήσεις βυζαντινών χριστιανικών ναών που λειτουργούσαν ως µουσεία έχουν σηµειωθεί και άλλες τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία: της Αγίας Σοφίας στην Τραπεζούντα αλλά και της Αγίας Σοφίας στην Προύσα.

«Tο δικαίωµα του σπαθιού» εκφράζει όµως στην πραγµατικότητα και το πνεύµα µε το οποίο επιλέγει να προσεγγίζει το ισλαµοεθνικιστικό τουρκικό καθεστώς των AKP (Κόµµα ∆ικαιοσύνης και Ανάπτυξης) και MHP (Κόµµα Εθνικιστικής ∆ράσης) των Ερντογάν και Μπαχτσελί όχι µόνο ένα µνηµείο παγκόσµιας κληρονοµιάς της UNESCO όπως είναι η Αγία Σοφία, αλλά ευρύτερα τις διεθνείς σχέσεις: µέσα δηλαδή από κανονιοφόρα («Γαλάζια Πατρίδα») και µαχητικά (υπερπτήσεις πάνω από ελληνική νησιά), στρατιωτικές εισβολές (σε Λιβύη, Συρία, Βόρειο Ιράκ), σύγχρονα «πειρατικά» (έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ και επαπειλούµενες έρευνες ανατολικά της Κρήτης) και εκβιασµούς (µεταναστευτικές πιέσεις σε Εβρο και Αιγαίο).

«Σπαθιά» όµως δεν έχουν µόνο οι Τούρκοι. Εχουν και όλοι οι άλλοι. Αρκεί, βέβαια, να θελήσουν να τα χρησιµοποιήσουν… υπό µορφή κυρώσεων κατά της Αγκυρας εν όψει των κρίσιµων ευρωπαϊκών ραντεβού της εβδοµάδας που ξεκινάει (του Συµβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της 13ης Ιουλίου αλλά και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ που ακολουθεί στις 17-18 Ιουλίου). Και αυτό όχι για να «αλώσουν» τις κτήσεις του «εχθρού» (ως αναθεωρητική ξεχωρίζει άλλωστε µόνο η Τουρκία, κανένας από τους γείτονες, τους συµµάχους και τους εταίρους), αλλά για να υπερασπιστούν ιδανικά, αξίες και το ίδιο το ∆ιεθνές ∆ίκαιο ενάντια στις αναθεωρητικές αυθαιρεσίες των νεοοθωµανών ιµπεριαλιστών.

Οι µοχλοί πίεσης που έχουν στα χέρια τους Ρώσοι, Ευρωπαίοι και Αµερικανοί έναντι της Αγκυρας είναι πολλοί και διόλου ευκαταφρόνητοι. Καθίστανται, δε, ακόµη µεγαλύτεροι εάν λάβει κανείς υπόψη του και τις επιπτώσεις από την κρίση της πανδηµίας του κορονοϊού στην τουρκική οικονοµία, στον τουρισµό και στις εµπορικές συναλλαγές της Τουρκίας µε τη ∆ύση και τη Ρωσική Οµοσπονδία.

«Η εποχή της διπλωµατίας των κανονιοφόρων έχει περάσει» διαµηνύει από την πλευρά του ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος ∆ένδιας. Μένει βέβαια κάποιος να ενηµερώσει και την Τουρκία του Ερντογάν, που όµως, ως φαίνεται, δεν παίρνει από λόγια…